Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, με τα οποία οι αστικές κυβερνήσεις σπεύδουν να στηρίξουν τις παραπαίουσες από την κρίση τράπεζες.
Πιο πονηροί από τους Αμερικανούς οι Ευρωπαίοι, άρχισαν να συμπληρώνουν τις «ενέσεις ρευστότητας» με πολιτικές δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες τα στελέχη των τραπεζών θα ελεγχθούν για τη διαχείριση που έχουν ασκήσει και για τις αποδοχές τους. Αυτό είναι το κουτόχορτο για να παραμυθιαστούν οι εργαζόμενοι. Τα στελέχη έχουν «δέσει το γάιδαρό τους» με ακλόνητα συμβόλαια και η προσωπική τους περιουσία προστατεύεται από τις θεμελιώδεις διατάξεις των αστικών συνταγμάτων. Αλλωστε, ο άγριος χρηματιστηριακός τζόγος δεν ήταν (ούτε είναι) παράνομος. Ολες οι τράπεζες το ίδιο έκαναν, οπότε γιατί να κατηγορηθούν όσοι «ατύχησαν» περισσότερο από άλλους;
Λόγια είναι όλ’ αυτά. Καμιά νομοθετική πρωτοβουλία δεν έχει αναληφθεί σε καμιά χώρα. Και όπως μας δείχνει η πείρα, σκάνδαλα κακουργηματικού χαρακτήρα κουκουλώνονται, πόσο μάλλον η νόμιμη επιχειρηματική δράση που (για μια ακόμη φορά) οδήγησε στην κρίση. Το μόνο χειροπιαστό δεδομένο είναι τα εκατοντάδες δισ. που βγαίνουν από τα κρατικά ταμεία για να ενισχυθεί η καταρρέουσα χρηματοπιστωτική αγορά.
Κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε για επιχειρήσεις που κλείνουν πετώντας στο δρόμο τους εργαζόμενους, πολλές φορές αφήνοντάς τους ακόμα και απλήρωτους. Αν αρχίζαμε να παραθέτουμε στοιχεία για τα λουκέτα που μπήκαν μόνο το τελευταίο δίμηνο στην Ελλάδα, θα χρειαζόμασταν ολόκληρη τη σελίδα της εφημερίδας.
Δεν είδαμε, όμως, το κράτος να παρεμβαίνει και να παίρνει στην ιδιοκτησία του αυτές τις επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας στους εργαζόμενους τις θέσεις εργασίας. Κάθε τέτοια σκέψη στηλιτεύεται ως… αντιδραστικός κρατικισμός, κάθε πρόταση αντιμετωπίζεται με την απειλή της παραπομπής σε δίωξη με την κατηγορία της νόθευσης του ανταγωνισμού. Στην καλύτερη περίπτωση (δηλαδή, όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται), το κράτος περιορίζεται να ανακοινώσει κάποια «ειδικά προγράμματα ανεργίας», που δε φέρνουν πίσω τις χαμένες θέσεις εργασίας, ούτε τα μεροκάματα, ούτε τις εργασιακές κατακτήσεις. Και βέβαια, ο καπιταλιστής που βάζει το λουκέτο έχει κάθε δικαίωμα να μεταφέρει τα κεφάλαιά του σε άλλο κλάδο και να σπαταλά τα κέρδη με πολυτελή διαβίωση.
Τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά είναι οφθαλμοφανέστατα. Μόνο που δεν αρκεί να τα βλέπει ο εργαζόμενος. Πρέπει απ’ αυτά να αντλήσει οργή και την οργή να τη μετατρέψει σε ταξικό αγώνα. Αλλιώς, θα χάσει ακόμη πιο πολλά.
