Με τίποτα δε λέει να κοπάσει το τεράστιο κίνημα που έχει αναπτυχθεί στη Γαλλία, ενάντια στο «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης», μια παραλλαγή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Εκατομμύρια νέοι, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι, αλλά και εργαζόμενοι κατεβαίνουν στους δρόμους, απαιτώντας από την κυβέρνηση Βιλπέν να πάρει πίσω το αντεργατικό της νομοθέτημα. Η κυβέρνηση εμφανίζεται αδιάλλακτη, αλλά για πόσο ακόμα; Ακόμα και μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο ακούγονται φωνές που καλούν τον πρωθυπουργό να αποσύρει προσωρινά το νόμο, για να μπορέσει να μαντρώσει ξανά τους νέους στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, και να επανέλθει στη ρύθμιση με μερικές ανώδυνες τροποποιήσεις. Στην ίδια κατεύθυνση καλούν και οι πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που όταν δεν κυνηγούν «ζωηρούς» νέους ξυλοφορτώνοντάς τους (σ’ αυτό αναδεικνύονται εφάμιλλοι των μπάτσων), αναλώνονται σε δημιουργικές προτάσεις προς την κυβέρνηση, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους βουλευτές (βλέπε σχετικό ρεπορτάζ στη σελ. 15).
Η πρόσφατη εαρινή σύνοδος κορυφής της ΕΕ πέρασε στα ψιλά των περισσότερων ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Δεν ήταν μια σημαντική σύνοδος, είπαν. Δεν υπήρξαν συγκρούσεις, δε λύθηκαν εκκρεμή ζητήματα που αφορούν το μέλλον της Ευρωένωσης. Πάρθηκαν, όμως, κάποιες αποφάσεις. Ποιες; Αν πιστέψουμε την προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, οι ηγέτες αποφάσισαν να βρουν μια απασχόληση για κάθε νέο, το πρώτο εξάμηνο που τελειώνει το σχολείο! Και πώς δεν το αντιλήφθηκαν αυτό οι νέοι της Γαλλίας και εξακολουθούν να βρίσκονται στους δρόμους;
Ομως δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας που κρύβονται πίσω από την προπαγάνδα για «μια θέση εργασίας για κάθε νέο». Είναι ένα ολόκληρο πακέτο αποφάσεων, που επικύρωσαν οι ηγέτες των «25» και που πήρε τη κωδική ονομασία «επιτάχυνση της στρατηγικής της Λισαβόνας». Πρόκειται για ένα απέραντο περιβόλι αντεργατικών ρυθμίσεων, που τείνουν στην εγκαθίδρυση ενός μεσαιωνικού εργασιακού καθεστώτος, κορωνίδα του οποίου είναι η «σύνδεση της σύνταξης με τον κύκλο ζωής», δηλαδή η εργασία μέχρι το βαθύτατο γήρας.
Δε λαθεύουν, λοιπόν, οι νέοι της Γαλλίας που βρίσκονται στους δρόμους και παλεύουν, με ποικίλες μορφές πάλης, ειρηνικές και βίαιες. Το CPE ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είναι η εργασιακή ανασφάλεια που κατεβάζει στους δρόμους ακόμα και εκείνους που προσέβλεπαν σε μια καλή καριέρα και όχι μόνο εκείνους που ξέρουν ότι θα είναι μια ζωή στο μεροκάματο.
Στο προηγούμενο φύλλο βάλαμε στο πρωτοσέλιδο τη λέξη «εμείς;» μ’ ένα τεράστιο ερωτηματικό. Μια βδομάδα μετά αυτό το ερωτηματικό γίνεται μεγαλύτερο. Οχι πως περιμέναμε να γίνει κι εδώ «της Γαλλίας», μ’ ένα μηχανιστικό τρόπο, όμως το απόλυτο άραγμα δεν αντέχεται ως κοινωνική στάση.
