Οσοι δεν «έφαγαν» το παραμύθι της «σημαντικής αύξησης 11,3%», όσοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η συμφωνία της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ προβλέπει μεσοσταθμική αύξηση 3,89% για το 2006 και 3,46% για το 2007, αυξήσεις δηλαδή στα όρια της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης για το δημόσιο τομέα, αυξήσεις εκεί που ήθελε ο ΣΕΒ, γαμοσταυρίζουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και μιλούν για ξεπούλημα.
Δεν έχουν άδικο. Τι το διαφορετικό περίμεναν, όμως; Περίμεναν μήπως ότι ο Πολυζωγόπουλος, ο Πουπάκης και τ’ άλλα παιδιά θα αρνούνταν τον εαυτό τους και θα πήγαιναν σε μια διαπραγμάτευση για να υπερασπιστούν τα εργατικά συμφέροντα; Στο κάτω-κάτω, σε διαπραγμάτευση πήγαν, σε διαδικασίες κοινωνικού διαλόγου, με αίσθημα ευθύνης και με στόχο την εργασιακή ειρήνη (πόσες φορές θα πρέπει να μας το πουν για να το εμπεδώσουμε;) και όχι σε ταξικό πόλεμο. Τα φέραν από δω, τα φέραν από κει, έκαναν και μια 24ωρη, μέτρησαν τα «κιλά» και… υπέγραψαν.
Ηταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε, είπαν. Τα ίδια είχαν πει και πρόπερσι. Τα ίδια θα πουν και μετά από δυο χρόνια. Αυτός είναι ο ρόλος τους και τον διεκπεραιώνουν μια χαρά. Γι’ αυτό και καμαρώνει γι’ αυτούς ολόκληρο το σύστημα. Είναι ένας υπεύθυνος θεσμός, που βάζει πάνω απ’ όλα την εργασιακή ειρήνη, το συμφέρον του τόπου, το συμφέρον των αφεντικών.
Είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Είναι καιρός να πάψουμε να δηλώνουμε έκπληκτοι από τα ξεπουλήματα. Ούτε καν από την έκτασή τους. Ναι, σύμφωνοι, η φετινή είναι η πιο εξευτελιστική σύμβαση όλων των εποχών. Και λοιπόν; Θα γινόταν κι αυτό. Υστερα από δυο χρόνια, αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν, η σύμβαση θα είναι ακόμα πιο εξευτελιστική. Αυτή είναι η φορά των πραγμάτων.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε από πού αντλεί τη δύναμή της η θεσμική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δύναμή της είναι η «κοινοβουλευτικοποίηση» του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Παίρνουν μια εντολή που ισοδυναμεί με εν λευκώ εξουσιοδότηση. Οι υπόλοιποι μαθαίνουμε τα νέα από την τηλεόραση στρογγυλοκαθισμένοι στον καναπέ του σαλονιού μας. Ρίχνουμε και καναδυό μπινελίκια και ψάχνουμε για… τρίτη δουλειά, γιατί η ακρίβεια καλπάζει και τα δάνεια τρέχουν. Οπως ακριβώς γίνεται στην πολιτική, έτσι και στο συνδικαλισμό γέμισε ο τόπος «κοψοχέρηδες». Και πολύ περισσότερους που βρίσκουν καταφύγιο στο «δε βγαίνει τίποτα».
Αυτή είναι η δύναμη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Οχι η απουσία ή το ανίσχυρο των αριστερών μαϊντανών που την αντιπολιτεύονται (αυτούς τους χρειάζεται για να τη νομιμοποιούν), αλλά η απουσία πραγματικής ταξικής αντιπολίτευσης. Αντιπολίτευσης στους δρόμους, που θα θέσει αιτήματα και θα τα διεκδικήσει μαχητικά. Οσο απουσιάζει αυτό, θα πηγαίνουμε (ή μάλλον θα μας πηγαίνουν από ξεπούλημα σε ξεπούλημα.
