Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Μόνο που αυτή τη φορά είναι υπερπαραγωγή χολιγουντιανού τύπου, επειδή η συμφορά ήταν πολύ μεγάλη. Ο αστικός κόσμος έβαλε μπροστά τη μεγαλύτερη επιχείρηση παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας που έχει γνωρίσει η Ιστορία. Οι κυβερνήσεις επιδίδονται σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς ανεβάζοντας τα ποσά που είχαν αρχικά υποσχεθεί, μεγάλες καπιταλιστικές φίρμες τάζουν ποσοστά από τα κέρδη τους, αστέρες της «σόου μπιζ» μοιράζουν τα δολάρια με το τσουβάλι και οργανώνουν φιλανθρωπικές συναυλίες και γκαλά, οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις περνούν την καλύτερη φάση τους.
Δύσκολα ξεχωρίζεις, βέβαια, τη φιλανθρωπία από τη διαφήμιση. Οταν, για παράδειγμα, ο ζάμπλουτος Αλ Φαγιέτ εγκαινιάζει με μια λαμπερή φιέστα τη χειμερινή σεζόν των πολυκαταστημάτων του στο Λονδίνο, τάζοντας το 2% των εισπράξεων μιας μέρας στους πληγέντες από τα τσουνάμι, ξοδεύει πολύ λιγότερα απ’ όσα θα πλήρωνε αν χρησιμοποιούσε διαφημιστικό χρόνο για την προβολή της φιέστας των εγκαινίων. Οταν ο αστέρας του Χόλιγουντ οργανώνει συνέντευξη Τύπου για να αναγγείλει την προσφορά του, κάνει διαφήμιση και όχι φιλανθρωπία, η οποία πρέπει να είναι κρυφή, σύμφωνα με τα όσα ορίζουν όλες οι θρησκείες του κόσμου. Οσο για τις κυβερνήσεις, εκείνοι που ξέρουν από ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν λένε πως ένα πολύ μικρό ποσοστό απ’ αυτά που ανακοινώνουν θα δοθεί.
Φυσικά, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τα ποσά που προσφέρουν απλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Μικροποσά που, όμως, αθροιζόμενα ξεπερνούν κατά πολύ αυτά που υπόσχονται οι κυβερνήσεις και οι διάφοροι «επώνυμοι». Εδώ δεν υπάρχει επίδειξη, δεν υπάρχει διαφήμιση, ούτε φιλανθρωπία. Είναι η κοινωνική αλληλεγγύη που εκδηλώνεται, όπως συνέβη πάντοτε στην Ιστορία. Μια αλληλεγγύη αγνή, χωρίς υστεροβουλία, αλλά και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάθος.
Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ σημαντικό. Πού θα διοχετευθούν τα τεράστια ποσά που συγκεντρώνονται; Αντε, να δεχτούμε ότι ένα μέρος θα πάει για την άμεση ανακούφιση των πληγέντων. Για να αγοραστούν τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα. Ομως αυτό θα είναι ένα ελάχιστο υποπολλαπλάσιο των χρημάτων που συγκεντρώνονται. Τα μεγάλα ποσά θα διατεθούν για να αποκατασταθούν οι ζημιές που έγιναν στην τουριστική βιομηχανία της περιοχής (εγκαταστάσεις και δημόσια δίκτυα υποδομών). Ετσι γίνεται πάντοτε. Το κεφάλαιο πρέπει να προστατευθεί. Η αναπαραγωγή του πρέπει να εξασφαλιστεί μέσω της ανθρωπιστικής βοήθειας, η οποία, βέβαια, αυτόχρημα παύει να είναι τέτοια. Γιατί μαζί με το κεφάλαιο θα αναπαραχτούν και οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής. Αυτές που οδήγησαν στην τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή (βλέπε αναλυτικά στο ΖΟΟΜ, στη σελίδα 7).
Δεν θα συνιστούσαμε σε κανέναν να μη δώσει χρήματα για τους πληγέντες της νοτιοανατολικής Ασίας. Δεν είμαστε εμείς που θα πάμε κόντρα σ’ αυτή την αυθόρμητη διάθεση αλληλεγγύης. Εκείνο που θέλουμε να επισημάνουμε είναι πως αυτή η αλληλεγγύη δεν αρκεί. Οταν δεν συνοδεύεται με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, τότε μετατρέπεται σε δεκανίκι του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που βρίσκουν ένα ακόμη άλλοθι για τα εγκλήματά τους.