«Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν».
Πριν από τέσσερα χρόνια η ΝΔ του Κ. Καραμανλή, χρησιμοποιώντας ως βασικό προεκλογικό μότο το «κάτω οι κλέφτες» κατήγαγε μια άνετη εκλογική νίκη επί του ΠΑΣΟΚ των Σημίτη-Γιωργάκη, βυθίζοντάς το σε μια κρίση που όλοι οι αστοί πολιτικοί αναλυτές προεξοφλούσαν ότι θα είναι ιδιαίτερα παρατεταμένη.
Μέχρι πριν από 50 μέρες η ΝΔ του Κ. Καραμανλή έδειχνε να βαδίζει σε μια δεύτερη άνετη εκλογική νίκη, καθώς το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου δεν μπορούσε να αποκομίσει αντιπολιτευτικά οφέλη. Δεν επεδίωξε καν να αποκομίσει αντιπολιτευτικά οφέλη, καθώς σε όλα τα μεγάλα μέτωπα που άνοιξε η κυβέρνηση (τελευταίο παράδειγμα το μέτωπο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε γραμμή συναίνεσης, γραμμή… συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης.
Και ξαφνικά ξέσπασε το σκάνδαλο των ομολόγων και ήρθαν τα πάνω κάτω. Με μια γραμμή α’λα Καραμανλή και κεντρικό μότο το «κάτω οι κλέφτες», το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου καλύπτει ταχύτατα τη διαφορά (όπως αυτή καταγράφεται στα γκάλοπ) και αν οι εκλογές γίνονταν τώρα θα είχαμε ένα… ντέρμπι αιωνίων.
Στο πιο πρόσφατο γκάλοπ (της VPRC για το συγκρότημα Αλαφούζου) το 73% θεωρεί πως στην υπόθεση των ομολόγων κάποιοι χρηματίστηκαν, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό (30%) θεωρεί ότι χρηματίστηκαν όλοι (στελέχη της κυβέρνησης, των ασφαλιστικών ταμείων και των χρηματιστηριακών εταιριών). Αυτό που καταγράφει το γκάλοπ δεν πρέπει να απέχει καθόλου από την πραγματικότητα. Ακόμα και αν κάποιος δεν γνωρίζει το πώς υποδέχονται τα λαϊκά στρώματα τέτοια σκάνδαλα, αρκεί να στήσει αυτί σ’ ένα καφενείο για να διαπιστώσει την ομοφωνία και τη χλεύη με την οποία αντιμετωπίζεται ο δυστυχής δεξιός που θα δοκιμάσει να υποστηρίξει την κυβερνητική γραμμή.
Αν όμως γίνονταν σήμερα εκλογές, ανεξάρτητα από το αν θα τις κέρδιζε η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, το βέβαιο είναι ότι περισσότεροι από το 80% των ψηφοφόρων θα ψήφιζαν το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Αν μάλιστα κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ θα είχαμε επανάληψη της ιστορίας του 2004. Είναι πάρα πολύ πιθανό ότι η επόμενη εναλλαγή, όποτε κι αν αυτή γίνει, από το «κάτω οι κλέφτες» θα συνοδεύεται, αν στο μεταξύ δεν αλλάξει κάτι. Το σύστημα θα ισορροπήσει ομαλά, χωρίς τριγμούς, χωρίς καν μια πολιτική κρίση. Η κυβερνητική εναλλαγή θα λειτουργήσει σαν βαλβίδα ασφάλειας, εκτονώνοντας τα όποια στοιχεία κρίσης, όπως έγινε και το 1993 και το 2004.
Τι είναι αυτό που θα μπορούσε ν’ αλλάξει τα δεδομένα; Η απάντηση που δίνουν τα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς είναι γνωστή: «Να σπάσει ο δικομματισμός, να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί» (παναπεί: «να ενισχυθούμε εμείς»). Για να μην πάμε στη γνωστή πονεμένη ιστορία του 1989-90 (που τα κόμματα αυτά συμμετείχαν σε δυο διαδοχικές κυβερνήσεις και ψήφισαν σωρεία αντεργατικών μέτρων), ας ρίξουμε μια ματιά στη σημερινή Ιταλία για να μη μας μείνει αμφιβολία. Τα δεδομένα θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν μόνο αν οι εργαζόμενοι εγκατέλειπαν το ρόλο του παθητικού θεατή και του ανά διαστήματα ψηφοφόρου και πρόβαλαν στο προσκήνιο ως ο αποφασιστικός παράγοντας των εξελίξεων.
