Αγαπητά μου παιδιά
Ανθ’ ημών Γουλιμής αναφώνησε κάποτε ο Χαρίλαος Τρικούπης, ανθ’ ημών Ανθιμος (αν θυμώσ’) αναφωνούν σήμερα οι μούσες και ο νους μας πετά στα γραμμένα παρά της γραφίδας της διασωθείσας ανά τους αιώνες διαχρονικής κι ανυπέρβλητης λαϊκής μούσας, που σημείωνε μέσα στα μαύρα χρόνια της ξενοδουλείας:
Κάλλιο μες στη σαρακοστή να ‘τρωγες ψαρονέφρι
παρά παπάρες να πετάς πιο «γκάου» κι απ’ του Τζέφρι.
Οπως αντιλαμβάνεστε, σήμερα μας απασχολεί (απ’ asshole ει) ο απόηχος της διαδικασίας καλλωπισμού του σχεδίου «Ξενοκράτης» και αναβάθμισής του σε σχέδιο «Καλλικράτης». Τουτέστιν οι ιαματικές και θαυματουργές εκλογές της τοπικής όσο και ουτοπικής εαυτοδιοίκησης, υπό την απειλή των όπλων (εν προκειμένω νέων εκλογών, αφού αυτό είναι ένα από τα λίγα όπλα που απέμειναν στον στερούμενο λογικών και εκλογικών επιχειρημάτων, αλλά περιστοιχιζόμενον παρά επιχειρηματιών ποδηλάτη, μαραθωνοδρόμο, canoe-kayaker, jogger και κυρίως joker).
Το γεγονός ότι οι επαναληπτικές εκλογές έγιναν την παγκόσμια ημέρα κατά του διαβήτη, δεν αποστέρησε Αθηναίους και Θεσσαλονικείς από την δοκιμή της γλυκύτατης αίσθησης απομάκρυνσης της επάρατης δεξιάς (άσχετα με τη θανατηφόρο συνέχεια). Γράφει αινιγματικά η μού-σα για την συμπρωτεύουσα μεν, πρωτεύουσα δε όσον αφορά στον καισαροπαπισμό:
Χρησμό του… μώλου έδωσες. Κι ενώ συ ζεις ακόμα
ο «σκουλαρίκης» πάτησε τον φλώρο σου στο χώμα.
Πού προσανατολίζεσαι; Τι λες τώρα να κάνεις;
Θα αυτογελοιοποιηθείς; Θα ζήσεις; Θα πεθάνεις;
Οι συνέπειες της αντικατάστασης άχρηστων πραγμάτων από νέα άχρηστα πράγματα θα φανούν του χρόνου και συγκεκριμένα στις 20.11΄ της 20.11.2011, οπότε και λήγει λίγη από την τελευταία προφητεία των ink ass, εκείνων δηλαδή που αμολούσαν μελάνια του κώλου και θόλωναν τα νερά σαν τις σουπιές. Τον κώλο όμως μνημονεύει εύστοχα και η μούσα της βουκωλικής (όπως είναι το… ορθό) ποίησης, αποκαθιστώντας εννοιολογικά τα πράγματα:
Μάχη της περιφέρειας ήτοι μάχη του κώλου
πάνω που η Μπανανία τους πάει κατά διαόλου.
Μ’ αρέσουν τα ονόματα που δίνουν: «Καλλικράτης»
«Θησέας», «Καποδίστριας» και όχι «Εφιάλτης».
Σαφώς επηρεασμένη από τη νεοελληνική σημασία της λέξης «περιφέρεια» (ένα από τα μείζονα προβλήματα του θηλυκού ελληνικού πληθυσμού, πέραν εκείνου της απόστασης περιφέρειας-εδάφους), η μούσα της παράδοσης παραδίδει στη χλεύη τις ορολογίες και τις μωρολογίες. Την ίδια ώρα, λίγο αριστερότερα, ψάλλει η ολομέλεια των μουσών:
Κι εσύ Αλέξη
πες μου μια λέξη
κοντεύει πια να φέξει
γράφει χλωμή η «Αυγή».
Κοντεύει έξι
ας διαρραγεί η πλέξη
που ‘χει πρασινο-μπλέξει
και δεν τολμάει να βγει.
Στην ίδια πλευρά (αριστερά δηλαδή) και εκείθεν της ολομέλειας, κιθαρωδούν και άδουν λαϊκά άσθματα οι συσπειρωμένες δυνάμεις των αυλητρίδων, εμψυχώνοντας τους συλλέκτες κυάμων της κολεκτίβας «μόνο η πάρτη μας»:
Οι αστοί τρομάξανε και κάλπες φτιάξανε
να παίζουν τα παιδιά των εργατών
κι εμείς φωνάζουμε «γεμίστε τις κουκιά
ν’ αλλάξει ο χάρτης των συσχετισμών».
Ομως οι αυλητρίδες με σήμα το δεκανίκι δεν μένουν εκεί: καλούν το κατηχητικό μετά τη θεία λειτουργία σε συντεταγμένη λιτανεία και περιφορά των εικόνων μεθ’ ύμνων και εγκεκριμένων ψαλμωδιών. Συντεταγμένα, όμορφα, ειρηνικά, σεμνά και χωρίς ασέβειες που δεν τις θέλει ο άγιος καπιταλισμός. Τον οποίο ωστόσο θα ανατρέψουν με σάλπιγγες σαν της Ιεριχούς, αφήνοντας άθικτα τα τζάμια του. Και ο «Καλλικράτης» φυσικά και μεταφυσικά θα πολεμηθεί εκ των έσω, όσο περισσότεροι συσπειρωμένοι δημοτικοί σύμβουλοι, τόσο καλύτερα.
Η γιορτή τελείωσε. Τα λόγια στέρεψαν, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια και η λογική βουβαίνεται μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας.
Ο ψυχολόγος δέχεται καθ’ εκάστη. Και ο Πανίκας ακόμη –και πάντα– εκεί…
Αρχή δια ψήφου