Το μουντό περιβάλλον των Βρυξελλών διάλεξε ο Γ. Παπακωνσταντίνου για να ανακοινώσει τα εναλλακτικά σενάρια που μελετά το οικονομικό επιτελείο για να εισπράξει το 2011 επιπλέον 1 δισ. ευρώ από τους έμμεσους φόρους. Τα σενάρια είναι τρία:
– Γενική αύξηση του χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ (11%) κατά μία ή δύο μονάδες (και όχι μετάταξη του 30% των αγαθών στο 23%).
– Καθιέρωση ενός, ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ.
– Εξίσωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης του πετρέλαιου θέρμανσης μ’ αυτόν του πετρέλαιου κίνησης.
Ο Παπακωνσταντίνου έδειξε πως καλοβλέπει το τρίτο σενάριο. Είναι το μόνο στο οποίο στάθηκε, επενδύοντάς το με τη συνήθη γκεμπελίστικη προπαγάνδα: «Σήμερα το κράτος επιδοτεί με περίπου 1,4 δισ. την θέρμανση, μέσω της επιδότησης του φόρου για το πετρέλαιο θέρμανσης σε σχέση με το πετρέλαιο κίνησης. Αυτό γίνεται ανεξαρτήτως του εισοδήματος.
Ετσι, επιδοτείται, για παράδειγμα, και το πετρέλαιο κίνησης για μία θερμαινόμενη πισίνα σε ένα σπίτι 300 τ.μ. στα βόρεια προάστια».
Εύκολα θα μπορούσε να του απαντήσει κάποιος πως από αυτό που ονομάζει επιδότηση η συντριπτική πλειοψηφία αφορά τα λαϊκά στρώματα και όχι τις πισίνες, τις οποίες αν θέλουν (τώρα που λένε ότι τις κατέγραψαν όλες) μπορούν εύκολα να τις εξαιρέσουν ή να τους επιβάλουν έναν ειδικό φόρο. Οι θερμαινόμενες πισίνες είναι το πρόσχημα για να βάλουν χαράτσι στο πετρέλαιο θέρμανσης και ν’ αρπάξουν από την τσέπη μας το επιπλέον 1 δισ. ευρώ.
Αυτό το 1 δισ. θέλουν να τ’ αρπάξουν οπωσδήποτε από τα λαϊκά στρώματα και θα προσπαθήσουν να τ’ αρπάξουν. Ολα τα εναλλακτικά σενάρια που μελετούν εκεί οδηγούν. Στο τέλος μπορεί να καταλήξουν σε κάποια συνδυαστική λύση. Μπορεί το πετρέλαιο ν’ ακούγεται «κάπως», όμως εκείνο που πρέπει να έχουμε στο νου είναι το 1 δισ. και όχι τον τρόπο με τον οποίο θα μας το κλέψουν. Οταν πρόκειται να σε σκοτώσουν, δεν διαλέγεις τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνουν.
Είναι, λοιπόν, αστείο να συζητάμε για χαλάρωση της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής. Κάθε χρόνο θα συσσωρεύονται νέα αντιλαϊκά μέτρα, είτε αυτά αναφέρονται ρητά στο Μνημόνιο είτε κρύβονται ανάμεσα στις γραμμές. Και βέβαια, κανένα φως δεν φαίνεται στην άκρη του τούνελ. Πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής για να χάψει το παραμύθι του Παπακωνσταντίνου, ότι από το 2011 θα ξεκινήσει η ανάκαμψη. Πού θα στηριχτεί αυτή η ανάκαμψη; Σε ποια αγορά;
Μήπως στην εσωτερική αγορά με γονατισμένα οικονομικά τα πλατιά λαϊκά στρώματα; ‘Η μήπως στην εξωτερική αγορά, όπου η κρίση χτυπά και πάλι; Και με τι πόρους, όταν ο δανεισμός απορροφά κάθε αξία που παράγεται σ’ αυτή τη χώρα και τα χρέη αυξάνονται αντί να μειώνονται;