Η «Φιλιππινέζα του Μαξίμου» διατάχτηκε να αλλάξει το τροπάριο. Μεσοβδόμαδα, λοιπόν, κι ενώ έως τώρα, στις (καθαρά εθιμοτυπικές) επισκέψεις της στις έδρες των «κοινωνικών εταίρων», δεν έλεγε τίποτα περί χρονοδιαγράμματος προώθησης του Ασφαλιστικού, η Φ. Πάλλη-Πετραλιά άρχισε να λέει ότι η κυβέρνηση επείγεται. «Είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Πρέπει να προχωρήσουμε σε τομές στο Ασφαλιστικό μας σύστημα. Τώρα είναι ο χρόνος που πρέπει να δώσουμε τις λύσεις», δήλωσε βγαίνοντας από τη συνάντηση με το συνδικάτο των εμπόρων. «Τώρα είναι η ώρα να δώσουμε τις λύσεις με αποφασιστικότητα», δήλωσε βγαίνοντας από τη συνάντηση με το ΤΕΕ. Οπως αποκαλύφτηκε μάλιστα, η Πετραλιά είπε στη διοίκηση του ΤΕΕ, ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο στις αρχές Μάρτη θα είναι νόμος του κράτους.
Είναι φανερό ότι ο κύβος έχει ριφθεί. Ο Καραμανλής (γιατί αυτός αποφασίζει και όχι η κάθε Φάνη) έχει ένα παραπάνω λόγο να προχωρήσει γρήγορα στο Ασφαλιστικό. Θέλει να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό που έχει δημιουργήσει γύρω του το σκάνδαλο Ζαχόπουλου. Θέλει να δείξει στην πλουτοκρατική ολιγαρχία, από τους κόλπους της οποίας εκπορεύονται σενάρια αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, στα οποία ο ίδιος δεν έχει ρόλο, ότι είναι ικανός να κυβερνά, ότι είναι ο καταλληλότερος να διαχειρίζεται τα συμφέροντά της, ότι μπορεί –ακόμα και στριμωγμένος πολιτικά– να παίρνει τα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα.
Κάθε συζήτηση για το «ειδικό βάρος» των διάφορων στοιχείων του κυοφορούμενου νομοσχέδιου, για το εάν θα είναι «σκληρό» ή «ήπιο», είναι αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη. Οδηγεί στη διάσπαση των εργαζόμενων, στη συντεχνιακή αναδίπλωση, στο αδυνάτισμα του μετώπου αντίστασης και στην ήττα. Οταν ο Αλογοσκούφης επαναλαμβάνει συνεχώς πως το Ασφαλιστικό δεν είναι υπόθεση μόνο ενός νομοσχέδιου και μιας κυβέρνησης, αλλά μια εξελισσόμενη διαδικασία που θα απαιτήσει βάθος χρόνου, ποιους άλλους μάρτυρες χρειαζόμαστε για να συνειδητοποιήσουμε ότι το μείζον δεν είναι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αλλά η αντιασφαλιστική επίθεση, της οποίας αποτελεί μέρος; Εκείνοι που ενδεχομένως δεν πληγούν ή πληγούν λιγότερο σ’ αυτή τη φάση, θα δεχτούν την επίθεση στην επόμενη ή σε κάποια από τις επόμενες φάσεις. Και όλοι μαζί, βέβαια, έχουν πληγεί από τις ανατροπές που έχουν προηγηθεί από το 1990 μέχρι το 2002.
Το μείζον, λοιπόν, για τους εργαζόμενους είναι να διεκδικήσουν Κοινωνική Ασφάλιση σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Κοινωνική Ασφάλιση που να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στη θέση τους στην κοινωνία, ως μοναδικών παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Για να μιλήσουμε με όρους της μοντέρνας πολιτικής ορολογίας, ζητούμενο για τους εργαζόμενους είναι η αλλαγή της ατζέντας, η αντιστροφή των ρόλων. Από τη θέση του αμυνόμενου, αυτού που προσπαθεί να αποκρούσει, να περάσουν στη θέση του επιτιθέμενου, αυτού που διεκδικεί και αγωνίζεται για να κατακτήσει. Κι αυτό, βέβαια, δεν εξασφαλίζεται με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία «στο κεφάλι».