«Ο θρίαμβος της αυθεντικής ζωής βρίσκεται στο περιθώριο. Δεν μπορεί να βρεθεί στον καλοκαθισμένο άνθρωπο που δεν ρισκάρει τίποτα» (Θ. Κοροβίνης) – ή «Στους παλιούς συντρόφους» (κατά Β. Μπίρμαν)
«… πολιτείες πολυάνθρωπες θα μείνετε, και σεις καπνοστεφάνωτες/ Πόλεις της Σιλεσίας που βλέπετε ανατολικά, θα μείνετε επίσης./ Μόνο οι κύριοι των εργοστασίων και οι χρηματιστές/ Μόνο το απόβρασμα των στρατηγών και γκαουλάιτερ/ Μόνο οι τσιφλικάδες και οι διοικητές θα εξαφανιστούνε. Ο ουρανός κι η γη κι ο αγέρας κι ότι έφτιαξε/ το χέρι του ανθρώπου/ Μπορεί να μείνει, μα/ Η βρωμιά, οι εκμεταλλευτές – αυτοί/ Δε γίνεται να μείνουν». (Μπ. Μπρεχτ: «Για τη Γερμανία»)
♦ Στα Τρίκαλα, στα δυο στενά, η κάλπη βγάζει (τα κουκιά) διπλά (με τη συνδρομή της δικαστικής εξουσίας και της αστυνομίας)
♦ Παροράματα: «…ο Ριζοσπάστης "διαθέτει" 250 λέξεις…» = «…ο Ριζοσπάστης "διαθέτει" 250 λέξεις για την κλήρωση του λαχείου…».
♦ Α, ναι, τυπικά, στο SPD χρειάζεται το δημοκρατικότατο ποσοστό της έγκρισης του 20% των μελών (καμιά 50αριά χιλιάδες νοματαίοι) για τον «μεγάλο συνασπισμό».
♦ ΔΕΝ πάμε μετανάστες ΟΥΤΕ στη Γερμανία.
♦ Και κάποιοι αφελείς (;) να δημοσιεύουν το άρθρο του Μαντέλα «Γιατί είμαι κομμουνιστής».
♦ Ολο το ανφάν σκατέ για ένα μικρούτσικο αποτύπωμα.
♦ Αν και τα στερνά τιμούν τα πρώτα, η εφημερίδα ΠΡΙΝ (1-12-13, «Αποχαιρετισμός στον θεωρητικό της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης»), επιμένει να θεωρεί κομμουνιστή τον Κονστάντσο Πρέβε παρά την ακροδεξιά του τοποθέτηση (η τελευταία «κομμουνιστική» δραστηριότητά του ήταν η ψήφος στην RIFONDAZIONE COMUNISTA, το ’92…). Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών και ο Ντοριό στη Γαλλία και ο Ελ. Σταυρίδης στην Ελλάδα μέχρι το θάνατό τους αριστεροί ήταν…
♦ Τις «πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες» προβάλλει το ΠΡΙΝ (15-12-13, «Διείσδυση σε οργανώσεις»), ο αρμόδιος μάλιστα συντάκτης ως αποδεικτικό στοιχείο χρησιμοποιεί «ρεπορτάζ» του «ενήμερου στα της τρομοκρατίας» υπαστυνόμου Β. Λαμπρόπουλου… Εξαχρείωση.
♦ Ο… Τουαρέγκ Μ. Λιάπης (επ-ονοι-μοι – με όμικρον γιώτα και όμικρον).
♦ Τώρα, στην ΚΟΜΕΠ (Νο 6, 2013) τι βάλαν τον Λένιν να δουλεύει στα κομμουνιστικά Σάββατα οι του Περισσού; Για να δικαιολογήσουν τις απολύσεις; (Οντως ο Μπογιόπουλος είχε ζητήσει να δουλεύει αμισθί στο Ριζοσπάστη; Ετσι κι αλλιώς απλήρωτος ήταν, ΚΑΙ αυτός).
♦ «…την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, το ΚΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλαμβάνει ευθύνες σε αστική κυβέρνηση ή γενικότερα σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης… Η συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνιστά λάθος που δεν διορθώνεται εύκολα και μπορεί να δειχθεί ανεπανόρθωτο… Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ). Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους… για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο… Το Κόμμα μας… δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις…» (Α. Παπαρήγα, «Η θέση για την άρνηση συμμετοχής των ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, ΚΟΜΕΠ, τ.2, 2013»). Περιβόλι με κύριο χαρακτηριστικό την εμμονή στο ότι «καλώς πήραμε μέρος σ’ εκείνες τις κυβερνήσεις» (και κατ’ επέκταση τον… πούλο στις εκλογές). Οσο για τον ειδικό σκοπό, μάλλον σε ανίδεους απευθύνεται η κ. Α. Π., μιας και οι «δύο διαδοχικές κυβερνήσεις» κινήθηκαν αντιλαϊκά (χτυπώντας απεργίες λ.χ.). Ο δε γ.γ. της ΓΣΕΕ Μ. Κωστόπουλος δεν ήταν που έβαλε την υπογραφή του για πάγωμα μισθών-συντάξεων επί διετία ως στέλεχος, τότε, του Περισσού; Η λύσσα του Χ. Φλωράκη και του Ριζοσπάστη για τις απεργίες (εκπαιδευτικοί, ας πούμε) ή του γκεσεμιού του Περισσού, «συνεργαζόμενου» Θ. Κατριβάνου στην τοπική αυτοδιοίκηση τι ήταν; Ειδικού σκοπού; Μα και την τελευταία πενταετία (από το ’08 και δώθε) καθίστε και μετρήστε πόσες φορές το «Κ»ΚΕ υποκλίθηκε στην αστική νομιμότητα.
♦ Ολόκληρο άρθρο του καθηγητή Θ. Γεωργίου (ΕφΣΥΝ, «Η πολιτική ταυτότητα της ΔΗΜΑΡ») για να πειστεί (ποιος; το φιλοθεάμον κοινό;) ο πάσα ένας ότι η ΔΗΜΑΡ… επιπλέει. (Ε, τώρα, δύο πράματα επιπλέουν, το ένα είναι οι φελλοί και το άλλο οι κυράδες – το υ με ου).
♦ Και ξανά-μανά, πορδηλάτες οικολόγοι.
♦ Και να τα φυτεύματα του ΣΚΑΪ (όσο «αγριεύει» η αντιδασική νομοθεσία, τόσο «εξανίσταται» η οικολογική συνείδηση της γνωστής οικογένειας…)
♦ Πρώτο θέμα στο Ριζοσπάστη η ποινή φυλάκισης σε στέλεχος του ΠΑΜΕ και δημοσιογράφο της ίδιας εφημερίδας (18-12-13). Και σωστά «σκού-ζει» ο Ριζοσπάστης. Ας το σκεφτόντουσαν όμως, όταν (παραλίγο) να δολοφονήσουν διαδηλωτή τα γομάρια του ΠΑΜΕ (ρίχνοντάς τον από ύψος 3-4 μέτρων). Επειδή ανήκουν (και φροντίζουν να το δείχνουν) στο αστικό πολιτικό φάσμα, δεν σημαίνει ότι δε θα πάρει κάποιους (απ’ αυτούς) η μπάλα… Αλήθεια, για το Σάββα Ξηρό, τι έχουν να πουν; Οτι είναι προβοκάτορας;
♦ Δεν μάσησαν καθόλου μαθητές-φοιτητές στο Μιλάνο.
♦ Διαδήλωση χιλιάδων αστέγων εργατών στο Σάο Πάολο (Βραζιλία) – το ίνδαλμα του Τσίπρα…
♦ Εν αρχή (ήδη) Κασιδιάριους.
♦ «Ανάκαμψη» ναι, «ανάπτυξη» όχι, δεν βλέπει ο Φίλιππος Δρακονταειδής (ΕφΣΥΝ, 4-9-13, σημαδιακή ημερομηνία). Και είναι ευχαριστημένος με την (κατ’ αυτόν) ήδη εμφανιζόμενη ανάκαμψη. Τώρα, τι κοστίζει στην εργαζόμενη-άνεργη κοινωνία είτε η μία είτε η άλλη (φούμαρα αμφότερες), ε, αυτά, δεν χρήζουν αποδείξεων, ούτε καν αναφοράς. Γιατί στο κάτω-κάτω ο κ. Φ. Δ. είναι ένας διδάσκων, ένας συγγραφέφς (το φι με φι) και μόνον ψηφίζει…
♦ Τι αγάπη κι αυτή του ΠΡΙΝ (15-12-13) στην «μπολιβαριανή διαδικασία»…
♦ Καταλαβαίνουμε ότι μάλλον χρειάζονται αρχές (κι όχι αρ… τούμπανα) για να ξεκόψουν από τον Περισσό και την επήρειά του. Μα στο ΝΑΡ, απ’ την πλευρά του «παιδιού», δεν έχουν ξεπεράσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα (βλ. «μητρικό» κόμμα, Θ. Σκαμνάκη, «Η λογική και το αβέβαιο της πίστης», 15-12-13).
♦ «Δεξιά μετατόπιση της αριστεράς» διαπιστώνει η «Προλεταριακή Σημαία» (14-12-13). Ετσι, γενικά. Είναι, ωρέ, αριστερά «μπηγμένη» στο αστικό φάσμα; Ή, ενώ σωστά διαπιστώνεται «η διάλυση κάθε έννοιας συγκρότησης της εργατικής τάξης», απόκοντα και η ευθύνη της «όλης αριστεράς» (όλοι μια οικογένεια είμαστε); Και ναι, υπάρχει «αναχώρηση από την ταξική πάλη» αλλά οι πανηγυρικές επιβεβαιώσεις έχουν τελειώσει και λείπει η ουσία του θέματος: όποιος μιλάει για την οργάνωση, σε πολιτικό επίπεδο, της εργατικής τάξης, κρίνεται από τα βήματα που κάνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Οβερ.
♦ Ουφ! Πέρασε (για άλλη μια φορά) το τέλος του κόσμου…
♦ Νύχτα. Εννιά μαγαζιά το όλον «στολισμένα». Ούτε μισό φωτάκι στα σπίτια η Αχαρνών από το νούμερο 1 ως το ύψος του άγιου Λεφτέρη. Αραιή κίνηση. (Βράζει, κι ας μην το δείχνει).
♦ Το ήθος, ο μύθος, το πλήθος, ο ζύθος [don’t worry, be(er) happy], ο λίθος, η λήκυθος.
♦ Μύθος: παραμύθι, λόγος.
Βασίλης
