Οπως αναμενόταν, ο κυβερνητικός λόχος ψήφισε στη Βουλή το νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ο ίδιος ο Καραμανλής πήρε την απόφαση, σε μια επίδειξη τσαμπουκά απέναντι στην καθολική αποδοκιμασία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Θέλησε να στείλει ένα μήνυμα τρόμου όχι μόνο στους αγωνιζόμενους φοιτητές και πανεπιστημιακούς, αλλά συνολικά στην κοινωνία: «Εμείς αποφασίζουμε και δε λογαριάζουμε αντιδράσεις».
Από την άποψη αυτή, ο αγώνας των φοιτητών δεν είναι μόνο αγώνας για την Παιδεία, που έτσι κι αλλιώς έχει παλλαϊκό χαρακτήρα, αλλά είναι και αγώνας ενάντια στον κρατικό τσαμπουκά, ενάντια στο δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης, που αγνοεί τη λαϊκή θέληση και θεωρεί πως οι αγώνες είναι μόνο ένα πεδίο για να ασκούνται τα φαιοντυμένα γουρούνια της κρατικής καταστολής.
Η κυβέρνηση κατέφυγε σ’ αυτή τη μεθόδευση, όταν είδε ότι όλα τα άλλα τερτίπια την οδηγούσαν βαθμιαία στην πλήρη απομόνωση. Απομονώθηκε ακόμα και από τα στηρίγματά της στους πανεπιστημιακούς, που δεν είχαν τα κότσια να στηρίξουν τις τελικές της επιλογές και λούφαξαν. Εχει, όμως, όπλα προπαγάνδας. Οι «νταβατζήδες», στους οποίους υποτάχτηκε πλήρως ο Καραμανλής, του προσφέρουν βοήθεια και στήριξη. Εχουν αναλάβει αυτοί το έργο της καλλιέργειας στο φοιτητικό κίνημα απογοήτευσης, ηττοπάθειας και υποταγής στο μοιραίο: «Από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος, δεν έχει κανένα νόημα κάθε κινητοποίηση. Σταματήστε τις καταλήψεις και κοιτάξτε μήπως στο μέλλον ακυρώσετε κάποιες ακραίες πλευρές του νόμου-πλαισίου».
Τα ίδια έλεγαν και το 1978, όταν ψηφίστηκε αιφνιδιαστικά ο περιβόητος νόμος 815. Ομως εκείνος ο νόμος έμεινε άταφος νεκρός και στη συνέχεια ενταφιάστηκε με τον πιο επίσημο τρόπο: τον πήρε πίσω ο ίδιος ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, 16 μήνες μετά την ψήφισή του στη Βουλή. Γιατί; Γιατί το φοιτητικό κίνημα, μετά το αρχικό σοκ και αφού χρειάστηκε να ξεπεράσει τις τρικλοποδιές της συμβιβασμένης ΕΦΕΕ, ξεκίνησε έναν αποφασιστικό γύρο καταλήψεων, απέκρουσε με επιτυχία τα χτυπήματα της κρατικής καταστολής και έδειξε ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω.
Σήμερα, το φοιτητικό κίνημα ξεκινά από καλύτερη αφετηρία. Δεν υπάρχει το σοκ του αιφνιδιασμού, έχει καταφέρει να στείλει στα σκουπίδια την αναθεώρηση του άρθρου 16, βρίσκεται επί ένα δίμηνο στους δρόμους, έχει διατάξει τις δυνάμεις του. Εκείνο που έχει να κάνει είναι να συνεχίσει. Τι θα κάνει η κυβέρνηση; Μπορεί ν’ αντέξει το πολιτικό βάρος; Η απάντηση είναι όχι και το ξέρουν όλοι πολύ καλά. Γι’ αυτό και τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας (ακόμα και υπουργοί και στελέχη της ΝΔ) λένε πως αν η αναταραχή συνεχιστεί ο Καραμανλής θα πάει σε πρόωρες εκλογές. Και τι είναι αυτό, απειλή; Αν πάει σε εκλογές επικαλούμενος τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, θα έχει καταγράψει την πρώτη μεγάλη πολιτική του ήττα (μετά το ναυάγιο της συνταγματικής αναθεώρησης). Γι’ αυτό και το αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα, ειδικά τούτη τη βδομάδα, καλείται να δώσει την πιο κρίσιμη μάχη του πολέμου.