Οσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες για το μεγάλο φαγοπότι που έχει στηθεί γύρω από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων είναι στον πυρήνα τους αληθινά, όμως αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Τα εκλογικά σχέδια του Μαξίμου αλλάζουν βιαίως, ο Καραμανλής κρύβεται, οι υπουργοί του προσπαθούν ο ένας να τα φορτώσει στον άλλο και καθώς ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει, ακολουθούν το δόγμα της αθυρόστομης λαϊκής παροιμίας: «τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου».
Η δημόσια συζήτηση που γίνεται έχει ήδη πάρει το δρόμο της δικομματικής αντιπαράθεσης. Εντάσσεται στο πλαίσιο του προεκλογικού ανταγωνισμού. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να βγει στον αφρό και η ΝΔ επιδιώκει συμψηφισμό με τα ανάλογα σκάνδαλα της πασοκικής περιόδου, τα οποία άρχισε να ξανασκαλίζει. Κάποια στιγμή θα υπάρξουν και εισαγγελικές διώξεις (που δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε καταδίκες, αν ποτέ φτάσουν σε δίκες), σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί το σκάνδαλο.
Ενα ζήτημα που μένει έξω και από αυτή την περιχαρακωμένη δημόσια συζήτηση είναι ο ρόλος των τραπεζών. Εχουν απόλυτο δίκιο οι χρηματιστές όταν, υπερασπιζόμενοι το σινάφι τους, υποστηρίζουν ότι «το πραγματικό παιχνίδι με τα ομόλογα και ειδικότερα αυτά που εμφανίζονται ως δομημένα και υψηλού ρίσκου παίζεται κυρίως μεταξύ του υπουργείου Οικονομίας που είναι ο βασικός εκδότης και των ξένων και ελληνικών τραπεζών που τα αγοράζουν και τα πουλάνε». Είναι βολικό να δείχνεις με το δάχτυλο το χώρο των «άπληστων χρηματιστών» (Αλογοσκούφης), όταν είσαι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στο παιχνίδι με τις μεγάλες τράπεζες, με τις οποίες κάνεις συμφωνίες εν κρυπτώ και παραβύστω. Κι όπως είναι γνωστό, οι μεγάλες συμφωνίες δεν είναι ποτέ καθαρές σε συνθήκες καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Πέρα από τις αποκαλύψεις της συγκυρίας, όμως, και τη σκανδαλολογία, το μείζον ζήτημα, αυτό που κανείς δεν αγγίζει, είναι το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ. Για περισσότερο από μισό αιώνα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων υφίστανται ληστρική εκμετάλλευση. Είτε με την άτοκη ή εξευτελιστικά χαμηλότοκη δέσμευσή τους από το κράτος στην ΤτΕ είτε με την παράδοσή τους στις ορέξεις τραπεζιτών και χρηματιστών, πίσω από τους οποίους βρίσκεται και πάλι ο κρατικός δανεισμός. Ταυτόχρονα, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, μετά από διαδοχικές ανατροπές των κοινωνικοασφαλιστικών τους κατακτήσεων, προετοιμάζονται για μια νέα σαρωτική επίθεση, η οποία -όπως έχει δηλώσει ο Αλογοσκούφης- θα εξαπολυθεί στον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Και κερατάδες και δαρμένοι, δηλαδή.
Και μόνο αυτή η πολύχρονη ληστεία των αποθεματικών (χωρίς να λογαριάσουμε όλες τις άλλες μορφές ληστείας) είναι αρκετή για μια συνολική άρνηση -τουλάχιστον- των κυοφορούμενων νέων ανατροπών. Ως αφετηρία για μια αντεπίθεση με διεκδικήσεις παλιών και νέων δικαιωμάτων.
