Το CNN είναι η ναυαρχίδα των Δημοκρατικών και ορκισμένος εχθρός του Τραμπ. Στον αδυσώπητο πόλεμο για την προεδρία, που θα κριθεί τον προσεχή Νοέμβρη στις κάλπες, θέση έχουν όλα τα μέσα. Ακόμα και αυτά που υπό άλλες συνθήκες θα κρίνονταν ως εθνικά μυστικά. 'Η μήπως η δημοσιοποίηση τηλεφωνικών επικοινωνιών του Τραμπ με ηγέτες άλλων χωρών δεν είναι και τόσο… εθνικό μυστικό και γι' αυτό το CNN κρίνει ότι μπορεί να τις χρησιμοποιήσει ως προεκλογικό υλικό;
Ο Τραμπ εμφανίζεται να χειραγωγείται από ηγέτες όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν (ιδιαίτερα από τον τελευταίο) και παράλληλα να ασκεί «μπούλινγκ» σε ηγέτες χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ, όπως ο Τριντό, ο Μακρόν, η Μέι και η Μέρκελ. Ιδιαίτερα απέναντι στις δύο κυρίες ο Τραμπ εμφανίζεται ιδιαίτερα επιθετικός και χυδαίος, χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως «χαζή» και «δειλή» για τη Μέι και «ηλίθια» για τη Μέρκελ.
Το συμπέρασμα που πέφτει στην προεκλογική αρένα, ενισχυμένο από το βιβλίο του Μπόλτον, είναι πως ο Τραμπ αποτελεί «κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ», γεγονός που οδήγησε πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους να φύγουν από κοντά του, όπως οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, Τίλερσον και Μάτις, ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Κέλι, οι σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας, Μακμάστερ και Μπόλτον, καθώς και στελέχη των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών.
Κρίνοντας από την εν γένει δημόσια εικόνα του Τραμπ, τη χυδαιότητα, την αμορφωσιά, τις βλακείες που εκστομίζει, σε συνδυασμό με την εικόνα που φιλοτέχνησαν γι' αυτόν οι επικοινωνιολόγοι του (αντισυμβατικός, λαϊκός, σε σύγκρουση με το «κατεστημένο της Ουάσινγκτον»), θεωρούμε ότι δεν το 'χε σε τίποτα, στη διάρκεια μιας έντονης συζήτησης, να βρίσει τη Μέι ή τη Μέρκελ ή να αισθανθεί γοητευμένος από τις ανατολίτικες κολακείες του Ερντογάν και τη μελετημένη διαχείριση της προσωπικότητάς του από τον πολύ ικανότερό του Πούτιν. Είναι, όμως, αυτές οι αδυναμίες του Τραμπ που καθόρισαν την αμερικάνικη διεθνή πολιτική;
Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών κρατών δεν καθορίζεται από ένα πρόσωπο ή από ένα πολιτικό κόμμα. Καθορίζεται από το πλέγμα των συμφερόντων που υπηρετεί αυτό το κράτος. Βεβαίως, σε μικροπεριόδους, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών που διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία μπορούν να σφραγίσουν την κρατική πολιτική. Μεσοπρόθεσμα, όμως, το πλέγμα των συμφερόντων που εκπροσωπεί αυτό το κράτος, θα επαναφέρει την πολιτική εκεί που «πρέπει». Αν χρειαστεί και με βίαιο τρόπο.
Στο αμερικάνικο συνταγματικό πλαίσιο ο πρόεδρος έχει αυξημένες εξουσίες. Παράλληλα, όμως, υπάρχουν και οι ασφαλιστικές δικλείδες που εξασφαλίζουν ότι τα προσωπικά χαρακτηριστικά του όποιου Τραμπ δε θα εκτρέψουν την ασκούμενη πολιτική. Ιδιαίτερα στο διεθνές πεδίο, το τόσο σημαντικό για κάθε ιμπεριαλιστικό κράτος κι ακόμα περισσότερο για την κορυφαία ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη, οι μηχανισμοί διασφάλισης είναι ιδιαίτερα ισχυροί. Αυτό που ονομάζουν «βαθύ κράτος» παίρνει κατευθείαν εντολές από τα μεγάλα μονοπώλια. Τα δύο νομοθετικά σώματα, Βουλή και Γερουσία, μπορούν να ξηλώσουν τον πρόεδρο εν ριπή οφθαλμού, αν αυτός βλάπτει την ιμπεριαλιστική πολιτική της χώρας. Και αυτά τα νομοθετικά σώματα διασυνδέονται άμεσα με τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτοί οι όμιλοι τοποθετούν, επίσης, κορυφαία στελέχη τους σε θέσεις υπουργών σε όλες τις κυβερνήσεις.
Είναι άλλο πράγμα να εκβιάζει ο Τραμπ τον καραγκιόζη πρόεδρο της Ουκρανίας, για να βρει στοιχεία ενάντια στον Μπάιντεν (η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία της Γερουσίας τον αθώωσε χωρίς δίκη) και άλλο να αποφασίσει ο όποιος Τραμπ μια συμμαχία με τη Ρωσία ενάντια στη Γερμανία και τη Γαλλία (σ' αυτή την περίπτωση θα τον ξήλωναν από πρόεδρο).
Μπορεί να γελάμε με τις ηλιθιότητες που εκστομίζει δημόσια ο Τραμπ, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ είναι ένα ιμπεριαλιστικό κράτος και όχι το κράτος του Τραμπ.
Π.Γ.