ΚΟΝΤΡΕΣ

Από «μαύρο πρόβατο» της ΕΕ, όπως εμφανιζόταν την εποχή της αντιμνημονιακής ρητορείας, ο Α. Σαμαράς έχει μετατραπεί σε… αρνάκι άσπρο και παχύ, έτοιμο να σφαγεί στο θυσιαστήριο της τρόικας. Δεν κοιμάμαι αγκαλιά με το ημερολόγιο, δηλώνει εκνευρισμένος, όταν ρωτιέται για το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών, παραδεχόμενος έτσι ότι το πότε θα γίνουν εκλογές δεν θα το αποφασίσει ο ίδιος, αλλά οι τροϊκανοί. Οσο για το «Ζάππειο ΙΙ» (πού το θυμηθήκαμε;), εκείνο που παρουσίαζε σαν βασικό πυλώνα του, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για να εισρεύσουν –υποτίθεται– επενδύσεις, τώρα το εμφανίζει –με απολύτως δουλοπρεπές ύφος– ως θέμα που θα το αποφασίσει αποκλειστικά η τρόικα. «Μερικά πράγματα πια δεν μπορούν να γίνουν, αν δεν συμφωνήσουν κι εκείνοι», δηλώνει, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό του το ρόλο του ικέτη:  «Αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι θα προσπαθήσω να τους πείσω για το τι πρέπει να αλλάξει».


Η εποχή που ο Σαμαράς πούλαγε τζάμπα μαγκιά πέρασε ανεπιστρεπτί. Υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει και η τζάμπα μαγκιά εξατμίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Αν τον ανησυχεί κάτι (μάλλον τον τρομάζει, δεν τον ανησυχεί απλώς) είναι ότι φθείρεται πριν προλάβει να γίνει πρωθυπουργός και ενδεχομένως να μη γίνει ποτέ. Αυτός ο φόβος, όμως, συνδεδεμένος απόλυτα με το προσωπικό του πολιτικό μέλλον, δεν μπορεί πια να νικήσει την απαίτηση του κεφάλαιου για πλήρη υποταγή στα κελεύσματα της ιμπεριαλιστικής τρόικας. Για να χρησιμοποιήσουμε μια παλιά, καλή φρασεολογία, η ελληνική δεξιά (και όχι μόνο) υπήρξε πάντοτε κόμμα του μεγάλου κεφάλαιου και ξενόδουλη.

♦ Προσωπικές στρατηγικές
 

Δεν χρειαζόμαστε την οργισμένη αντίδραση του σαμαρικού Κ. Μαρκόπουλου, από το βήμα της Βουλής, μάλιστα, για να καταλάβουμε ότι ο Αβραμόπουλος ακολουθεί τη δική του προσωπική στρατηγική, που ενοχλεί τον Σαμαρά και τους δικούς του. Ηταν σαφές από τη συνέντευξή του στον Ευαγγελάτο, στον «Φλας». Συνήθως, όταν οι αστοί πολιτικοί ρωτιούνται τι θα γίνει αν μετά τις εκλογές δεν υπάρχει αυτοδυναμία, απαντούν ότι η ερώτηση είναι υποθετική και σπεύδουν να δηλώσουν ότι τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, διότι το κόμμα τους θα έχει αυτοδυναμία. Ο Αβραμόπουλος όχι μόνο απάντησε στην υποθετική ερώτηση, αλλά έσπευσε να ταχθεί υπέρ μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Για να μη μείνει αμφιβολία για τις θέσεις του, λίγο πριν είχε σπεύσει να πει (δυο φορές, μάλιστα), ότι ο ίδιος ήθελε από την αρχή κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης και πως αν αυτή υπήρχε δεν θα είχαν χαθεί δυο χρόνια. Εριξε, βέβαια, την ευθύνη στο ΠΑΣΟΚ (αυτό έλειπε), όμως τα σκάγια πήραν και τον Σαμαρά, διότι ήταν αυτός που είχε τραβήξει μια καθαρή αντι-ΠΑΣΟΚ γραμμή, οπότε για ποια κυβέρνηση συνεργασίας θα μπορούσε να γίνει λόγος;
 

Ολ’ αυτά, που επενδύονται με μπόλικη σάλτσα περί «αρχών» και τα παρόμοια, δεν είναι παρά ένας χυδαίος πολιτικός οπορτουνισμός. Ο Αβραμόπουλος πήγε να γίνει αρχηγός της ΝΔ. Κατάλαβε ότι δεν μπορεί και λίγο πριν το τέρμα της κούρσας έκλεισε συμφωνία με τον Σαμαρά. Οταν, όμως, ο Σαμαράς νίκησε, δεν του έδωσε κανέναν εσωκομματικό ρόλο. Δεν τον έκανε συναρχηγό, όπως φιλοδοξούσε ο Αβραμόπουλος. Ολα τα πόστα τα έδωσε σε δικούς του ανθρώπους και ο Αβραμόπουλος πέρασε στην αφάνεια. Πώς μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτή και να βοηθήσει στο ροκάνισμα του Σαμαρά; Μόνο μέσα από κυβερνήσεις συνεργασίας. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Παπαδήμου ξεκίνησε απ’ αυτόν, όπως είπε και ο Μπεγλίτης. Διάλεξε το κυβερνητικό πόστο (τζάμπα διαφήμιση και όχι φθορά με οικονομικό υπουργείο), παραιτήθηκε από βουλευτής και τώρα το παίζει πρώτα υπουργός του Παπαδήμου και μετά  στέλεχος της ΝΔ.

♦ Καμπανάκι κινδύνου
 

«Ηδη λαμβάνουν χώρα ασκήσεις επί χάρτου για ένα νέο προϊόν, νέο σχήμα με μπλε και πράσινους κόκκους, που έλεγε και η γνωστή διαφήμιση», έλεγε από το βήμα της Βουλής ο Μόσχος Χαρακόπουλος, γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ και εκ των πιο πιστών σαμαρικών. «Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ορισμένους καλοθελητές σαν καμβάς για πολιτικά παιχνίδια κλειστών δωματίων, γιατί κάπου διάβασα τελευταία ότι μπορεί να προκύψει ένα νέο κόμμα, ας το πού-με κόμμα Παπαδήμου, το οποίο θα διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ», συμπλήρωσε ο Πανάρας ο Παναγιωτόπουλος.
 

Είναι φανερό ότι πίσω από τέτοιες τοποθετήσεις βρίσκεται ο ίδιος ο Σαμαράς, ο οποίος αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια. Ολόκληρη η στρατηγική εξουσίας που είχε αναποδογύρισε. Περίμενε το ΠΑΣΟΚ να πέσει σαν ώριμο φρούτο και να βρεθεί ο ίδιος στην εξουσία με αυτοδυναμία και τώρα βλέπει να κερδίζουν πόντους εκείνοι που από καιρό προωθούσαν την ιδέα των κυβερνήσεων συνεργασίας. Εκείνο που φοβάται δεν είναι μη τυχόν και παραταθεί ένα-δυο μήνες η ζωή της κυβέρνησης Παπαδήμου (αυτό μπορεί να το αντέξει), αλλά μην υπάρξει κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά τις εκλογές, οπότε ο δικός του ρόλος θα γίνει καθαρά διακοσμητικός. Κι επειδή ξέρει ότι είναι πολλοί μέσα στο κόμμα του που καλοβλέπουν αυτή την ιδέα (από Αβραμόπουλο μέχρι την ομάδα Σπηλιωτόπουλου-Χατζηδάκη και σίας), βάζει τα «σκυλιά» του ν’ αρχίσουν από τώρα να γαβγίζουν.

♦ Εχουν πλάκα
 

Οχι, τον Παπανδρέου δεν τον έδιωξαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, τον έδιωξαν τα συμφέροντα, χρησιμοποιώντας βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Τον ανέτρεψαν! Την πρωτότυπη αυτή άποψη παρουσίασαν ο Καστανίδης και άλλοι 11 βουλευτές, που εμφανίστηκαν ως αυθεντικοί εκπρόσωποι της «Κεντροαριστεράς» και του «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Ανακατωσούρα έχει το ΠΑΣΟΚ, ρευστά είναι τα πράγματα, εκτός κυβέρνησης βρίσκεται, κάπως πρέπει και ο Καστανίδης να εξασφαλίσει τη δημοσιότητα που θεωρεί ότι του ανήκει και παράλληλα να προβληθεί σαν ένας από τους βαρόνους του ΠΑΣΟΚ. Εφτιαξε την ομάδα του και έκανε την εμφάνισή του με ένα φλύαρο κείμενο που παρουσιάστηκε περίπου σαν μανιφέστο. Πάντως, μέχρι στιγμής κανείς δεν τους έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Αλλωστε, ο Καστανίδης πάντοτε «δεύ-τερος» θα είναι. Και τώρα κάπου πρέπει να προσκολληθεί (στον Βενιζέλο;).

♦ Κυνική ομολογία


Κυνική ομολογία από τον πρόεδρο της Ρωσίας και επικεφαλής των ψηφοδελτίων της Ενιαίας Ρωσίας: «Οι παρούσες εκλογές διέφεραν κατ’ αρχήν απ’ ό,τι όλοι βλέπαμε μέχρι σήμερα για διάφορους λόγους. Η αίσθησή μου είναι ότι η Ενιαία Ρωσία πήρε ακριβώς τόσο όσο διαθέτει, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Αρα, υπ’ αυτή την έννοια πρόκειται για τίμιες, δίκαιες και δημοκρατικές εκλογές»!
 

Παραδέχτηκε, δηλαδή, ότι στο παρελθόν έκαναν νοθεία γι’ αυτό και το κόμμα του Πούτιν έπαιρνε πάνω από 60%. Ανεξάρτητα από το λόγο που τον έσπρωξε σ’ αυτή τη δήλωση (έπρεπε να δικαιολογήσει τη σημαντική πτώση των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος), εκπλήττει ο κυνισμός του. Σε καμιά δυτική αστική δημοκρατία δεν θα τολμούσε πολιτικός να κάνει μια τέτοια δήλωση. Στη Ρωσία, όμως, που την κυβερνούν με σιδερένια πυγμή ο Πούτιν και η κλίκα του, εξ ονόματος της ρωσικής μονοπωλιακής αστικής τάξης, τέτοιες αναφορές θεωρούνται μάλλον φυσιολογικές.

♦ Ο τσάτσος των τσάτσων
 

Ποιος ανέλαβε να αναπέμψει ύμνους στον Γιωργάκη, στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τον προϋπολογισμό; Ο Παπουτσής. Θαυμάστε τον:
 

«Υπενθυμίζω ότι η ρύθμιση χρέους, όπως αυτή για την Ελλάδα, έχει μοναδικό ευεργετικό αποτέλεσμα σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην πραγματικότητα είναι μία ρύθμιση με ευεργετικό αποτέλεσμα χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμιο ιστορία. Αυτή η δανειακή σύμβαση είναι το αποκορύφωμα των προσπαθειών δύο χρόνων, του πρώην Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και της συλλογικής προσπάθειας της Κυβέρνησης. Είναι αποτέλεσμα επίσης, της σθεναρής πολιτικής υποστήριξης των Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που δίνουν τη μάχη δύο χρόνια τώρα αψηφώντας το πολιτικό κόστος, προτάσσοντας πάντοτε το εθνικό συμφέρον για τη σωτηρία της χώρας».

Ακολουθούν ωσανά!, αλληλούια και τα παρόμοια…

♦ Απευθείας εκπρόσωποι

Λίγο πριν η Μέρκελ αναχωρήσει για το Παρίσι, προκειμένου να κλείσει μια ακόμη συμφωνία με τον Σαρκοζί ενόψει της συνόδου κορυφής της 9ης Δεκέμβρη, δυο κόμματα στη Γερμανία απείλησαν ότι θα αποχωρήσουν από τον κυβερνητικό συνασπισμό, αν η Μέρκελ υποχωρούσε στο θέμα της έκδοσης ευρωομολόγων. Ο πρόεδρος των Χριστιανοκοινωνιστών (μόνιμος σύμμαχος των Χριστιανοδημοκρατών, με επιρροή κυρίως στη Βαυαρία) Χορστ Ζεχόφερ και ο πρόεδρος των Φιλελεύθερων Φίλιπ Ρέσλερ τοποθετήθηκαν δημόσια στο θέμα, οπλίζοντας έτσι την Μέρκελ με διαπραγματευτική δύναμη. Ο Σαρκοζί δεν μπορούσε να της ζητήσει υποχώρηση σ’ αυτό το θέμα, γιατί θα ήταν σαν να της ζητούσε να ρισκάρει την κυβερνητική εξουσία.
 

Οταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της γαλλογερμανικής συνάντησης κορυφής, ο Ζεχόφερ ήταν ο πρώτος που αντέδρασε με δήλωσή του: «Το θέμα των ευρωομολόγων ήταν και είναι για μας ταμπού. Το καταστήσαμε σαφές στην καγκελάριο. Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή ιδιωτών στο Μόνιμο Μηχανισμό Σταθερότητας, εδώ κάνουμε υποχωρήσεις». «Με την κυβέρνηση αυτή δεν περνάνε τα ευρωομόλογα», δήλωσε με το γνωστό αλαζονικό του ύφος ο Ρέσλερ.
 

Τα δυο αυτά κόμματα εμφανίζονται ως οι απευθείας εκπρόσωποι του γερμανικού χρηματιστικού κεφάλαιου στην κυβέρνηση Μέρκελ. Αναδεικνύουν σε μείζον ζήτημα τα ευρωομόλογα, που αφορούν μόνο ένα τμήμα του γερμανικού κεφάλαιου. Αυτό το τμήμα είναι το πιο ισχυρό, όμως. Αναβάλλοντας συνεχώς την έκδοση ευρωομόλογων το γερμανικό χρηματιστικό κεφάλαιο μπορεί να κερδοσκοπεί με το κρατικό χρέος των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, δανειζόμενο με χαμηλά επιτόκια και δανείζοντας με υψηλότατα.