Το δράμα των πυρόπληκτων περιοχών, επεισόδιο που παρενεβλήθη απρόβλεπτα στην εκλογική κωμωδία, λειτούργησε αποκαλυπτικά. Σε χρόνο ρεκόρ, ενόσω καίγονταν ακόμη δάση, καλλιέργειες και χωριά, ενόσω συμπληρωνόταν ο μακάβριος κατάλογος με τους νεκρούς, το πολιτικό σύστημα αντέδρασε με ανακλαστικά εφήβου. Αντέδρασε όχι για να συνδράμει τους πυρόπληκτους, εξιλεωνόμενο κάπως για τα εγκλήματά του, αλλά για να μετατρέψει το δράμα τους σε προεκλογικό υλικό.
Το τζογάρισμα πάνω από τους νωπούς τάφους και τα καμένα δεν έχει προηγούμενο στην κοινοβουλευτική ιστορία της μεταπολίτευσης. Ισοδυναμεί με τυμβωρυχία. Η συγκυρία μας βοηθάει να στοχαστούμε βαθύτερα πάνω στην ουσία του κοινοβουλευτισμού.
Υπάρχει κανείς νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι τα πράγματα στις πυρόπληκτες περιοχές θα ξαναγίνουν όπως πριν; Οτι τα σπίτια θα ξαναχτιστούν από το κράτος, ότι η γεωργία και η κτηνοτροφία θα ξαναστηθούν στα πόδια τους με κρατικές και κοινοτικές αποζημιώσεις; Αν υπάρχει, τότε δύο τινά συμβαίνουν. ‘Η πρόκειται για κάποιο από τα λαμόγια που παρασιτούν στο περιθώριο της αστικής εξουσίας ή πρόκειται για εξωγήινο.
Κι όμως, ο μπαξές του συστήματος παραμένει πολύχρωμος. Εχει απ’ όλα τα φρούτα, για να μη χάνει πελάτες. Σιχάθηκες τη ΝΔ; Δε μπορείς ακόμα να ξεχάσεις τα κυβερνητικά κατορθώματα του ΠΑΣΟΚ; Εχεις άλλες επιλογές. Δεξιές κι αριστερές. Πάνω απ’ όλα σημασία έχει να λειτουργήσει ομαλά το σύστημα. Να υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις που θα κυβερνήσουν και εκείνες που θα αναλάβουν να λειτουργήσουν σαν κοινωνικά αμορτισέρ, με αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική, κρεμώντας βαρίδια στα πόδια του κοινωνικού κινήματος, λειτουργώντας σαν αναχώματα που θα συγκρατούν τις εκδηλώσεις της ταξικής πάλης, όταν αυτές θα τείνουν να σπάσουν το στενό κορσέ της αστικής νομιμότητας.
Τα προβλήματα δε λύνονται με ψηφοφορίες. Πόσες φορές δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η σοφή κουβέντα του Μαρξ. Και πόσες φορές δεν έχει πεταχτεί στο πυρ το εξώτερο, από εκείνους που ζητούν ψήφο είτε για να ασκήσουν λαϊκή αντιπολίτευση είτε για να εκφραστούν μέσω αυτής οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες. Λες και το σύστημα θ’ αλλάξει ρότα επειδή θα έχει η καθεστωτική Αριστερά μερικούς βουλευτές παραπάνω (αλήθεια, πόσες φορές στην Ιστορία δεν έγινε αυτό;). Λες και οι κοινωνικοί αγώνες έχουν ανάγκη να καταμετρηθούν στις κάλπες της πλουτοκρατίας (ειδικά όταν αυτοί δεν έχουν αναπτυχθεί στους δρόμους, που είναι ο φυσικός τους χώρος).
Εμείς δεν θα μετρήσουμε «κουκιά». Δεν θα μετρήσουμε αποχές και άκυρα-λευκά. Διαθεσιμότητες θέλουμε να μετρήσουμε. Διαθεσιμότητες για ταξική ανασύνταξη, για ταξική αντεπίθεση, για τη διεκδίκηση αυτών που μας ανήκουν και μας τα στερούν.