Τέρμα οι συμη-ώσεις, “φτάνει πια με τα ασήμαντα νησιά και τις γαλάζιες αιθρίες” που έλεγε κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης (αν μου ζητηθεί μπορώ να αιτιολογήσω την άρνηση). Αντικυνωνικά εφεξής, οριστικά. Ενάντια στην κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας που εξαπλώθηκε και την μετέτρεψε σε κυνωνία, καταβροχθίζοντας αξίες, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και αγώνες. Με όπλο το σαρκασμό ενάντια στο σκασμό, χέρι χέρι (όχι με τον Καρατζαφέρη) για να πάρει πόδι το κάθε βόδι, η κάθε μονάχους μονάχους κι η κάθε μαριέτα μαριονέτα, να πάνε αλλού οι μεταλλαγμένες και μη κλώσες για να επωάζουν τα αβγά του φιδιού.
Επιστρέψαμε λοιπόν. Με τις ελληνικές εφημερίδες να διαφημίζουν περισσότερο κι από τις αδερφές αμερικάνικες το πολύκροτο οικολογικό βιβλίο του Αλ Γκορ, λόγος που μας εξανάγκασε να τις χρησιμοποιούμε περισσότερο στο μπάρμπεκιου. Στο δικό μας μπάρμπεκιου, γιατί υπάρχει και το δικό τους. Αυτό που στήθηκε πάνω στην ώρα (αντιγράφω τις εκ του περισσού συνομωσιολογίες, που τις θυμάται μόνο όταν πρόκειται για την αριστερά) για να ψήσει το πόρισμα του Zorbas the greek και λοιπά κοψίδια. Κυρίες και κύριοι, η Ελλάδα στα κάρβουνα! Κι από 17/9 όλα και στη σούβλα. Θα κάνουμε ανάσταση, ξεχάστε την επανάσταση μιας κι οι εμπρηστικοί μηχανισμοί απέκτησαν νέα χρηστικότητα. Και υποσκελίστηκαν τα παλιά. Τι καίει περισσότερο, ένα χωριό ή ένα υπουργείο στις φλόγες; Να καίγονται δασικές ή βασικές εκτάσεις; Δέντρα ή ΑΤΜ; Και υπεράνω όλων το μέγα ερώτημα: “Πώς νοιώθετε;” Το ερώτημα προς τους πυρόπληκτους, όλους εμάς δηλαδή που πήραν φωτιά τα μπατζάκια κι ο κώλος μας εδώ και πολλά χρόνια και παρ’ όλα αυτά δεν βλέπουμε φως πουθενά. Μόνο καπνούς κι ας απαγορεύεται πια παντού το κάπνισμα. “Τι περιμένουμε;” είναι ένα άλλο καλό ερώτημα, αλλά σίγουρα δεν περιμένουμε απόκριση. Ola skata, που λέει κι ο Τζιμάκος. Πού είσαι ρε Ρομάνο Πρόντι, εσύ που πριν τρεις δεκαετίες συμμετείχες σε πνευματιστική συγκέντρωση και βρήκες πού έκρυβαν τον Αλντο Μόρο οι Ερυθρές Ταξιαρχίες! Πού είσαι να μας βρεις τους εμπρηστές, πριν τον μαύρο Σεπτέμβρη…
Λοιπόν, θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες μεθαύριο (τρεις του Σεπτέμβρη), αλλά στις 17/9 δεν πρόκειται να γυρίσει καμιά σελίδα, μην ακούτε τις ονειροφαντασίες του Giorgakis. Τα έμαθες τα νέα πατέρα; Ο σελιδοδείκτης έχει καρφωθεί στο βιβλίο της ιστορίας (ποιας έκτης δημοτικού ρε;) κι αν δεν πηδήξουμε μερικά φύλλα σκίζοντάς τα, θα μας πηδήξουν εκείνα μαζί με την ιστορία ολάκερη! Βέβαια, υπάρχει κι η λύση της Αλέκας και του Αλέκου, δε λέω. Να δυναμώσουμε την “αριστερά” με συμπληρώματα δια(σ)τροφής ώστε να κάνει τη διαφ(θ)ορά. Γούστα είναι αυτά, άλλοι αρέσκονται να τους μαστιγώνουν, δεν μας πέφτει λόγος.
Μαυρίσαμε συντρόφια. Μαυρίσαμε στις παραλίες με τα bitch bar (σκυλομπάρ) και τις ντουπ ντουπ μουσικές που θυμίζουν προετοιμασία ανθρωποθυσίας (και αυτό είναι εν τέλει). Κοιτώντας τα τορνευτά οπίσθια της πλανεύτρας σεξουαλικής (;) εξουσίας. Αυτά που καθυποτάσσουν τα ένστικτα των απανταχού πεινασμένων που δημιούργησε η σεξουαλική επανάσταση, νόθο τέκνο του μητρώου κώλου και μεγάλου γεννήτορα κωλό-παιδων που λέγεται καπιταλισμός. Και ο οποίος ενίοτε, αν δεν του μπει η πατροπαράδοτη φραγή, αφοδεύει επί δικαίων και αδίκων εξισώνοντας θύτες και θύματα, γάτες και εργάτες, βλήματα και προβλήματα. Δημιουργώντας κυτταρίτιδα σε κάθε νεοπλασματικό κύτταρο της κυνωνίας, λίγο πριν τον καρκίνο. Με ωροσκόπο Σκορπιό, την Αφροδίτη στο Σείριο (are you serious?) και τον Δία στα ραχίδια μας.
Στην δεκαετία του ’70 το σύστημα εγκλώβιζε τους νέους στα πανεπιστήμια. Τώρα περάσαμε σε νέους τρόπους απομάκρυνσης από την αγορά εργασίας και παραμονής στη δυσχέρεια. Να θυμίσουμε ότι στην Ιταλία τα πανεπιστήμια αποκαλούνταν τότε “χώρος παρκαρίσματος”, από το κίνημα. Σήμερα έτσι αποκαλούνται τα ολοήμερα σχολεία – parking που απαλλάσσουν τους γονείς από την μέριμνα, ώστε να επιδοθούν στην τροφοσυλλογή, δραστηριότητα που για την πλειονότητα –όχι χωρίς δική της ευθύνη- έμεινε απαράλλακτη από την εποχή των σπηλαίων.
Πού νομίζετε πως βρίσκονται αυτή την ώρα τα αθώα θύματα του κυνωνικού πολέμου, αν όχι στα πόστα τους; Στον καναπέ, στην τηφλεόραση, στα φαστ φουστ, στις φρούδες ελπίδες και στις λεπίδες της χαμοζωής. Οι homo consumens, τα αιώνια βυζανιάρικα κατά τον μαρξίζοντα Erich Fromm, καταναλώνουν και συνωθούνται για ν’ αποδειχθεί ότι υπάρχουν. Και στο περιθώριο μια χούφτα λεβέντες, να σπαράσσονται στα μετερίζια και να κατηγορούνται μετά από τους ΑμΕΑ αριστερούς ότι δεν αφουγκράζονται τον κυνωνικό σφυγμό. Δε γαλέγω…
Κοκκινοσκουφίτσα
kokinoskoufitsa@eksegersi.gr
