♦ Yπάρχουν όρια στο λαϊκισμό της αστικής πολιτικής; Οχι απαντούν κάτι τύποι σαν τον Τραμπ και τον Μπόρις Τζόνσον. Αν και εντελώς διαφορετικοί από άποψη προσωπικής μόρφωσης και κουλτούρας, στο πολιτικό σόου χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους. Ο Τραμπ ήπιε νερό κρατώντας το ποτήρι με το ένα χέρι και μετά έδειξε τις σόλες των παπουτσιών του στο πλήθος, για να δείξει ότι γλιστρούν και γι' αυτό πρόσεχε στη ράμπα του West Point και όχι επειδή έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Και ο «κλόουν» Μπόρις έπεσε στο πάτωμα του πρωθυπουργικού γραφείου κι άρχισε να «παίρνει» κάμψεις, για να δείξει ότι μετά την περιπέτειά του με τον κοροναϊό είναι γερός «σαν το σκύλο του χασάπη», όπως είπε στη «Mail» που δημοσίευσε και τη σχετική φωτογραφία. Στα βρετανικά social media άρχισε το πάρτι. Πολλοί έλεγαν ότι ο Τζόνσον προσπαθεί να μιμηθεί τον Πούτιν, αλλά δεν τολμά να εμφανιστεί γυμνός από τη μέση και πάνω για να μη φανεί η κοιλιά του. Ο Πούτιν το «πουλάει» το αθλητιλίκι εδώ και χρόνια, αλλά διαθέτει και τα «μέσα». Ξέρει πολεμικές τέχνες (ως πρώην πράκτορας της KGB), ξέρει να ιππεύει, ξέρει να παίζει χόκεϊ στον πάγο, μπορεί να καβαλήσει μια θηριώδη «Χάρλεϊ». Οι μπούληδες των βρετανικών και των αμερικάνικων κολεγίων δεν μπορούν να κάνουν τίποτ' απ' αυτά. Γι' αυτό και καταντούν γελοίοι.
♦ «Δικαιοσύνη για τα θύματα του ρατσισμού ενάντια στους λευκούς» έγραφε το πανό που κάποια φασισταριά κρέμασαν στην όψη κτιρίου στην Πλας ντε λα Ρεπουμπλίκ στο Παρίσι, την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη αντιρατσιστική διαδήλωση. Οι ίδιοι οι κάτοικοι του κτιρίου βγήκαν στο μπαλκόνι και ξέσκισαν το φασιστικό πανό. Ενας διαδηλωτής σκαρφάλωσε από την υδρορροή και κατέβασε ό,τι είχε απομείνει. Αλλοι διαδηλωτές κατάφεραν να ανέβουν από την πλατεία στην ταράτσα, οι φασίστες έφαγαν τις ψιλές τους, η πρόκλησή τους έλαβε τέλος. Ας σκεφτούμε, όμως, πόσο συνέβαλε στην ανάπτυξη τέτοιων ρευμάτων η ισλαμοφοβία που σαρώνει τη Γαλλία τα τελευταία χρόνια και το γεγονός ότι η Λεπέν κατάφερε να στήσει ένα νόμιμο κόμμα που διεκδικεί την εξουσία.
♦ Τόνοι από σίδερο σε σχήμα ζαρντινιέρας, για να μπορεί να πάρει τη δουλειά συγκεκριμένος προμηθευτής. Ενα πεντακοσάρικο οι μικρές (αυτές που βλέπετε στη φωτογραφία). Οι μεγάλες ξεπερνούν τα πέντε χιλιάρικα. Για ένα έργο που -όπως λέει ο Μπακογιάννης- είναι πιλοτικό. Προσωρινό. Μετά οι ζαρντινιέρες θα μεταφερθούν σε διάφορες γειτονιές. Εννοείται πως φυτό δε θα έχει μείνει ούτε για δείγμα. Μια προκλητική σπατάλη. Πώς να μην πάει το μυαλό σε «υπόγειες διαδρομές»;
