Δύο χιλιάδες δώδεκα. Μεγάλη κατηφόρα…
Χρέος μας η ανατροπή. Φωτιά-τσεκούρι, τώρα!
Το τοιχαίο (εκ των τοίχων) ερώτημα «φτώχυνες αρκετά ή θες κι Αντώνη Σαμαρά», απαντήθηκε περίτρανα από το σώμα των ψηφοφόρων. Από το οποίο αν αφαιρεθεί το ποσοστό της αποχής (που παρά λίγο να φτάσει για τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης) και ορισμένα άλλα ποσοστά περισσότερο ή λιγότερο υποψιασμένων, απομένει περίπου ίσος αριθμός με αυτό των μανιωδών τηλεθεατών και καλών –και φοβισμένων– νοικοκυραίων.
Η ψήφος προς τη Χρυσή Αυγή αποδείχτηκε μάλλον συνειδητή παρά τις προτροπές περί «διόρθωσής» της, το ίδιο και αυτή προς τη Δημοκρατική Αριστερά (αριστερά όπως μπαίνουμε και όχι όπως τη βγαίνουμε…). Ο Καμμένος ψιλοκάηκε και δικαίωσε την επωνυμία του, το ΚΚΕ χοντροκάηκε και το φυσάει και δεν κρυώνει, ο χερ Χεριχέρης έγινε στάχτη και Burberry’s και τα γκρουπούσκουλα της κατακερματισμένης αριστεράς συρρικνώθηκαν και περιχαρακώθηκαν ακόμη περισσότερο στα μαγαζάκια τους (χωρίς αναγκαία να μας χαροποιεί αυτό)… Οσο για τις δυνάμεις σχηματισμού κυβέρνησης, αυτές τις παραδίνουμε βορά στις πολιτικές και παραπολιτικές στήλες της «Κ»…
«Εκπαιδευόμαστε να κάνουμε ορισμένα πράγματα και να μην κάνουμε ορισμένα άλλα. Για τον σκοπό αυτό μαθαίνουμε ορισμένες πληροφορίες και δεν μαθαίνουμε ορισμένες άλλες. Δεν χρειάζεται παρά να εξετάσουμε ποιον ωφελούν περισσότερο οι πράξεις και οι παραλείψεις μας. Γιατί το παράλογο μπορεί να είναι ολοφάνερο κι ωστόσο να μην το αντιλαμβάνεται κανείς» (Ε. Α. Ράουτερ – «Η κατασκευή υπηκόων»).
«Η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα δώσει δημοκρατικό αριστερό άλλοθι σε μια συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠαΣοΚ που θα συνεχίσει αυτή την πολιτική» έλεγε ο Φώτης Κουβέλης, θυμάστε; Οπότε μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι (το κοιμόμαστε, με την έννοια που του προσδίδει η συνέπεια αρχών και λόγων). Κάτι αντίστοιχο έλεγε και ο Αντωνάκης, αλλά εκεί «παίζουν» άλλοι παράγοντες… Αυτά δεν απαλείφουν το καραγκιοζιλίκι, βέβαια. Για να μην επαναλάβουμε όσα γράφαμε σε προηγούμενο Κοντρόφυλλο για τη Ντόρα και τις θεαματικές κωλοτούμπες της και για όλο αυτό τον δυσώδη και άθλιο συρφετό των πωλητικών υπηρετών που άλλα λέει το πρωί, άλλα το μεσημέρι και άλλα κάνει το βράδυ.
Πάντως, όπως και να το κάνουμε, ο λαός μίλησε. Ουγκ.
«Μοχτάει σκληρά και δεν σηκώνει μύτη και οικονομάει το χρήμα του σοφά / στα εξήντα του αγοράζει κάποιο σπίτι και μπαίνει μες στο σπίτι και ψοφά» (Ασημάκης Πανσέληνος – «Εντιμος βίος»).
Βρετανοί επιστήμονες δικαιολόγησαν τον μισθό τους, γνωρίζοντας στο πόπολο ότι όσοι τραγουδούν στο τιμόνι είναι πιο συγκεντρωμένοι. Τι λε’ ρε Πούτιν μου, σοβαρά; Δώστε τους επιχορήγηση κάνα μύριο ακόμα, να μας γνωρίσουν αν αυτοί που ξύνονται με μανία κινδυνεύουν να απολέσουν μέρος των ονύχων τους. ‘Η αν αυτοί που βουλώνουν το στόμα τους με ματωμένα και λερωμένα χρήματα των άδηλων καπιταλιστικών ταμείων είναι αθώοι, σοβαροί κι εντεταλμένοι εκπρόσωποι των κοινωνιών.
«Το αστικό κράτος των φυγάδων του καθήκοντος και της εργασίας χρηματομανών κι εκμεταλλευτών αστών, το διατηρούμε εμείς οι απόγονοι χωρικών οι οποίοι από γενιά σε γενιά το ενισχύουμε με νέα μέλη (επιστήμονες, μεταπράτες, εργάτες) και το αναπαράγουμε» (Λεωνίδας Γούσιος).
Ρέμα-λάκες, όταν λέγαμε να μπει τάξη στο μπουρδέλο δεν εννοούσαμε να παίρνετε σβάρνα κάθε μέρα τους οίκους ανοχής και να ρίχνετε «καμπάνες»!
«Παντού και πάντα, από την γένεσή του, ο χριστιανισμός μετατρέπει τη γη σε μια κοιλάδα δακρύων. Πάντα κρατάει απ’ τη ζωή ένα αδύναμο, άρρωστο κομμάτι, πάντα ενσταλάζει το φόβο στον άνθρωπο μετατρέποντάς τον σε ένα διπλό ον, του οποίου οι ενέργειες χαραμίζονται στην πάλη ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Υποτιμώντας το σώμα ως κάτι κακό, ως την αιτία κάθε αμαρτωλού πράγματος, ο άνθρωπος ακρωτηριάζει την ύπαρξή του μέσα στη μάταιη προσπάθειά του να κρατήσει την ψυχή του καθαρή, ενώ το σώμα του σαπίζει» (Emma Goldman – «Η αποτυχία του Χριστιανισμού», άρθρο στο περιοδικό «Mother Earth» το 1913).
Χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη, μάνι-μάνι με τον Κακλαμάνη και φίκι φίκι με τη Βίκυ. Την αποφυλάκιση της οποίας ζητάει σύσσωμος ο εμπορικός κόσμος, με πρωτοστάτη αυτόν του Κολωνακίου.
Αγνωστοι αυτοί που πυροβόλησαν την Τρίτη εναντίον μελών της ομάδας ΔΙΑΣ, άγνωστοι και εκείνοι της ομάδας ΔΙΑΣ που ενέχονται σε χίλιες δυο αντίστοιχες υποθέσεις. Πάτσι μπάτσοι…
«Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει ν’ αλλάξουμε τον κόσμο / ψάχναμε να βρούμε όπλα / αποφασίσαμε το θάνατο στο θάνατο γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή» (Κατερίνα Γώγου – «Τρία κλικ αριστερά»).
Κοκκινοσκουφίτσα
