Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης, όταν προκηρύσσονται εκλογές διαλύεται η Βουλή και η κυβέρνηση λειτουργεί ως υπηρεσιακή. Μάλιστα, σε θέσεις υπουργών που σχετίζονται με τη διενέργεια των εκλογών βάζουν πρόσωπα εκτός πολιτικής (υπηρεσιακούς υπουργούς κοινής αποδοχής των πολιτικών κομμάτων). Αυτός είναι ένας κανόνας του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού που τον σέβονται όλοι.
Στην Παλαιστίνη, έγιναν εκλογές χωρίς να διαλυθεί το προηγούμενο νομοθετικό σώμα. Οι συσχετισμοί άλλαξαν άρδην, όπως όλοι γνωρίζουμε. Κέρδισε η αντιπολίτευση και μάλιστα με απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στο νέο νομοθετικό σώμα. Το παλιό σώμα, λοιπόν, δυο μέρες πριν αποσυρθεί από το προσκήνιο, ψήφισε διάταξη με την οποία δίνει υπερεξουσίες στον πρόεδρο, έτσι που να μπορεί να ακυρώνει κάθε μη αρεστή σ’ αυτόν (και στο κόμμα που ηττήθηκε στις εκλογές) απόφαση του νέου νομοθετικού σώματος και της κυβέρνησης που αυτό θα στηρίξει.
Φαντάζεστε τί θα γινόταν στη «δημοκρατική Δύση» έτσι και οι ρόλοι των κομμάτων ήταν οι αντίστροφοι. Ετσι και τις εκλογές είχε κερδίσει η Φάταχ και τη διάταξη της τελευταίας στιγμής είχε ψηφίσει η Χαμάς, που θα είχε χάσει την πλειοψηφία; Και όμως, οι «ευαίσθητες δημοκρατικές φωνές» δεν ακούστηκαν αυτή τη φορά. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έστω και αν ο αγιασμός χρειάζεται να γίνει μέσω της πιο βάναυσης παραβίασης στοιχειωδών κανόνων της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.