Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Αυτό θα έπρεπε να είναι το βασικό πολιτικό σλόγκαν των ημερών, καθώς καθημερινά έχουμε και από ένα νέο κόμμα. Κόμμα Καμμένου, κόμμα Λούκας-Καστανίδη, χωρίς να λογαριάζουμε τις μετακινήσεις που θυμίζουν ποδοσφαιρική περίοδο μεταγραφών.
Ποδοσφαιρική μεταγραφική περίοδο θυμίζουν και οι τίτλοι των ΜΜΕ: Τόσοι προσχώρησαν στο κόμμα Λούκας-Χάρη, Δυστοκία για το ποιος θα είναι αρχηγός στο κόμμα Καμμένου, Ερχεται ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ υποψήφιος με τον ΛΑΟΣ – συζητείται και η υποψηφιότητα Καρβέλα, Ποιοι διαγραμμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συζητούν με το κόμμα Κουβέλη, Ποιους θα πάρει πίσω ο Βενιζέλος μετά το προσκλητήριο ενότητας κ.λπ. κ.λπ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι βαδίζουμε σε μια αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Το αν αυτή θα είναι μόνιμη ή απλώς μεταβατική μένει ν’ αποδειχτεί. Και δεν θ’ αποδειχτεί στις εκλογές, αλλά μετά απ’ αυτές, καθώς οι αναδιατάξεις στον αστικό πολιτικό χάρτη γίνονται πάντοτε σε σχέση με τη διαμόρφωση του σχήματος εξουσίας και του σχήματος αξιωματικής αντιπολίτευσης που φιλοδοξεί να αναλάβει –αργά ή γρήγορα– την εξουσία.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία, ότι πίσω απ’ όλες αυτές τις κινήσεις κρύβονται κυρίως προσωπικές φιλοδοξίες, προσπάθειες πολιτικής επιβίωσης στελεχών της αστικής πολιτικής, αλλά και παιχνίδια διάφορων μιντιακών και επιχειρηματικών κύκλων. Εναν-έναν και μία-μία να τους πάρουμε τους «αναδιατασσόμενους», θα διαπιστώσουμε ότι μηδενός και μηδεμιάς εξαιρουμένων είναι όλοι τους πολιτικά στελέχη με μακρά διαδρομή. Δεν μπορεί, λοιπόν, να παριστάνουν τις παρθένες ή εκείνους που ξαφνικά είδαν το φως το αληθινό αυτοί οι αισχροί και κυνικοί εξουσιαστές και εκείνοι που πορεύονταν πάντοτε στο πλευρό της αστικής εξουσίας, ως συμπληρωματική της δύναμη, λειτουργώντας κυρίως ως κοινωνικό ανάχωμα.
Αν, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε για κάτι, είναι το κατά πόσο αυτές οι κινήσεις αναδιάταξης του αστικού πολιτικού σκηνικού συναρτώνται, σε κάποιο βαθμό, με τα λαϊκά συμφέροντα. Η απάντηση είναι εύκολη και είναι «όχι». Στο βαθμό που όλη αυτή η κινητικότητα δεν περιλαμβάνει την πολιτική εκπροσώπηση της εργατικής τάξης, δεν είναι απλώς αδιάφορη για τον ελληνικό λαό. Είναι εχθρική.
Οι εκλογές είναι πάντοτε το γήπεδο του αντίπαλου. Ειδικά αυτές οι εκλογές, είναι γήπεδο εχθρικό, στο οποίο ο αντίπαλος, με την πανσπερμία των εκπροσώπων που εμφανίζει, επιδιώκει να πετύχει μια σημαντική νίκη. Να πάρει ανάσα. Γι’ αυτό και έχει σημασία, πέρα από και κόντρα στην εκλογολογία, να επικεντρωθεί η προσοχή στα πραγματικά πολιτικά προβλήματα, στην αναγκαιότητα πολιτικής οργάνωσης της εργατικήξς τάξης.