Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, κάθε μέρα που περνά, τα πράγματα γίνονται και πιο καθαρά. Ολες οι δυνάμεις του συστήματος, με εμπροσθοφυλακή τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ, «παίζουν» ΠΑΣΟΚ και Παπανδρέου. Στόχος τους να προκύψει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, που θα συνεχίσει να διαχειρίζεται την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή έχει βουλιάξει στη λάσπη.
Για να επιτευχθεί ο στόχος, όμως, απαιτείται και το κατάλληλο αποτέλεσμα της κάλπης, το οποίο οργανώνεται σιγά-σιγά με το εμπόριο ελπίδας. Η λογική του «μικρότερου κακού» έχει και πάλι την τιμητική της. Οταν τα καθημερινά κυλιόμενα γκάλοπ δείχνουν επιφύλαξη και αμφισβήτηση, πέφτουν στην εκλογική πιάτσα μερικές κούφιες εξαγγελίες, για να διαλύσουν τα νέφη.
Το ΠΑΣΟΚ βαδίζει προς τη νίκη πουλώντας ελπίδες στο λαό και κλείνοντας πονηρά το μάτι στην κεφαλαιοκρατία, η οποία ουδόλως δείχνει να ανησυχεί. Μίλησαν για λογαριασμό της οι πρόεδροι των πέντε μεγαλύτερων ελληνοϊμπεριαλιστικών επιμελητηρίων, που έσπευσαν να συναντηθούν με τον Παπανδρέου σε άριστο κλίμα. Μίλησε για λογαριασμό της ο σενιόρ Αλμούνια, τις ιταμές δηλώσεις του οποίου (δηλώσεις για τα αυτονόητα της ΟΝΕ, φυσικά), έσπευσε να υποδεχτεί με ικανοποίηση το ΠΑΣΟΚ, με εκτεταμένες δηλώσεις του επί του Τύπου εκπροσώπου του.
Μια λέξη είναι απαγορευμένη σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο. Η λέξη ΑΠΟΧΗ. Τα διάφορα μπάζα του εμετικού life style, που στις ευρωεκλογές καλούσαν σε αποχή, θέλοντας να εξευτελίσουν μια πολιτική στάση αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος, τώρα έχουν μαζευτεί στη γωνιά τους, όταν δεν εργάζονται για την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Τώρα, βλέπετε, εκλέγουμε κυβέρνηση, δεν είναι καιρός για παιχνιδάκια με τις λαϊκές διαθέσεις. Αυτές πρέπει να καναλιζαριστούν, για να υπηρετήσουν το βασικό στόχο του συστήματος: φρέσκια, αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι μικροί του παιχνιδιού, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν τους ψηφίσουμε θα κάνουμε μια κορυφαία αγωνιστική πράξη. Μόνο που αδυνατούν και πάλι να μας πείσουν γιατί αυτό δεν έχει συμβεί δεκαετίες τώρα. Προφανώς, φταίει ο λαός και όχι αυτοί. Φταίνε οι εργαζόμενοι που επιλέγουν «λύση εξουσίας», εκβιαζόμενοι και υποτασσόμενοι, και όχι αυτοί που έχουν αναγορεύσει τις εκλογές, το στημένο παιχνίδι του συστήματος, στην ύψιστη πολιτική μάχη.
Θα το ξαναπούμε, λοιπόν, και θα το λέμε συνέχεια, μέχρι τις εκλογές. Το δικό μας γήπεδο δεν είναι η κάλπη. Το δικό μας γήπεδο, το γήπεδο των εργαζόμενων και των νέων, είναι οι δρόμοι του αγώνα, οι δρόμοι της εξέγερσης. Εκεί θα κριθεί η δύναμη και η αδυναμία μας. Εκεί –και μόνον εκεί– θα μετρηθούν κέρδη και ζημιές.