Αγαπητά μου παιδιά
Ας μην επαναλαμβάνουμε το γεγονός ότι συχνά σας χρησιμοποιώ (πού σπρώχνει η ανάγκη ε;), ακολουθώντας τη γνωστή ελαφρο-λαϊκή ρήση «τα λέω στη νύφη για ν’ ακού-ει η πεθερά». Βλέπετε, ένα από τα πράγματα που μαθαίνει κανείς γηράσκων αεί διδασκόμενος από την τραγική Μήδεια των media (εκτός του «μειδιώμεν για τους media-men») είναι το να μεταφέρει την θεόπνευστη –όπου θεός, ξέρετε– και «εξ εγκύρων πηγών» πληροφορία, πλήρης ευφορίας και μακράν της εφορίας.
Διάγουμε καιρούς δύσκολους, εις τους οποίους επέρχεται η πλήρης επαλήθευση των προφυτειών (αυτών που είχαν φυτευτεί από πριν, δηλαδή), με κυριότερη αυτή για την έλευση της ημέρας της κρίσεως. Μετανοείτε άπιστοι και άπληστοι, που θέλετε να εξισωθείτε με τις ευγενείς και πάσχουσες τάξεις υψηλού ρίσκου των στυλοβατών του έθνους, του βήματος και της ελευθεροτυπίας. Η κρίση είναι εδώ, όλοι αυτοί γι’ αυτήν ομιλούν, αυτή δεσπόζει κι έχει κάνει τ’ αυτά μας εντός, εκτός και επί τα αυτά! Κι αυτό που προσμένουν συναθροισμένοι μετά την καθαρά Δευτέρα, είναι η δευτέρα παρουσία, κάτι τσαγκαροδευτέρες και η Δευτέρα του αγίου πνεύματος που είναι αργία (αυτό το δεύτερο, κυρίως κάτι σκυφτοί και γκρίζοι τμηματάρχες απίστευτων υπηρεσιών, που έχουν τόση σχέση με το πνεύμα, όση ο γράφων με τα λάχανα και τα χάχανα των Βρυξελλών).
Πληρώνομαι –όπως κάθε συνάδελφος, ανασφαλής και με προστασία ή παλικάρι και χωρίς αυτή– για να μακρηγορώ (η δουλειά δεν είναι ντροπή). Ομως, επειδή έλαβα και κάτι καθυστερούμενα από τις νηστικές υπηρεσίες, ως συγκολλημένο μέλος σε ΜΚΟ (Μη Καρφωνόμαστε Ορέ), σταματώ εδώ κι ας έχω μείωση μισθού. Είναι της μόδας και πολύ trendy. Ακολουθεί κολλητική διαφήμιση:
Δίπλα εις τα Κατάπολα βρίσκεται το Ραχίδι
στην όμορφη την Αμοργό που στο Αιγαίο πλέει
ενώ οι καπιταλιστές έχουν άλλο ραχίδι
να ξεγελά το πόπολο γελώντας, καθώς κλαίει
Εχω φωτογραφία του στον τοίχο κρεμασμένη
τη φτύνω μόλις σηκωθώ για να μην τη ματιάσω
την ξαναφτύνω εφτά φορές στη διάρκεια της μέρας.
Δεν έχω όμως μόνο αυτό. Απαθανατισμένοι
είναι πολλοί –καλύτερα να μην κατονομάσω–
κάμπιες, λαμόγια και «σουπιές», ως και το μέγα τέρας.
Μια συντροφιά απίστευτων, αστείων αυλητρίδων
που παίζουνε τα όργανα κατά πώς τους προστάζουν
εκδότες, κατασκευαστές, στήλες εφημερίδων,
τράπεζες, κέρατα, ΕΕ, που κόκαλα τους τάζουν.
Εχω άλμπουμ με όλους τους, ψηλά αναρτημένο
στο καζανάκι μου κοντά, άνωθεν της λεκάνης.
Εκεί φίλους δυσκοίλιους τους πάω και περιμένω
και βγαίνοντας αναφωνούν «ποτέ να μην πεθάνεις!».
Το πόσο ευεργετικά δουλεύει τούτ’ η φάση
παιδιά είναι απίστευτο! Κάτι σαν δεδομένο.
Ανώδυνο, πολύ απλό, μπορεί να δοκιμάσει
καθένας. Το αποτέλεσμα είν’ εξασφαλισμένο.
Ομως μέσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε
τον τελικό τον στόχο μα και τα καθήκοντά μας.
Μην ξεχαστούμε στο wc! Πρέπει μπροστά να πάμε
πρέπει το όνειρο να ‘ρθει λιγάκι πιο κοντά μας.
Δεν το γλιτώνουν τελικά το Ξυλο-κερατίδι
που –μιας και λέμε γι’ Αμοργό– πρέπει να σημειώσω:
βρίσκεται λίγο πιο εκεί απ’ τ’ όμορφο Ραχίδι.
Αυτά τα δυο πάνε μαζί. Το θέμα είναι πόσο
ακόμα θα προσμένουμε να δούμε οι ραγιάδες
κάτι που δεν μπορεί ποτέ να έρθει από κείνους
που έχουν σαν επάγγελμα να κάνουν τεμενάδες
στ’ αφεντικά και σ’ άθλιους, γελοίους αρλεκίνους.
Αρης («τ’ άβουλα ράσα»)