Πάει και η «γιορτή της δημοκρατίας». Κάποιοι γιορτάζουν επειδή νίκησαν, κάποιοι γιορτάζουν επειδή ενισχύθηκαν, κάποιοι τραβάνε ζόρια αλλά σιγά-σιγά τα ξεπερνούν, γιατί τους ατσαλώνει η προοπτική μιας δικής του νίκης στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Και μεις; Οι άνθρωποι της δουλειάς;
Εμείς πάντα στο ζυγό, να τραβάμε τ’ αμάξι που λέγεται καπιταλισμός, να κουβαλάμε στις πλάτες μας τ’ αφεντικά. Με ζόρια στη δουλειά και στο σπίτι. Με άνεργα παιδιά, κι ας έχουν δυο κουτιά πτυχία. Αναγκασμένοι να το βουλώνουμε σε κάθε πρόκληση στο χώρο εργασίας, γιατί το δάνειο για το σπίτι δεν σηκώνει καθυστερήσεις και τα υπόλοιπα στις πιστωτικές κάρτες όλο και φουσκώνουν. Βλέπουμε και το γείτονα που έμεινε άνεργος και μοιάζει με ζωντανό νεκρό.
Τι ελπίζει ο εργαζόμενος που πήγε την περασμένη Κυριακή και έριξε την ψήφο του σε κάποιο από τα κοινοβουλευτικά κόμματα; Ελπίζει μήπως ότι η κυβέρνηση Καραμανλή θ’ αλλάξει ρότα και θα σκύψει πάνω στους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους, ανακουφίζοντάς τους έστω από κάποια δεινά; Μήπως ελπίζει ότι με την ενίσχυση των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς η ΝΔ (ή το ΠΑΣΟΚ, αν ήταν αυτό στη θέση του νικητή) θα φοβηθεί και θα μαλακώσει, όπως υπόσχονταν προεκλογικά η Παπαρήγα και ο Αλαβάνος;
Αν ελπίζει σε κάτι τέτοιο, τότε οι ελπίδες του έχουν ήδη αποδειχτεί φρούδες. Φτάνει να διαβάσει κανείς τα όσα είπαν οι υπουργοί στις τελετές παραλαβής των υπουργείων τους. Ανάμεσα στις αβάστακτες παπαριές μπορεί να διαβάσει και μερικές αλήθειες, δοσμένες με τον κωδικοποιημένο λόγο των αστών πολιτικών:
Μέχρι το καλοκαίρι του 2008 θα έχει ψηφιστεί νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Εχει κανείς αυταπάτες για το περιεχόμενο της νέας μεταρρύθμισης; Αν έχει, συγνώμη αλλά δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για την περίπτωσή του.
Στόχος είναι η εξασφάλιση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών μέχρι το 2010. Εχει κανείς αυταπάτες ότι ο στόχος μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος (λίγο κάτω από το 3% του ΑΕΠ σήμερα) μπορεί να επιτευχθεί με άλλο τρόπο εκτός από την αύξηση της φορολογίας των εργαζόμενων και το ακόμα πιο άγριο πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών; Αν έχει, να ξαναζητήσουμε συγνώμη που και για τη δική του περίπτωση δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Οσοι δεν τρέφουν αυταπάτες, όσοι γνωρίζουν πως το Ασφαλιστικό θα λυθεί σε βάρος εργαζόμενων και συνταξιούχων και πως το έλλειμμα θα μηδενιστεί με σκληρή, αντιλαϊκή λιτότητα, καλούνται να απαντήσουν σε άλλο ερώτημα: μπορεί η περιοδική εκτόνωση σε κάποια κάλπη να αλλάξει τίποτα; Αν όχι, τότε η λύση πρέπει να αναζητηθεί έξω από το βουστάσιο της πλατείας Συντάγματος. Στην καθαρή ατμόσφαιρα του «δρόμου». Στην οικοδόμηση μιας νέας συλλογικότητας. Στην ταξική πάλη.
