♦ Το μόνο που μπορεί να μας υποσχεθεί πια αυτό το χρεοκοπημένο σύστημα είναι η ολοένα και σκληρότερη εκμετάλλευση, εξαθλίωση, ανέχεια και καταστολή. Οι εκλογές, ως το κατεξοχήν στημένο θέατρο αντιπροσώπευσης και διαμεσολάβησης, έχουν στόχο να νομιμοποιήσουν την κυριαρχία των ισχυρών πάνω μας και να αποσπάσουν τη συναίνεσή μας, για να παραδώσουμε τις ζωές μας στις αρπακτικές ορέξεις τους. Δεν υπακούμε, δεν ψηφίζουμε. Να πάρουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες, να αυτοοργανωθούμε και να αντισταθούμε μέσα στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στις πόλεις και την περιφέρεια. Με ανοιχτές συνελεύσεις και διαρκή αγώνα, να αντιτάξουμε την ελπίδα για μια νέα κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης – Κοινή αντίσταση ντόπιων και μεταναστών εργατών, ανέργων, νεολαίων – […] – Αυτοοργάνωση του αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο – […] – Για τη δημιουργία της αυριανής κοινωνίας – Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, μια κοινωνία της φυσικής οικονομίας των αναγκών μας και όχι παραγωγής και κατανάλωσης εμπορευμάτων, μια κοινωνία σεβασμού και φροντίδας για τη φύση, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέρος και όχι εχθροί της – Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων (αφίσα)
Ολόκληρο μανιφέστο η αφίσα, δύσκολα θα χωρούσε στον περιορισμένο χώρο της στήλης. Αναγκαστικά, λοιπόν, επιλέξαμε τα βασικά της σημεία. Για συζήτηση. Οχι εξαντλητική, βέβαια, μιας και δεν είναι αυτός ο ρόλος, ούτε οι δυνατότητες της στήλης, αλλά έστω στο επίπεδο μερικών επισημάνσεων. Δεν θα διαφωνήσουμε, ασφαλώς, στην επιγραμματική τοποθέτηση για τη φύση του καπιταλισμού. Ούτε θα σταθούμε σε κραυγαλέα λάθη, όπως η σπονδή στη φυσική οικονομία, που αν δεν προδίδει άγνοια για τον όρο, αποτελεί κάλεσμα σε κοινωνική οπισθοδρόμηση, αφού η φυσική οικονομία ισοδυναμεί με κοινωνικό καταναγκασμό προκαπιταλιστικού τύπου. Στα ζητήματα του σήμερα θέλουμε να σταθούμε. Σ’ όλη αυτή τη φιλολογία περί αυτοοργάνωσης και αντίστασης, που γνωρίζει ιδιαίτερη άνθιση μετά τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Για τι είδους οργάνωση μιλάμε; Γιατί η οργάνωση, η όποια οργάνωση, είναι ένα εργαλείο, δεν είναι αυτοσκοπός. Η μορφή της οργάνωσης καθορίζεται από τους στόχους που θέτουν στον εαυτό τους αυτοί που οργανώνονται. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι οργανώνονται συνδικαλιστικά για να διεκδικήσουν καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης, για να προστατευθούν από το φυσικό και ηθικό εκφυλισμό, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η οργάνωση μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε μοχλό της αστικής εξουσίας, όμως και στην ταξική της μορφή δεν μπορεί να αποτελέσει εκείνη την οργάνωση που θα οδηγήσει στην προλεταριακή επανάσταση. Οταν ο ταξικός συνδικαλισμός δεν μπορεί να οδηγήσει έξω από τον καπιταλισμό, πώς είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι μπορούν να το κάνουν χαλαρές και χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις των μελών τους συλλογικότητες στις γειτονιές; Οσες φορές και να αναφέρονται σε λέξεις όπως αλληλεγγύη, αντίσταση κ.λπ., αυτές οι συλλογικότητες, παρά τις καλές προθέσεις όσων τις απαρτίζουν, θα παραμένουν εντελώς πρωτόλειες μορφές οργάνωσης και –σε κάποιες περιπτώσεις– θα δρουν αποτρεπτικά για την τόσο απαραίτητη πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Στο χέρι τους είναι να ξεφύγουν απ’ αυτή την αντινομία.
