Ψάχνουν, αλήθεια, κοινό βηματισμό οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, όπως έγραψε σύμπας ο αστικός Τύπος μετά την απεργία που κήρυξε η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων την περασμένη Τετάρτη; Και μόνο το γεγονός ότι οι ύμνοι προέρχονται από τον αστικό Τύπο είναι αρκετό για να μας κάνει να είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί. Σιγά μην τους έπιασε ο πόνος για τους εργατικούς αγώνες και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Από την άλλη, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κινητοποίηση αποφασίστηκε από τη ΣΕΣ, ένα όργανο μπροστά στο οποίο οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ μοιάζουν με… επαναστάτες, θα πρέπει να οδηγήσει τη σκέψη μας στην αναζήτηση των λόγων για τους οποίους αποφασίστηκε μια τέτοια κινητοποίηση.
Οι λόγοι δεν διαφέρουν από τους λόγους που ωθούν τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να αποφασίζουν 24ωρες –καμιά φορά και 48ωρες– απεργίες κάθε φορά που ένα πακέτο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων οδεύει προς τη Βουλή για να γίνει νόμος του κράτους. Οι εργατοπατέρες του αστικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού προσπαθούν να ελέγξουν την οργή της εργατικής τάξης. Τώρα και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Κάνουν αυτό που υπαγορεύει ο ρόλος τους ως αμορτισέρ που αποσβαίνουν τους κοινωνικούς κραδασμούς. Μια μέρα κάθε τόσο κρίνεται επαρκής για εκτόνωση, καθώς η αντιλαϊκή πολιτική βαθαίνει.
Αυτά που έγιναν στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία έχουν γίνει πολλές φορές στην Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια και μεις τουλάχιστον το ξέρουμε καλά. Κανένα πρόβλημα δεν δημιούργησαν στο σύστημα, πέρα από την πολιτική φθορά των κυβερνήσεων, οι οποίες όμως είναι πλέον αναλώσιμες.
Για να μιλήσουμε για ταξική αντεπίθεση και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο πρέπει να υπάρξουν άλλοι όροι. Κι αυτούς τους όρους δε θα τους δημιουργήσουν οι εργατοπατέρες, ούτε τα σοσιαλδημοκρατικά και ψευτοαριστερά κόμματα που προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία.
Αυτούς τους όρους θα τους δημιουργήσουμε μόνοι μας. Και θα είναι όροι πραγματικής ταξικής οργάνωσης και όχι μπουλουκιών που σέρνονται πίσω από τις σημαίες των εργατοπατέρων και των αντιπολιτευόμενων αστικών κομμάτων. Οργάνωσης πολιτικής που δε θ’ αποσκοπεί σε «έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και σε «μια κοινωνική Ευρώπη», αλλά θα διεκδικήσει αυτά που δικαιούται ο κόσμος της δουλειάς: τον κόσμο ολόκληρο. Που θα γράψει στη σημαία της –για να θυμηθούμε τον Μαρξ– «κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς».