Εντελώς αποθρασυμμένος ο Ολι Ρεν, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Αυτή τη φορά δεν περιορίστηκε σε εκκλήσεις, αλλά μοίρασε γραπτή δήλωση, στην οποία δεν δίστασε να εκφράσει «την απογοήτευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αδυναμία συναίνεσης μεταξύ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα σχετικά με την οικονομική προσαρμογή», ενώ εν είδει τελεσίγραφου απαίτησε «να βρεθεί σύντομα συμφωνία, διότι ο χρόνος εξαντλείται». Με ιταμό ύφος και τόνο υπογράμμισε ότι «είναι καθοριστικής σημασίας για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, να υιοθετήσουν εποικοδομητική στάση και να υποστηρίξουν την εφαρμογή του προγράμματος», καταλήγοντας με τελεσίγραφο και προς τον ελληνικό λαό: «Το εύρος της πρόκλησης αποτελεί τεστ για την ελληνική κοινωνία συνολικά και για το λόγο αυτό απαιτεί τη συμβολή όλων των κομμάτων και των πολιτών».
Κανονικά, θα έπρεπε να ξεσπάσει σάλος. Ούτε την εποχή του μοναρχοφασισμού και της απροκάλυπτης αμερικανοκρατίας δεν απευθύνονταν έτσι στο πολιτικό σύστημα της –υποτίθεται ανεξάρτητης– Ελλάδας και μάλιστα υπάλληλοι, όπως ο Ρεν και όχι υπουργοί ιμπεριαλιστικών χωρών. Ομως, τα δυο κόμματα εξουσίας κατάπιαν αμάσητη την πρόκληση. Η μεν κυβέρνηση δεν έκανε κανένα σχόλιο, η δε ΝΔ περιορίστηκε σε μια χαλαρότατη δήλωση, με την οποία υπενθύμιζε ότι στην Ελλάδα… υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει και αντιπολίτευση (λες και δεν το ξέρει ο Ρεν).
Αν μη τι άλλο, οι σημερινές περιστάσεις, με την προκλητικότητα και την ιταμότητα των υπαλλήλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, δείχνουν ποιοι είναι οι πραγματικοί συσχετισμοί στο παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Τώρα λέγονται δημόσια αυτά που πριν λέγονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες.