Μεγάλη βδομάδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη αυτή που έφτασε, βοήθειά μας. Ενας μεγάλος πολιτικός άντρας και μία μεγάλη πολιτική γυναίκα (οι όροι όχι με τη στενή έννοια), κλείνουν επάξια και δαφνοστεφανωμένα τα 61 χρόνια τους. Ο λόγος για τον στυλοβάτη της προσφυγιάς και της ανεκτικότητας Γιώργο Καμίνη που έχει γενέθλια την Τετάρτη και την ιέρεια της παγκόσμιας αλληλεγγύης Ανγκελα Μέρκελ που έχει τα δικά της την Παρασκευή.
Ομως «ουδέν καλόν αμπιγιέζ κακού» που έλεγε και η λαίδη Αντζελα, συνονόματη της Μέρκελ και εξίσου λαοπρόβλητη. Ο τηλεαστέρας και λατρεμένος του γυναικείου (και όχι μόνο, και όχι μ’ όνο, και ω χειμώνων) πληθυσμού, ο πάντα γελαστός και γελασμένος διαπραγματευτής («negotiator» βαρβαριστί), έφυγε πριν τον… φύγουν. Ως άλλος Δίας, ως άλλο μέλος της ομάδας ΔΙΑΣ (δίκυκλης αστυνόμευσης), αναβίωσε τον γνωστό αρχαιοελληνικό μύθο (ασορτί με τους γνωστούς μαιάνδρους του γνωστού φορέματος της γνωστής ηρωίδας): μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, ανέβασε τη Δανάη στο άτι του και χάθηκε στους μεγάλους δρόμους.
κλαίνε κανάλια, μηχανές, γελάει η Ευρωλάνδη
μα ο Μπαρουφάκης κείτεται μες σε μια λίμνη μπύρες.
Κάτι ήταν κι αυτό. Ειδικά αφού δεν κατάφερε –ως Δίας πάντα, αλλά και ως ταύρος- να απαγάγει την Ευρώπη και να της κάνει τη γνωστή δουλείτσα. Οι καιροί άλλαξαν βλέπετε… Και οι σπουδές στο Εσεξ δεν συνεπάγονται και σεξ.
Μεγάλη ήταν όμως και η βδομάδα που πέρασε, καθώς και η προηγούμενή της. Με τη δυσωδία τους, τις παλινωδίες τους, τα ναι και τα όχι τους που δεν ήταν τόσο ναι και –κυρίως- δεν ήταν και τόσο όχι. Πολιτικά ανοργάνωτη και κατακερματισμένη, η εργατική τάξη σύρεται πίσω από τις εξελίξεις και κάτω από ξένες σημαίες, σχηματίζοντας φανταιζί ψαλιδισμένες ουρές σε πολύχρωμους χαρταετούς. Κι αυτές οι ουρές μάλλον πονάνε περισσότερο από εκείνες στα ΑΤΜ.
το ‘παν κι οι πετροπέρδικες και μες στη νύχτα ο γκιώνης
πως είτε μ’ «όχι» είτε με «ναι», μνημόνιο ξημερώνει.
Ο θρήνος της στήλης -αλλά και σύσσωμου του έθνους- δεν σταματά εδώ. Τσαλακωμένος, ηττημένος και βγάζοντας μέρος των αβυσσαλέων συμπλεγμάτων του στην επιφάνεια αποχώρησε (και) ο κυρ Αντώνης, που τόσο τον αγαπάμε και τις φωτιές για κείνον πηδάμε και σαν παιδιά μαζί του γελάμε.
Αλλη να κλαίει τα φράγκα της κι άλλη για την Ευρώπη
κι εγώ να κλαίω τα νιάτα του κι αυτή τη λεβεντιά του.
Χτυπούν καμπάνες θλιβερά, πικρά, φαρμακωμένα
για να ακούσει η γειτονιά, να ‘ρθουν οι φιλελέδες
να κλάψει το φασισταριό και οι νοικοκυραίοι
που ο κυρ Αντώνης έφυγε, ο κυρ Αντώνης πάει.
Είπε «κυρ Αντώνης» και μοιραία ήρθε ο συνειρμός για την Κοκκινοσκουφίτσα: Αντί να μας πει κάποια στιγμή για την Αμφίπολη και το ρόλο της, η φράου Αννα (ποια Νταλάρα, ποια Διαμαντοπούλου και ποια φαντάσματα ρε; Μία είναι πλέον η Αννα) εκφράζει δημόσια την απέχθειά της για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης. Γνωστές οι αιώνιες εμμονές που έχουν οι συντηρητικούρες και τα απολιθώματα, ειδικά όταν δεν κοιτάζουν ούτε στους καθρέφτες ούτε δίπλα τους…
«Αλλά πιο πολύ από την αστυνομική αυθαιρεσία, μας τρομάζουν οι κανίβαλοι νοικοκυραίοι, που στις εκκλήσεις για βοήθεια του γείτονά τους απαντάνε με μπουνιές, κλωτσιές, κλειστές πόρτες και προτεταμένα τηγάνια. Αυτού του είδους η ξεφτιλισμένη αντίδραση που χτυπά τους αδύνατους και προστατεύει τους ισχυρούς, είναι αποτέλεσμα της τρομοκρατίας των ΜΜΕ, της αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, της παιδείας του ελληνικού σχολείου και του αποξενωμένου και αποστειρωμένου ανθρώπου που δεν γνωρίζει ούτε τον γείτονά του». Από ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Ενάντια στην Αστυνομική Βία, μετά από άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής κτηνωδίας, αυτή τη φορά στο Ρέθυμνο.
Κοκκινοσκουφίτσα
