Το τοπίο σιγά-σιγά ξεκαθαρίζει, τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις των κομμάτων. Και ως προς τις προθέσεις της Ευρωένωσης. Μπορεί να δεχτεί μια κάποια «χαλάρωση», η οποία θα συνίσταται σε μια μικρή επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του Μνημόνιου, ώστε τα νέα μέτρα να μοιραστούν σε περισσότερα χρόνια. Κατά τα άλλα, δεν συζητά τίποτα. Οι συμφωνίες είναι συμφωνίες και οι δεσμεύσεις δεσμεύσεις.
Για τα νέα μέτρα γίνεται κουβέντα, όχι για τα παλιά, αυτά που έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα. Αυτά θεωρούνται δεδομένα, ακόμα και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επισήμως, πλέον. Ελαφρύνσεις θα γίνουν μόνο όταν ανακάμψει η οικονομία και θα συμβαδίζουν με την αύξηση του ΑΕΠ, διακηρύσσουν τα στελέχη του! Είμαστε μεν μέσα στη βαρβαρότητα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Ηταν μοιραίο! Σ’ αυτό το επίπεδο θα γίνει η περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση», στην οποία πλέον ομνύουν ακόμη και εκείνοι που μόλις πριν τρεις μήνες υπέγραψαν το Μνημόνιο-2.
Το τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει ως προς τις προθέσεις των ψηφοφόρων. Δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς τι θα βγάλει η κάλπη. Αλλωστε, το παιχνίδι έχει ακόμη δρόμο. Τι νόημα, όμως, έχει να προσπαθήσει να μαντέψει κάποιος τι θα βγάλει η κάλπη; Κάτι τέτοιο θα μας εγκλώβιζε στη λογική εκείνων που παρατηρούν παθητικά μια κατάσταση, χωρίς καμιά διάθεση παρέμβασης σ’ αυτή. Εκείνο που χρειάζεται είναι η ενεργή παρέμβαση στο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί, για να καταγραφεί –τουλάχιστον– μια άλλη πολιτική πρόταση, πέρα από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό που κυριαρχεί και σερβίρεται σε διάφορα προεκλογικά περιτυλίγματα.
Αυτό προσπαθεί να κάνει η «Κόντρα», όχι μόνο από τις στήλες της εφημερίδας, αλλά και με μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση στους χώρους δουλειάς (το κείμενο που διανέμεται φιλοξενείται στις σελίδες 8-9 αυτού του φύλλου).
Προσπάθεια για να αναδειχτούν οι αλήθειες που κρύβονται. Να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα ενός καπιταλισμού σε κρίση και η προοπτική των διαχειριστικών προτάσεων που αρχίζουν και τελειώνουν στα όρια του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Να αποκαλυφθούν τα πραγματικά κομματικά προγράμματα που κρύβονται επιμελώς πίσω από τις διακηρύξεις των μπαλκονιών και των ραδιοτηλεοπτικών στούντιο.
Προπαντός, ν’ αναδειχτεί η μεγάλη ανάγκη της εποχής μας, η οποία γίνεται πιο επιτακτική υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων. Η ανάγκη να οργανωθεί πολιτικά η εργατική τάξη, στο δικό της φορέα, για να πάψει να σέρνεται πίσω από ξένες σημαίες, πίσω από δημαγωγούς και λαοπλάνους αστούς πολιτικούς. Ενα φορέα με πρόγραμμα επαναστατικής εξόδου από τον καπιταλισμό και οικοδόμησης μιας μη εκμεταλλευτικής κοινωνίας, αλλά και άμεσων διεκδικήσεων για όσο θα ζούμε στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Ενα φορέα με τακτική που θα ξεκινά από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όχι από τα συμφέροντα των αστών, που φορούν το μανδύα της «χώρας», της «κοινωνίας», του «έθνους».