Αυτό που κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στο δημόσιο λόγο και παίρνει ολοένα και πιο δραματικές διαστάσεις είναι οι πολιτικές παράμετροι του παζαριού με την τρόικα.
Θα κλείσει ή δε θα κλείσει η συμφωνία με τη σημερινή κυβέρνηση; Μήπως οι δανειστές εγκαταλείπουν τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και περιμένουν να διαπραγματευθούν με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει όντως αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση ή παίζεται και πάλι το γνωστό θέατρο για να δοθεί άλλοθι στους βουλευτές να ψηφίσουν και πάλι τα νέα μέτρα; Μήπως οι Σαμαράς-Βενιζέλος δραματοποιούν σκόπιμα τα πράγματα προκειμένου να πάνε σε πρόωρες εκλογές το Γενάρη, πριν την προεδρική εκλογή;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω (και αρκετά ανάλογου περιεχομένου) ερωτήματα δεν αφορούν παρά μόνο το αστικό πολιτικό προσωπικό και τον ανταγωνισμό του για τη νομή της εξουσίας. Εναν ανταγωνισμό άσχετο προς τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.
Οποια κι αν είναι η λύση στο πολιτικό πρόβλημα, είτε δηλαδή η σημερινή συγκυβέρνηση κερδίσει μια ακόμη παράταση ζωής είτε το σύστημα πάει σε εκλογές από τις οποίες -όπως όλα δείχνουν- θα βγει ένα νέο πολιτικό μπλοκ διαχείρισης, το οικονομικό και κοινωνικό πεδίο δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Γιατί αυτό το πεδίο ορίζεται από τους σιδερένιους νόμους του καπιταλισμού, την τήρηση των οποίων φροντίζουν ως κέρβεροι οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, προς τους οποίους όλα τα ελληνικά πολιτικά μπλοκ εξουσίας υπόσχονται απόλυτο σεβασμό και νομιμοφροσύνη.
Η συνέχιση της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού είναι εξασφαλισμένη, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, όποιο πολιτικό μπλοκ κι αν τις κερδίσει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχλήθηκε σφόδρα από τα -πραγματικά ή κατασκευασμένα- e-mails ανθρώπων του λονδρέζικου City, που αμφισβητούσαν τη νομιμοφροσύνη του έναντι του αστικού καθεστώτος και αισθάνθηκε την ανάγκη να διαβεβαιώσει ότι οι συναντήσεις κορυφαίων στελεχών του οικονομικού του επιτελείου με τα golden boys του City πήγαν πολύ καλά. Οτι η παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε από αποδοχή έως κριτική και πάντως όχι απόρριψη.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ χάραζε μια γραμμή ανατροπής της κινεζοποίησης και επανόδου έστω στα προ κρίσης δεδομένα, υπάρχει περίπτωση να συναντούσε αποδοχή από τα πιο αρπακτικά τμήματα του κεφαλαίου, από τα hedge funds των ραντιέρηδων, του παρασιτισμού, της στυγνής εκμετάλλευσης;
Δυστυχώς, η συζήτηση που πρέπει να γίνει δε γίνεται. Τα επιφαινόμενα για μια ακόμη φορά καλύπτουν την ουσία. Τα Μέσα Μαζικής παραπληροφόρησης βάζουν την ατζέντα, δίνουν τον τόνο, απλώνουν τη σύγχυση, διαβρώνουν τις συνειδήσεις. Εχοντας διαμορφώσει πλέον μια γραμμή ίσων αποστάσεων από τα δυο μπλοκ του νέου δικομματισμού, προωθούν τον κοινωνικό μιθριδατισμό: ο λαός πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι οι δανειστές θα υπαγορεύουν τους όρους τους.
Το χρέος απετέλεσε το εργαλείο για την προώθηση της κινεζοποίησης. Το χρέος θα εξακολουθήσει ν’ αποτελεί εργαλείο για την ολοκλήρωση (λίγα μένουν ακόμη) και την παγίωση της κινεζοποίησης. Οπως κάθε εργαλείο, έχει τους κατασκευαστές και τους χειριστές του. Είναι οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι. Μόνο αν απαλλαγούμε απ’ αυτούς θα απαλλαγούμε και από την κινεζοποίηση.
