♦ Ποιος εμφύλιος;
Επιμένουν τα παπαγαλάκια του ιμπεριαλισμού, οι «ενσωματωμένοι» στις δυνάμεις κατοχής δημοσιογράφοι, να κάνουν λόγο για εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ. Πού τον είδαν άραγε τον εμφύλιο; Είδαν μήπως τους σιίτες να επιτίθενται στους σουνίτες και αντιστρόφως; Εκείνο που βλέπουμε είναι μια πληθώρα αντιστασιακών οργανώσεων να επιτίθεται στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Απ’ αυτή την άποψη, ναι, έχουμε εμφύλιο πόλεμο, όχι όμως όπως τον εννοούν τα παπαγαλάκια των κατακτητών. Επειδή το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, πολύ σύντομα αυτά τα νέφη θα διαλυθούν. Γιατί η νίκη του σιιτικού συνασπισμού στις ψευτοεκλογές των κατακτητών δημιούργησε ήδη νέα δεδομένα. Λέτε οι οπαδοί του Σαντρ να μετατράπηκαν, ελέω εκλογών, σε υπέρμαχους της κατοχής;
♦ Ψιλοβατερλό
Βιάστηκαν, βιάστηκαν πάρα πολύ να πανηγυρίσουν οι δεξιοί για τη νίκη του αρχηγούλη τους επί του «εθνικού εργολάβου» και του «εθνικού προμηθευτή». Διότι τον γαμπρό τον ξυρίζουν πάντα στο τέλος. Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Ο Μπόμπολας κράτησε τον «Πήγασο» και αναζητά άλλους τρόπους να ρυθμίσει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες ώστε να είναι σύννομος. Και ο Κόκκαλης πήρε πανηγυρική ρεβάνς με την αθώωση ουσιαστικά του Ολυμπιακού στο αθλητικό εφετείο και ήδη βλέπει πρωτάθλημα. Μάλλον ψιλοβατερλό έπαθε ο Καραμανλής, γι’ αυτό και το κυβερνητικό επιτελείο ξέχασε ήδη το νόμο για τον βασικό μέτοχο και όλα τα υπόλοιπα μέτρα κατά των… διαπλεκομένων.
♦ Σοφά καθίκια
«Επιτροπή σοφών» για το Ασφαλιστικό ανακοίνωσε ότι θα συγκροτήσει ο Παναγιωτόπουλος. Ξέρετε πόσες τέτοιες επιτροπές έχουν συγκροτηθεί μέχρι τώρα; Απαριθμούμε πρόχειρα όσες θυμόμαστε εμείς: Επιτροπή Προβόπουλου, επί κυβέρνησης Τζαννετάκη. Επιτροπή Φακιολά, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Επιτροπή Σπράου, επί κυβέρνησης Σημίτη.
Ολες αυτές οι επιτροπές κατέληγαν πάντοτε στα ίδια συμπεράσματα. Βλέποντας την Κοινωνική Ασφάλιση ως ένα λογιστικό πρόβλημα, πρότειναν μέτρα αύξησης των εσόδων και μείωσης των δαπανών, που οδηγούσαν σε φαλκίδευση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Πάντοτε, πριν από κάθε αντιασφαλιστική ανατροπή, προηγούνταν ένας «δημόσιος διάλογος» στον οποίο αυτά τα σοφά καθίκια έντυναν με το «επιστημονικό τους κύρος» τα σχέδια του κεφάλαιου και των κυβερνήσεών του.
Ολες αυτές οι επιτροπές κατέληγαν πάντοτε στα ίδια συμπεράσματα. Βλέποντας την Κοινωνική Ασφάλιση ως ένα λογιστικό πρόβλημα, πρότειναν μέτρα αύξησης των εσόδων και μείωσης των δαπανών, που οδηγούσαν σε φαλκίδευση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Πάντοτε, πριν από κάθε αντιασφαλιστική ανατροπή, προηγούνταν ένας «δημόσιος διάλογος» στον οποίο αυτά τα σοφά καθίκια έντυναν με το «επιστημονικό τους κύρος» τα σχέδια του κεφάλαιου και των κυβερνήσεών του.
♦ Μασημένα λόγια…
«Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει σχεδόν ολόκληρη την εξουσία και ελέγχει τον κόσμο», καταγγέλλει από το Πόρτο Αλέγκρε το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Τις έχουμε βαρεθεί αυτού του τύπου τις καταγγελίες. Τί θα πει το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού; Γιατί παίζουν με τα ποσοστά και δεν περιγράφουν την ταξική ουσία αυτού του 1%; Γιατί σπρώχνουν τον κόσμο στην ηθικολογία περί «κακών» και «καλών»; Γιατί αβαντάρουν τα θρησκευτικά κηρύγματα που λένε πως ο κόσμος θα βελτιωθεί όταν οι πλούσιοι αποφασίσουν να μοιραστούν κάποια από τα πλούτη τους (κάποια, όχι όλα) με τους φτωχούς; Η ταξική αλήθεια είναι εξαιρετικά απλή. Αυτό το 1% των εξουσιαστών αποτελεί γέννημα ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής, του καπιταλιστικού. Τίποτα στον κόσμο δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, αν δεν αλλάξει ο τρόπος παραγωγής, αν δεν εξαφανιστεί ο καπιταλισμός. Οι φτωχοί, οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν καμιά δουλειά να καταριούνται τους πλούσιους και να εκτονώνονται. Αν θέλουν ν’ αλλάξουν τη «μοίρα» τους, πρέπει να εκστρατεύσουν ενάντια στον καπιταλισμό και τα στηρίγματά του. Το Φ(λ)όρουμ, όμως, δεν πρεσβεύει τέτοια… άγρια πράγματα.
Ονειρεύεται και τάζει στους εκμεταλλευόμενους έναν «άλλο κόσμο», χωρίς να έχει εξαφανιστεί ο καπιταλισμός. Ιδια κι απαράλλαχτα όπως οι παπάδες τάζουν στους φτωχούς την «βασιλεία των ουρανών», για να αποδεχτούν τη δουλεία επί της Γης.
Ονειρεύεται και τάζει στους εκμεταλλευόμενους έναν «άλλο κόσμο», χωρίς να έχει εξαφανιστεί ο καπιταλισμός. Ιδια κι απαράλλαχτα όπως οι παπάδες τάζουν στους φτωχούς την «βασιλεία των ουρανών», για να αποδεχτούν τη δουλεία επί της Γης.
♦ …και αμάσητα
Οποιος αμφιβάλλει για το περιεχόμενο της κριτικής μας ή τη θεωρεί υπερβολική ας ρίξει μια προσεκτική ματιά στην παρακάτω δήλωση που ανήκει στον Κντίντο Γκιζμπόφσκι, ένα από τα στελέχη του ΠΚΦ:
«Εμείς οι πολίτες πρέπει να πιέσουμε τους κυβερνώντες, τους διεθνείς οργανισμούς και τις επιχειρήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να εξαφανίσουν τη φτώχεια».
Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Από την εξαφάνιση κάθε αναφοράς στον ταξικό διαχωρισμό των κοινωνιών και τη χρήση του όρου-σούπα «πολίτες»; Από την αναγνώριση ρόλου για την εξαφάνιση της φτώχειας στις κυβερνήσεις, στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στις… επιχειρήσεις; ‘Η από τη θεωρία της «άσκησης πίεσης», μέσω ειρηνικών διαδηλώσεων, διακηρύξεων και ψηφοφοριών; Εχει και η ξεδιαντροπιά τα όριά της, αλλά τα στελέχη του ΠΚΦ δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.
♦ Γελοιότητες
Προκαλεί τη νοημοσύνη (όχι τη δική μας αλλά των Πασόκων) ο Γιωργάκης, όταν δηλώνει (σε συνέντευξη στο «Εθνος της Κυριακής») ότι δεν θέλει να φτιάξει ένα αρχηγικό κόμμα, αλλά να αλλάξει τις αρχηγικές δομές του ΠΑΣΟΚ, που εξέθρεψαν αρχηγίσκους και μικροομάδες. Προκαλεί, γιατί ο ίδιος έχει στείλει τουλάχιστον 850.000 προσωπικές επιστολές προς τους ψηφοφόρους του (έχουν προκύψει, μάλιστα, και αρκετά ευτράπελα, γιατί στάλθηκαν επιστολές σε λάθος ανθρώπους), στις οποίες μιλώντας πάντα σε πρώτο ενικό πρόσωπο τους ευχαριστεί για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν. Εχει πάντως δίκιο κατά το ήμισυ σε όσα είπε στο «Εθνος». Θέλει ένα κόμμα χωρίς αρχηγίσκους και μικροομάδες, στο οποίο αρχηγός θα είναι μόνον αυτός. Αυτό προσπαθεί να πετύχει «αμερικανοποιώντας» το ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ: Στην ίδια συνέντευξη στο «Εθνος» ο Γιωργάκης είπε και το εξής αμίμητο: «Ετοιμάζομαι να κυβερνήσω». Πρόσεχε, μεγάλε, μην καείς στο ψήσιμο.
♦ «Οι γνωστοί λόγοι»
Ο νυν διοικητής της ΑΤΕ Δ, Μηλιάκος κατηγορεί τον πρώην Π. Λάμπρου για «σκάνδαλο στήριξης της μετοχής της Αγροτικής Τράπεζας για τους γνωστούς λόγους». Ποιοι είναι οι «γνωστοί λόγοι»; Τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, φυσικά, στα οποία είναι γνωστό ότι πρωταγωνίστησε η πρώην (πασοκική) διοίκηση της ΑΤΕ και όχι μόνον αυτή. Γιατί, όμως, ο νυν διοικητής δεν στέλνει την υπόθεση στον εισαγγελέα, αφού διαπίστωσε σκάνδαλο; Προφανώς, επειδή πρέπει να πάρει το Ο.Κ. από ψηλά. Και ο Καραμανλής ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν θα ανοίξει το φάκελο «Χρηματιστήριο». Κι ας γκρινιάζει ο Εβερτ. Βλέπετε, στο παιχνίδι δεν έπαιξαν μόνο κάποιες πασοκικές διοικήσεις κρατικών επιχειρήσεων, αλλά σύσσωμος ο ανθός της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Φοβάται, λοιπόν, ο Καραμανλής ότι αν ανοίξει το φάκελο μπορεί να βγουν πολλά στη φόρα και μετά η κατάσταση δεν θα συμμαζεύεται με τίποτα. Αν δεν είχε αυτό το φόβο, τότε θα είχε ανοίξει τη σίγουρη δουλειά του Χρηματιστήριου και δεν θα πάθαινε την πλάκα με την υπόθεση των εξοπλισμών που άνοιξε.
♦ Πόσο το μαλλί;
Ολοι ασχολούνται με το χοντρό πρόβλημα στη γέφυρα Ρίου-Αντίρριου και έτσι πέρασε σχεδόν στο ντούκου το επί δεκαήμερο κλείσιμο της πεζογέφυρας Καλατράβα στην Κατεχάκη, προκειμένου να αντικατασταθεί το ξύλινο δάπεδο που αχρηστεύτηκε σε μισό χρόνο. Μήπως μπορεί ο κ. Σουφλιάς να μας δώσει μια εξήγηση γι’ αυτή την «αστοχία»; Και να μας πει πόσο μας κόστισε το «μαλλί» αρχικά και πόσο θα μας κοστίσει η αντικατάσταση. Επίσης, ποιος εργολάβος έκανε τη «δουλειά» και ποιος ή ποιοι ευθύνονται που παρέλαβαν ένα άχρηστο έργο. Απαντήσεις δεν περιμένουμε, αλλά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε τα (αυτονόητα) ερωτήματα.
♦ Αλλαγή ρόλων
Μέχρι πρότινος, οι αναξιόπιστοι ήταν οι πολιτικοί. Τα σκάνδαλα που ξεσπούσαν από καιρού εις καιρόν είχαν καταβαραθρώσει το κύρος του πολιτικού-κομματικού συστήματος. Στα γκάλοπ έβλεπες να φτάνει στο ζενίθ η αξιοπιστία θεσμών όπως η Εκκλησία, η Δικαιοσύνη, ακόμα και ο Στρατός. Με τις τελευταίες αποκαλύψεις οι ρόλοι αλλάζουν. Οι δεσποτάδες βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα και στα μάτια του λαού αποκαλύπτεται ένα άγριο παιχνίδι εξουσίας, με το απαραίτητο αλατοπίπερο των ροζ ιστοριών (ανθρώπων πάθη γαρ). Στο χώρο της απονομής δικαιοσύνης αποκαλύπτεται η ύπαρξη κυκλωμάτων με δικαστικούς, μεγαλοδικηγόρους και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Οι πολιτικοί ξαναβλέπουν το δικό τους κύρος να ανεβαίνει αρκετούς πόντους στη σχετική κλίμακα. Οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Βλέπετε, ο λαός, χειραγωγημένος, στριμωγμένος στη γωνία, χωρίς εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις, αναζητά τα είδωλά του μέσα στους θεσμούς. Αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι όλοι αυτοί οι θεσμοί συγκροτούν ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, ενιαίο και αδιαίρετο, αλλά και με πολλούς πόλους, οι οποίοι έχουν τη σχετική τους αυτονομία, τα όρια της οποίας προσπαθούν να διευρύνουν, πάντοτε όμως σε βάρος των άλλων πόλων και ποτέ σε βάρος του ίδιου του συστήματος.
Υπάρχουν, βλέπετε, πάντοτε οι ποικιλώνυμοι και ποικιλόχρωμοι οπορτουνιστές που φροντίζουν να κρατούν το λαό σε σύγχιση. Είναι αυτοί που μετατρέπουν τη σχετική αυτονομία των πόλων εξουσίας σε απόλυτη και πάντα εκφράζουν τη θεσμολαγνεία τους, εξωραϊζοντας και αγιοποιώντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο θεσμό, ανάλογα με τη συγκυρία.