Με νωπό ακόμη το μελάνι στον πολυ-νόμο έκτρωμα και πριν ακόμη υπάρξει οποιαδήποτε κατάληξη στο άγριο ιμπεριαλιστικό παζάρι των Βρυξελλών, η Μέρκελ, παρουσία και του Σαρκοζί, έστειλε από τις Βρυξέλλες το μήνυμα: «Καταλήξαμε σ’ ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά η ίδια πρέπει να πάρει νέα δέσμη μέτρων και νέες αποφάσεις».
Σ’ αυτή τη σύντομη πρόταση περικλείεται όλο το νόημα των όσων πρόκειται ν’ ακολουθήσουν. Πριν ακόμη το παζάρι καταλήξει, πριν διαμορφωθεί το νέο σχέδιο για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, οι ιμπεριαλιστές ηγέτες, εκπροσωπώντας σ’ αυτή την περίπτωση όχι τα ιδιαίτερα συμφέροντα της «δικής τους» αστικής τάξης, αλλά συλλογικά τα συμφέροντα του κεφάλαιου, ζητούν νέα μέτρα. Νέα αντιλαϊκά μέτρα και κυρίως νέα αντεργατικά μέτρα, ώστε να παγιωθεί ο στόχος της «κινεζοποίησης» του ελληνικού προλεταριάτου.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη παζαρεύουν σενάρια διαχείρισης του χρέους και όχι διαχείρισης της κρίσης, της οποίας το κρατικό χρέος αποτελεί μόνο μια πλευρά. Το παζάρι έχει να κάνει μόνο με την υπεράσπιση των ιδιαίτερων συμφερόντων κάθε εθνικής μερίδας του χρηματιστικού κεφάλαιου. Από τη διαχείριση κάποιοι θα βγουν ενισχυμένοι και κάποιοι αποδυναμωμένοι, γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις –που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφάλαιου– δίνουν μάχη για την υπεράσπιση των ιδιαίτερων συμφερόντων της «δικής τους» κεφαλαιοκρατίας.
Πρέπει να γίνει ακόμη σαφέστερο, ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα δεν έχουν καμιά σχέση με τους εργαζόμενους, απέναντι στους οποίους όλα τα στρατόπεδα είναι ενωμένα. Η φασιστική-εθνικιστική «Λέγκα του Βορρά» στην Ιταλία αρνείται –πρός το παρόν– να συμφωνήσει στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, διότι «μας το ζητούν οι Γερμανοί» και όχι γιατί υπερασπίζεται τους ιταλούς εργαζόμενους. Η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας», δηλαδή το «πάτημα» του προλεταριάτου σε όλη την ΕΕ, διακηρύσσεται ως κεντρικός στόχος στα συμπεράσματα της προεδρίας που συμφωνήθηκαν στη σύνοδο κορυφής της περασμένης Κυριακής. Στη διαχείριση του χρέους δεν συμφώνησαν, στην αντεργατική επίθεση, όμως, συμφώνησαν πλήρως.
Τα παραπάνω δείχνουν καθαρά ότι η κύρια αντίθεση που διαπερνά τον κόσμο είναι η αντίθεση ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη. Η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες υπερασπίζεται (όσο μπορεί) τα συμφέροντα των τραπεζιτών και όχι των εργαζόμενων. Οταν, λοιπόν, το αστικό σύστημα συνασπίζεται, θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι μπορεί ν’ αναζητήσει προστασία από τη «δική του» κυβέρνηση. Το προλεταριάτο πρέπει να οργανωθεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ, για να μπορέσει ν’ απαντήσει ΤΑΞΙΚΑ.