Βαριά η καλογερική, βαρύτεροι οι στίχοι
σαν πρόκειται να υμνηθούν στιγμές εκπάγλου δόξης.
Νοιώθω σαν τον Δημόδοκο στης Ναυσικάς το πάρτι
-τότε που ο πολυμήχανος της γυάλισε ‘Δυσσέας-
αναπολώ τον Πίνδαρο, τον Ομηρο θυμάμαι,
τον Ρωμανό τον μελωδό, τον Μίκη, τον Καρβέλα.
Ομως εδώ αδέρφια μου, βαρύ το χρέος είναι
και πρόκειται να υμνηθεί μεγάλη ιστορία.
Ξύπνα παππού, σήκω γιαγιά κι εσείς νεκροί ξυπνήστε
να δείτε με τα μάτια σας το θάμα το μεγάλο:
Καριόφιλο και σισανές, μάνλιχερ και πιστόλι
τα ‘φαγε όλα η κάμερα, το όπλο του αιώνα.
Ποιες δοκιμές πυρηνικές και ποια νησιά Μπικίνι
όλα ωχριούν μπρος στο φακό, το πήρανε χαμπάρι
στις κομητείες της ΕΛΑΣ, στων μπάτσων τα δουκάτα.
Ξυπνάτε ρε οι ζωντανοί, σηκώστε και τους άλλους
να δείτε τους οπερατέρ πλάι στους σκηνοθέτες
να κάνουν τα επεισόδια ταινίες και φιλμάκια!
Πάει το ΠΑΜΕ στο Odeon, ο Σύριζα στα Village,
οι αναρχικοί στα Multiplex, στα Ster οι άλλες φράξιες
να βλέπουν πρώτη προβολή ποιος ρίχνει τις μολότοφ,
ποιος τρώει σπόρια, ποιος βαρά με χάρη το νταούλι,
ποιος κόβει λάσπη έντρομος στο πρώτο καπνογόνο
ποιος δείχνει τ’ αποτέτοια του στους τύπους της γωνίας.
Κι οι άλλοι μες στο video club να ψάχνουνε ταινίες:
– Αυτή ‘ναι της πρωτομαγιάς, του ΠΑΜΕ η πορεία
– Καλή, μα αμερικανιά, δεν παίρνετε μια άλλη;
– Τι συνιστάτε; Εχετε καμιά καλή τσοντίτσα;
– Μα βέβαια, πάρτε αυτή απ’ το Πολυτεχνείο.
Κι αν πάλι θέλετε αίσθημα, διαθέτουμε πληθώρα
όπως αυτό το φιλμ νουάρ από διαμαρτυρίες
της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, μια συρραφή εθίμων
που έλαβε μούντζα χρυσή στο φεστιβάλ, στις Κάνες
-όχι όπλων κάνες, καψερέ, δεν έχουν δει ποτέ τους-
πήρε και φοίνικα χρυσό για τη σκηνοθεσία.
– Α, μπα, αυτό το έχω δει, συνέχεια το παίζουν
όπως κι εκείνο το μελό, που σκόρπισαν τα γίδια
στην πρώτη πέτρα που ‘πεσε. Παίζω κι εγώ ένα ρόλο.
Δώσε μια περιπέτεια από τις καταλήψεις.
– Πάρτε την περιπέτεια, μα αν θέλετε μπορείτε
στη λίστα της αναμονής να πιάσετε μια θέση.
Θα έχουμε –αποκλειστικά– σε κα’να δυο βδομάδες
μία ταινία όνειρο, μία ταινία θαύμα.
«Νύχτα των Ζωνιανών νεκρών», γαμάτο θρίλερ, πρώτο,
ακόμα το γυρίζουνε και γυρισμό δεν έχει,
μα αν έχετε υπομονή θα ‘στε από τους πρώτους
που θα τη δει και θα χαρεί την πρώτη αυτή ταινία.
Α, ρε μεγάλε ποιητή συ αδικοχαμένε
Πήρες παπούτσι προτού δεις τα νέα μεγαλεία!
Πού ‘σαι τώρα τρισμέγιστε να βάζεις υποτίτλους,
να βγάζεις σε avant premiere του Σύριζα γουέστερν
τα road movies στη βουλή, των ΑΤΜ τα θρίλερ
τα δράματα των Ναριτών κι αναρχικών καράτε.
Πάει το σώμα, διάλυσε μόλις εσύ εχάθης
τους κάνανε cameramen, να δεις σε λίγα χρόνια
θα φέρουνε και μακιγιέρ, θα ‘χουν και σκηνογράφο
και σκριπτ και μπούμαν κι αμπιγιέζ, βεστιάριο, περούκες,
υπεύθυνο για φωτισμούς, μοντέρ και ηχολήπτη.
Θ’ ανοίξουν θέσεις, να δουλειές: Μικρομηκάς με κράνος,
αρχειοθέτης ταινιών, χρήστης των πολυμέσων,
η ανεργία θα χαθεί, όλοι θα γίνουν μπάτσοι
μα σαν ρωτάς θα απαντούν «μπάτσος εγώ δεν είμαι,
μον’ είμαι Αγγελόπουλος, Ζαν Λικ Γκοντάρ και Λιούμετ.
γω έχω όπλο το φακό, το zoom έχω γι’ ασπίδα
μ’ ένα μοντάζ σε καθιστώ υπεύθυνο για όλα.
Πού ‘σαι ρε Μουσχουντή να δεις, πού ‘σαι Μπαϊρακτάρη
ποιο Smith & Wesson τώρα πια, ποιο σαρανταπεντάρι;
Τώρα δεκάξι χιλιοστά, κουλτούρα, σελιλόιντ
κι αναγγελίες προσεχώς σε όλα τα ταμπλόιντ…
ΕΟ 17Ν
(Ενοπλοι Οπερατέρ του Πολυτεχνείου)