Η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Η αντιπολίτευση σύσσωμη καταψήφισε τις προγραμματικές δηλώσεις παίζοντας σωστά το ρόλο της. Δεν είμαστε στον Ιούλιο-Αύγουστο, που η κυβέρνηση δε διέθετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία και έπρεπε να ψηφίσουν όλοι μαζί το Μνημόνιο-3 και τους τρεις πρώτους νόμους με τα προαπαιτούμενα. Εχουν γίνει εκλογές, έχει διαμορφωθεί νέος κοινοβουλευτικός χάρτης, οπότε η αντιπολίτευση πρέπει να δουλέψει για το μέλλον της, διαμορφώνοντας την εναλλακτική λύση εξουσίας για την εποχή που θα τελειώσει το λάδι στο καντηλάκι του Τσίπρα.
Η τριήμερη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων κύλησε μέσα στη γενική αδιαφορία, αν και τα αστικά ΜΜΕ κατέβαλαν προσπάθειες να τονώσουν λίγο το ενδιαφέρον του κοινού, με «πιπεράτες» λεπτομέρειες.
Παράλληλα με τις κοινοβουλευτικές και λοιπές πολιτικές διαδικασίες, όμως, εξελίσσεται πίσω από κλειστές πόρτες, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, η προετοιμασία του πρώτου μετεκλογικού πακέτου μνημονιακών ρυθμίσεων. Τα περιβόητα προαπαιτούμενα, παρά ένα πενήντα, περιλαμβάνουν σκληρές ρυθμίσεις, με κορυφαίες την αντιασφαλιστική ανατροπή και το νέο φορομπηχτικό εφιάλτη.
Δεν μπορεί να μην προσέξατε, όμως, ότι αυτή τη φορά δεν έχουμε «σκληρή διαπραγμάτευση». Δεν εννοούμε διαπραγμάτευση της εποχής της «δημιουργικής ασάφειας», αλλά διαπραγμάτευση σαν αυτή που έκαναν σε παλαιότερες μνημονιακές περιόδους ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας, ο Χαρδούβελης. Θυμόμαστε τότε την τρόικα να έρχεται και να φεύγει, θυμόμαστε τη διαπραγμάτευση να τραβάει μια φορά μέχρι και εφτά μήνες. Τώρα τίποτα! Ολα κυλούν ομαλά και ήρεμα, χωρίς να μαθαίνουμε καν πού κάνουν τη διαπραγμάτευση. Βαδίζουν όλα τόσο ομαλά που δηλώνει ευχαριστημένος ακόμα και ο δυσκοίλιος Σόιμπλε. Ούτε απειλές, ούτε προειδοποιήσεις, ούτε διαρροές για διαφωνίες ανάμεσα σε υπουργούς και την τρόικα. Κοντεύουμε να βαρεθούμε χωρίς το παλιό σασπένς.
Αυτό έχει δύο αναγνώσεις. Η μία ανάγνωση είναι η προφανής: οι συριζαίοι έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως και βιάζονται να εφαρμόσουν τα μνημονιακά μέτρα. Η δεύτερη ανάγνωση θέλει συζήτηση: η πλατιά μνημονιακή πλειοψηφία της νέας Βουλής (με την ένταξη σ' αυτή ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ), σε συνδυασμό με την ταξική άπνοια, αποθρασύνει τους διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να παίξουν διαπραγματευτικό θέατρο και τρέχουν για να εφαρμόσουν γρήγορα το «πακέτο», ώστε να εκμεταλλευτούν και το στοιχείο του αιφνιδιασμού.
Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς μ' αυτή την ανάγνωση, αλλά ακόμα κι αν διαφωνήσει το ερώτημα τίθεται έτσι κι αλλιώς: και τώρα;
Και τώρα τι κάνουμε; Σταυρώνουμε τα χέρια και υπομένουμε το μαρτύριο «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», όπως λέει ο ποιητής; 'Η αντιδρούμε με τον τρόπο που επιβάλλει η ανάγκη για την υπεράσπιση των ταξικών μας συμφερόντων;
Το ερώτημα θα τίθεται και θα ξανατίθεται συνεχώς. Και η απάντηση σ' αυτό μόνο έμπρακτα μπορεί να δοθεί. Με μια 24ωρη απεργία ακόμη κι ένα σουλάτσο Μουσείο-Σύνταγμα δεν υπάρχει έμπρακτη απάντηση. Το σύστημα πρέπει να «πονέσει». Κι αν δεν μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό, πρέπει να ξέρουμε το λόγο, για να μπορέσουμε να ετοιμάσουμε την «επόμενη φορά».