Πάνε χρόνια τώρα από τότε που ειπώθηκε (από έναν πολιτικό της αστικής αντιπολίτευσης προς την τότε κυβέρνηση) η φράση: «Οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν». Αν και η φράση έμεινε παροιμιώδης, ουδόλως προβλημάτισε τις κυβερνήσεις, που εξακολουθούν να επιμένουν στην αριθμολογία, για να δείξουν πως όλα πάνε καλά και στο μέλλον θα είναι ακόμα καλύτερα.
Από την πεπατημένη δεν φεύγει ούτε η σημερινή κυβέρνηση. Μας βομβαρδίζει καθημερινά με αριθμούς ευημερίας, που δημιουργούν μια θάλασσα δυστυχίας. Εφτασε στο σημείο να επιμένει ότι μείωσε την ανεργία, όταν καθημερινά έρχονται καινούργια μαντάτα για επιχειρήσεις που κλείνουν και μεταναστεύουν στα Βαλκάνια του εργασιακού μεσαίωνα.
Δεν είναι, βέβαια, καθόλου δύσκολο για μια κυβέρνηση να βάλει τα επιτελεία της να επεξεργαστούν τα αριθμητικά δεδομένα της οικονομίας και να τα παρουσιάσουν ρόδινα. Κι ακόμα πιο εύκολο είναι να κάνεις απατηλές στατιστικές συγκρίσεις και να δίνεις ερμηνείες κατά το δοκούν. Και είναι παιχνιδάκι για τους επαγγελματίες της προπαγάνδας να τα πάρουν όλ’ αυτά, να τα τυλίξουν σε λαμπερές συσκευασίες (σε μια πανδαισία λέξεων, ήχων και χρωμάτων) και να τα σερβίρουν σε μια «κοινή γνώμη» που παρακολουθεί ως παθητικός δέκτης τα τεκταινόμενα.
Αυτή η «κοινή γνώμη», βέβαια, δεν συντίθεται από ηλίθιους. Συγκρίνει αυτά που ακούει με αυτά που βιώνει. Με αυτά που βλέπει γύρω της. Δεν είναι, όμως, σε θέση και να τα απορρίψει όλα. Κάπου αμφιβάλλει για την εγκυρότητα των δικών της γνώσεων και εμπειριών, κάπου μπερδεύεται, κάπου προβληματίζεται. Γι’ αυτό και οι επαγγελματίες της προπαγάνδας επιμένουν στην αριθμολαγνεία. Αν αυτή δεν έφερνε αποτελέσματα, θα την είχαν εγκαταλείψει. Πόσο μάλλον αν διαπίστωναν ότι τους κάνει πολιτική ζημιά.
Ερχεται, βέβαια, κάποια στιγμή που μια κυβέρνηση ξοδεύει τα προπαγανδιστικά της αποθέματα. Δεν την πιστεύει πια κανείς. Φτάνει η ώρα της αποχώρησής της από την εξουσία. Για να ξεκινήσει τότε ένας νέος γύρος αριθμολαγνείας από τη νέα κυβέρνηση. Με ανακάτωμα των παλαιών υλικών και προσθήκη νέων. Με δημιουργία νέας σύγχυσης, που θέλει τον καιρό της για να διαλυθεί και να ξανανοίξει νέος κύκλος.
Γι’ αυτό και έχει σημασία να αποκαλύπτει κανείς τις απάτες της κυρίαρχης προπαγάνδας. Να διαλύει τα νέφη της σύγχυσης και να αποκαθιστά την αλήθεια, αντιστοιχώντας τους πραγματικούς αριθμούς στη βιωμένη εμπειρία των εργαζόμενων. Ομως, αυτό δεν είναι αρκετό. Η γνώση είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την πράξη. Οταν ξέρεις ότι σε κοροϊδεύουν δεν βγαίνεις κατ’ ανάγκη στο δρόμο. Μπορεί να περιμένεις την επόμενη κάλπη για να εκτονωθείς εκεί. Θέλει και «άλλου είδους» αποφάσεις για να γίνει η γνώση υλική δύναμη. Κι αυτές τις αποφάσεις κανείς δεν μπορεί να τις υποβάλει.