Αγαπητά μου παιδιά
Χαίρω ιδιαιτέρως για την πρόνοια να ελέγξετε την επιστολή μου πριν την ανοίξετε, αν και δεν βρίσκεστε σε πρεσβεία, αλλά κάτω από press βία. Αφού λοιπόν ήρθη ο 48ωρος αποκλεισμός αποστολής δεμάτων και αφού ήρθη και το άρθρο 19 παράγραφος 1 του Συντάγματος, ελέγχθηκε σύμπασα η αλληλογραφία, δεν βρέθηκαν αποκριάτικα καψούλια ή άλλα μέσα για φάρσες και αποδόθηκε στους δικαιούχους. Ετσι, δεν θα στερηθείτε του εκπαιδευτικού προγράμματος που υλοποιούμε σε συνεργασία με το ιππουργείο παιδιάς με τίτλο «πρώτα ο μαθητής» (ακούγεται και ως «πρώτα ωμά θύτης»).
Πυρετός το Σαββατόβραδο και μόλις μια ανάσα από τις πρώτες Καλλικρατικές εκλογές, κλέβω χρόνο από το σταύρωμα των ψηφοδελτίων (έχουμε συστήσει σχετική οικοτεχνία με μερικούς συντρόφους ακόμη, εντασσόμενοι σ’ ένα πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας που εκπόνησε το υπουργείο Ημιαπασχόλησης, Ελαστικών Εργασιακών Σχέσεων και Ανακύκλωσης Ανέργων). Κι αυτό για να σας μεταφέρω έναν ποιμενικό μεσαιωνικό μύθο, απαραίτητο εφόδιο για κάθε διανοούμενο μεταξύ μαύρου δάσους (μέλανος δρυμού, όπως έμεινε κληρονομιά από τους αντιλαϊκούς αναχρονιστές) και μαύρης νύχτας στα βουνά και στους κάμπους που απαντούν στο ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας και τι η υφαλοκρηπίδα μας». Πρόκειται για ένα έπος – μείγμα έμμετρου, άμετρου και αμετροεπούς λόγου, που τραγουδήθηκε από πλείστους και άπληστους όσους κιθαρωδούς της κεντρικής Ευρώπης στα σκοτεινά χρόνια της χολέρας (άνευ έρωτος, μην ακού-τε τον Marquez και τους ανταγωνιστές μας), δηλαδή στα χρόνια του ΓΑΠ (GAP βαρβαριστί). Ιδού:
Ο ελληνιστί αποκαλούμενος Γοδεφρείδος Αρχιδιάκονος του Πλιάτσικου (ΓΑΠ) και βαρβαριστί Gottfried ή Godfreid Archdeacon of Pillage (GAP) ήταν το αμάραντο ρόδο της δύσης, μεγαλωμένο με περισσή φροντίδα στα καλύτερα υπερπόντια θερμοκήπια μ’ ένα και μόνο σκοπό: να αναλάβει την κατάτμηση και παράδοση ενός αγροτεμαχίου 132.000 τετραγωνικών μέτρων ή 32 εκταρίων στη θεόπνευστο τάξη των φεουδαρχών. Ενα αγροτεμάχιο που από βορρά το έζωνε ο κίνδυνος, από ανατολή ομοίως, ενώ από δύση και νότο απολάμβανε την ασφάλεια της θάλασσας, αφού όλοι οι σύγχρονοι φλώροι πειρατές ήταν πλέον στη στεριά. Οταν έσφιξαν τα πράματα, ο αρχιδιάκονος βρήκε ένα καλό τέχνασμα και ένα βράδυ το τραγούδησε κάτω από όλα τα μπαλκόνια ολομόναχος (ούτε καν ο γονυβάμων Γοδεφρείδος Βουτυρομπεμπές δεν τον συνόδευε):
Περιφέρειες οκτώ!
Δεν το αιτούμαι εύθυμα
όπως λέει κι ο Cocteau
δε χωράει συναίσθημα.
Ολα τα κανάλια της Βενετίας έψαχναν να βρουν το χαμένο βελόνι των περιφερειών εκείνο το βράδυ. Ολοι οι κολίγοι κάθε κοινότητας –με υποκινητές τους κοτζαμπάσηδες– συμμερίστηκαν το χαβά του ιστορικά εφήμερου μεσάζοντα και άρχισαν να προσφέρουν από το έχειν τους. Αλλος τα λίγα σκούδα της αμοιβής του, άλλος ζαρζαβατικά, άλλος οποιοδήποτε περιεχόμενο του παντελονιού του, άλλος Χριστοπαναγίες (εικόνες δηλαδή που είχε στο προσκεφάλι του). Σταματούσαν τον αρχιδιάκονο στον δρόμο και του πρόσφεραν ό,τι είχαν, αφού πρώτα φιλούσαν το χέρι με το οποίο κωπηλατούσε το καράβι του έθνους (ποιητική αηδία) ή προς την Αχερουσία ή προς τη μειοδοσία.
Πάρε πασά μου
την οδοντόβουρτσά μου
δώσ’ μου κι εσύ
ένα κρεβάτι στο Ε.Σ.Υ.
Μερόνυχτα έψαχνε τρόπους να εκχωρήσει το αγροτεμάχιο, να πάει στο διάολο. Ξεσήκωσε όλα τα κιτάπια των μεγάλων συμβολαιογράφων, Κουίσλινγκ, Τσολάκογλου, Μήτσος, Τάκης, τίποτε. Δεν βρισκόταν τρόπος που να μην προκαλέσει το δίκαιο περί κοινού αίσθημα, το αισθηματικό περί δικαίου κοινό και το κοινό περί αισθήματος δίκαιο.
Πατέρα έμαθες τα νέα
με βλέπω σαν Ιδομενέα
στα ξένα να με εξορίσουν
αν φυσικά δεν με
(το υπόλοιπο τμήμα του κειμένου κάηκε μαζί με το «Index» στη σεμνή τελετή του Βατικανού –σύντμηση των λέξεων «βατεύω» και «ικανός»– πέντε αιώνες αργότερα).
Το μνημόνιο των ιστορικών γεγονότων μνημονεύει ότι η μνήμη της Μνημοσύνης (μητέρας των μουσών μετά από εννιά παραγωγικά βράδια κοινής κατάκλισης με τον Δία) που απομνημόνευε το μνημειώδες έπος του ΓΑΠ (GAP βαρβαριστί), σκόνταψε στο μνήμα. Οπως όλοι γνωρίζετε και όπως αναφέρει τόσο ο Νοστράδαμος όσο και οι Πελόμα Μποκιού, Paull, Idols και Ζωίτσα Κουρούκλη, το ημερολόγιο των ΙΝΚΑ’s (Ιδεοληπτικών Νανουρισμένων Καταναλωτών) σταματά στις 7 Νοεμβρίου του 2010.
Αύριο η μεγάλη μέρα
για κοίτα πιένες η χολέρα!
Να είχαμε να λέγαμε
και ηττημένοι κλαίγαμε…
Αρχή δια δεινά
