O πρωθυπουργός είναι αισιόδοξος. Στις 18 Μάη, την ώρα που ψηφιζόταν το τέταρτο Μνημόνιο, φώναξε τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες για να τους πει ότι στις 22 Μάη θα αναγκαστεί να φορέσει γραβάτα, γιατί τα μηνύματα που παίρνει «είναι τόσο θετικά που δυσκολευόμαστε και να τα πιστέψουμε»! Είναι «too good to be true», όπως είπε επιδεικνύοντας την τέλεια γνώση της αγγλικής (με τον Κλίντον είχε πάθει έναν μικροντουβρουτζά, αλλά έφταιγε η βλάχικη προφορά του Αρκανσο που χρησιμοποιεί ο ερωτύλος τέως πρόεδρος των ΗΠΑ).
Στις 24 Μάη, χωρίς γραβάτα και πάλι, αφού από το Eurogroup δεν είχαμε λευκό καπνό, όπως θα έλεγε ο Τσακαλώτος (αυτός έχει πρόβλημα με τα ελληνικά, όχι με τα αγγλικά), πήγε στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας για να πει πως, ακόμα και με το σχέδιο του Σόιμπλε, «μετά τις 15 Ιουνίου θα έχουμε εναλλασσόμενες καλές και θετικές ειδήσεις για τον σχεδιασμό της αναπτυξιακής ανασυγκρότησης».
Μη φανταστείτε ότι η αισιοδοξία του πρωθυπουργού είναι κάποια χαζοχαρούμενη έκφραση περιβάλλοντος παιδικής χαράς. Ο Τσίπρας έχει γνώση, έχει κρίση, έχει σχέδιο, ξέρει τι λέει.
Η αισιοδοξία του πρωθυπουργού πηγάζει από τη βεβαιότητα ότι «θα βγούμε στις αγορές» και θ' αρχίσουμε να δανειζόμαστε «σαν μια κανονική χώρα». Κάθε ομοιότητα με την αντίστοιχη αισιοδοξία που επεδείκνυαν το 2014 οι Σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι με υπουργό Οικονομικών τον Στουρνάρα κατάφεραν δυο φορές «να βγουν στις αγορές», είναι εντελώς συμπτωματική…
Η «έξοδος στις αγορές» εμφανίζεται ως η νέα «μεγάλη ιδέα του έθνους». Στην κυβερνητική προπαγάνδα έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις, αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι στο μυαλό του «μέσου Ελληνα» δημιουργεί μόνο απορίες και ερωτήματα.
Κι όμως, τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. «Βγαίνω στις αγορές» σημαίνει δανείζομαι. Για ποιο λόγο δανείζομαι; Υποθέτοντας ότι η χώρα δεν παράγει πλέον πρωτογενή ελλείμματα, θα δανείζεται για να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει συνάψει στο παρελθόν, τα οποία ξεπερνούν τα 320 δισ. ευρώ (περίπου μιάμιση φορά το σημερινό ΑΕΠ της).
Εμείς δεν είμαστε μπαταχτσήδες, τις υποχρεώσεις μας θα τις πληρώνουμε «εις το διηνεκές», όπως διακήρυξε προ διετίας ο τεράστιος Μπαρουφάκης (μέσα στην «κοιλιά του κήτους», στην έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον), οπότε μόλις αρχίσουμε «να βγαίνουμε στις αγορές» δε θα έχουμε κανένα πρόβλημα και θα μπορούμε να κυκλοφορούμε με ψηλά το κεφάλι.
Τότε τι θέλει αυτός ο μοχθηρός Σόιμπλε και μας ταλαιπωρεί; Ελα μου ντε!
Ας σοβαρευτούμε. Η «έξοδος στις αγορές» είναι ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα. Χάντρες και καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Κάποια στιγμή το ελληνικό κράτος θ' αρχίσει να ξαναδανείζεται από τις «αγορές», αλλά αυτό δε θα σημάνει το τέλος της κινεζοποίησης και της σκληρής, αποικιοκρατικού τύπου επιτροπείας. Το δοσόμετρο του χρέους το κρατούν στα χέρια τους οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Καθορίζοντας τις ετήσιες τοκοχρεολυτικές δόσεις και το ρυθμό αποπληρωμής του χρέους, έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Ηδη, στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι, την Ουάσινγκτον χαλκεύονται τα νέα μνημονιακά δεσμά, διάρκειας μέχρι το 2060!
