Τη φορά αυτή, αν κι ο μήνας έχει εννιά (για μας είναι του μήνα τα εννιάμερα) η Κοκκινοσκουφίτσα σάς γράφει υπό την επήρεια αυτοκτονικού ιδεασμού και κατατονικού προϊδεασμού, μέσα στο κλίμα του Zacho gate και την επίσκεψη εργασίας του Bill Gates. Μίλησα δε για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο (σα να πρόκειται για άλλην), για να διαγνώσετε τη νοσηρότητα της κατάστασης, αλλά και επειδή δεν με πολυπάω, σε αντίθεση με τον μακαριστό που μας πήγαινε.
Στην προσπάθεια που καταβάλλω να επανιδρυθώ, να ευθυγραμμιστώ με τις απαιτήσεις της νέας εποχής και να ζήσω σαν άνθρωπος (προσέξτε, όχι ως αλλά σαν άνθρωπος), ακολουθώ αγωγή που ένας ανάγωγος μου συνέστησε και παίρνω και συμπληρώματα lifestyle σε εναιώρημα. Παράλληλα, διαβάζω κάθε έντυπο που μου πέφτει στο χέρι, στο πόδι ή στο κεφάλι. Ετσι στο «Ε» της προηγούμενης Κυριακάτικης διάβασα σε φαρδιά-πλατιά διαφήμιση το εξής σπουδαίο και σας το μεταλαμπαδεύω: «Στον καναπέ η ζωή αποκτά ενδιαφέρον». Επειδή δεν έχω βγάλει το δημοτικό (στην εποχή μου η εκπαίδευση δεν ήταν δημοτική, δεν είχε περιέλθει στους δήμους δηλαδή), μπορεί κάποιος μορφωμένος Νεοκοσμίτης και νεοταξίτης να με διαφωτίσει τι αννοάει ο ποιητής; Εχουμε δίκιο δηλαδή εμείς οι του καναπέος με την επίκτητη παραπληγία από τη λακκούβα του στην μόνιμη θέση μας; Οχι, δεν κοροϊδεύω. Βρίζω αισχρά, αλλά με λεπτεπίλεπτο τρόπο μορφωμένου (τα ξεσηκώνω αυτά από τριπλοθεσίτες, πανταχόθεν βαλλόμενους συναδέλφους).
Επιτέλους, βρέθηκε η κεντρική γιάφκα των αντιεξουσιαστών! «Εδώ μέσα είμαστε όλοι αντιεξουσιαστές, κοινό και Σαββόπουλος», ομολόγησαν νεολαίοι στον Giorgakis όταν ο τελευταίος πήγε στην παράσταση των αναρχικών Σαββόπουλου-Θανάση (πάλι ποιου Θανάση ρε;). Οι Κοντρόφιλοι βέβαια ήταν ενημερωμένοι από νωρίς για όλα αυτά… Ο δε Giorgakis δήλωσε απαντώντας: «Θέλω να γίνω αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός». Εκτοτε, άφωνη επιδίδομαι σ’ έναν ασταμάτητο αγώνα υπέρ του νέου ρεύματος της επανάστασης, ενώ σκέφτομαι να καταταγώ στον αντιεξουσιαστικό στρατό, όταν με το καλό εκλεγεί επαναστατικά ο αντιεξουσιαστής και πραγματωθεί το κυνωνικό όραμα.
Προς το παρόν, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την ωραιότερη τριτοκοσμική χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου. Ας τα πούμε στη γλώσσα της αληθείας-αλητείας. Η πατρίς, η γλυκυτάτη Ελλάς του ΕΛΑΣ και της ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του depon, το λαχταριστό ζαμπόν στο club sandwich Τουρκίας – Σκοπίων – Ρωσίας – ΗΠΑ (ως είπα), διέρχεται κρίσιν και βαδίζει ολοταχώς προς τον κρημνόν. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, το σκάφος μετά την κλήση έλαβε κλίση και βυθίζεται αύτανδρο (γυναίκες δεν έχει;) μεταξύ Αιγαίου και Ιονίου. Ηδη οι πρώτοι μυημένοι μύες σπεύδουν να το εγκαταλείψουν. Μερίς των εν νιρβάνα μακαρίων –και προσεχώς μακαριστών– εργαζομένων εξακολουθεί να τραβά κουπί, ζόρια και πουλιά και εν παραλλήλω να διαρρηγνύει τα Gucci ιμάτιά της. Εξαλλαι αι θήλεις, πνέουν μένεα κατά Τσέκου (με το σκεπτικό «γιατί αυτή κι όχι εγώ;»), έξαλλοι οι άρρενες κατά Θέμου (με το αυτό σκεπτικό). Βαθιά περισυλλογή κατατρύχει τα κυνωνικά απάρτια και η λακκούβα στον καναπέ μεγαλώνει υπό το βάρος των γεγονότων, άτινα μεγαλώνουν υπό την βαρύτητα της λακκούβας στον καναπέ… Ζώμεν τας τελευταίας ημέρας της Πομπηίας ή better της Ατλαντίδος, ήτις καταποντίστηκε somewhere μεταξύ Σαντορίνης και Γροιλανδίας, σύμφωνα με τας γραφάς των επιστημόνων (επί-στημόνων, αυτών που κάθονται σε στήμονες δηλαδή, εξυφαίνοντας θεωρίες που αναδημοσιεύονται στα καλά ΜΜΕ μυστηρίου).
Ομως, προστρέχοντας στην Ιστορία, ανακαλύπτομε ότι την πρωία της 7/11/1923, τα κεμαλικά στρατεύματα εισήλθαν εις Κωνσταντινούπολη. Ασχετο, αλλά ο τούρκος στρατηγός ίππευε το άλογο του αιχμαλώτου έλληνος στρατηγού Κλαδά! Λέτε;… Μπα, σύμπτωσις, dvd δεν υπάρχει, άλλωστε είς Κουκο-δήμος δεν φέρει την άνοιξιν μεσούντος του χειμώνος. Ωστόσο, ίδετε τα σημεία των καιρών, αδελφοί. Δεν λέγει τίποτε εις υμάς το γεγονός ότι ο Mr Clinton ενδέχεται να γίνει σύζυγος πλανηταρχέσσας (και δη απατημένης) και όντας πρώην πλανητάρχης, να δοκιμάσει τη θέαση από την other side όπως περίπου συνέβη και με τον δύσμοιρον Mr Bush τον Α;
Anyway, ας αφήσομε τη χώρα-πρότυπο, την οποία αντιγράφομε με μικράν καθυστέρηση (χρονική και νοητική) και ας επανακάμψουμε στο Greece (Γραικία). Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχαμε αρχιεπίσκοπο. Τώρα όμως που τις διαβάζετε, είμαστε έτοιμοι να έχομε! Ω, του θαύματος! Είτε με την άγνοιά μας είτε με τη γνώση τους, ό,τι είναι να γίνει, γίνεται! God shave the king…
