Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εισβολή του Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας με το κουμπούρι στη ζώνη, σε κοινή θέα για να καταλάβουν όλοι «ποιος κάνει κουμάντο», επέφερε ισχυρό πλήγμα στο ιδεολόγημα του «ηθικού πλεονεκτήματος», το τελευταίο καταφύγιο των μνημονιακά προσαρμοσθέντων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο,τι και να πουν τώρα, όσες αποστάσεις κι αν προσπαθήσουν να κρατήσουν, όποια διαδικασία «κάθαρσης» κι αν σκαρφιστούν, η πεποίθηση ότι ο Σαββίδης είναι «δικός τους» είναι εδραία στις συνειδήσεις των απλών λαϊκών ανθρώπων.
Δεν έχει σημασία αν ο Σαββίδης προηγούμενα ήταν με τους Σαμαροβενιζέλους. Σημασία έχει ότι τώρα «ήταν» μ' αυτούς. Αυτοί προσπαθούσαν να του σβήσουν το πρόστιμο της ΣΕΚΑΠ, αυτοί «ξεχνούσαν» κάτι λαθρεμπορικά τίγκα στις κούτες με τσιγάρα, αυτοί έβαλαν λυτούς και δεμένους για να αποχαρακτηρίσουν για λογαριασμό του ένα δάσος χαλεπίου πεύκης στο μαγευτικό Παλιούρι της Χαλκιδικής (γράφουμε στο «σαλόνι» αυτού του φύλλου τα τελευταία νέα απ' αυτό το σκάνδαλο), αυτοί τον «έσπρωχναν» να πάρει κανάλι και εφημερίδες που λιβανίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Τσίπρα και τους υπουργούς του.
Στην περίπτωση του Σαββίδη, οι Τσιπροκαμμένοι είναι εκτεθειμένοι απ' όλες τις μπάντες και θα πληρώσουν το πολιτικό κόστος. Δεν το σώνουν με τίποτα. Θα ήταν, όμως, λάθος να περιορίσουμε το ζήτημα στον Σαββίδη. Τα ίδια έχουν κάνει με τον Μελισσανίδη. Και με τον Μαρινάκη παλαιότερα, πριν να έρθουν τούμπα οι σχέσεις τους.
Και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο λάθος αν περιορίσουμε το ζήτημα σ' αυτό που ονομάζουμε διαπλοκή. Δηλαδή, στις σχέσεις της σημερινής κυβέρνησης (των κυβερνήσεων γενικά) με κάποιους καπιταλιστές που έχουν δύναμη επιρροής των πολιτικών συσχετισμών, επειδή έχουν στην κατοχή τους ΜΜΕ ή ποδοσφαιρικές ομάδες με μεγάλη μάζα οπαδών ή μηχανισμούς επιρροής των ΜΜΕ (όπως ο Μελισσανίδης τον ΟΠΑΠ).
Η λεγόμενη διαπλοκή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το παγόβουνο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, η οικονομική του λειτουργία, τα κοινωνικά της αποτελέσματα και η σχέση του με το πολιτικό εποικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτό το πολιτικό οικοδόμημα, διαθέτοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αν δε θέσουμε τη λεγόμενη διαπλοκή σ' αυτό το πλαίσιο, το πλαίσιο της λειτουργίας του καπιταλισμού, θα πέσουμε στην παγίδα του συστήματος, που μιλά για «έντιμους» και «ανέντιμους» πολιτικούς, για «έντιμους» και «διαπλεκόμενους» καπιταλιστές, για «μιζαδόρικη» και «υγιή» επιχειρηματικότητα και τα παρόμοια, κρύβοντας την πραγματικότητα της ληστρικής ουσίας του καπιταλισμού και του στυγνού ταξικού διαχωρισμού που επιφέρει.
Η περίοδος της κρίσης, η περίοδος των Μνημονίων, στη διάρκεια της οποίας μια σειρά κυβερνήσεις, όλων των κοινοβουλευτικών αποχρώσεων, προώθησαν με την ίδια αποφασιστικότητα την πιο βίαιη, σαρωτική, καθολική συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, καταδικάζοντας το προλεταριάτο και τον υπόλοιπο εργαζόμενο λαό σ' ένα καθεστώς κινεζοποίησης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το παγόβουνο από την κορυφή του.
