Δύο χιλιάδες δέκα! Είναι ραγιαδισμός
να παραμένει άτρωτος ο καπιταλισμός…
«Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά / μέσα στα χρέη πλέουμε αγκαλιά». Και αφού διασκευάσαμε ολίγον Βαγγέλη Γερμανό (σε ό,τι αφορά στην κρίση, όλο σε Γερμανούς σκοντάφτεις!), ας αποφύγουμε να ρίξουμε και μια ματιά στις τελευταίες και παλαιότερες ειδησεογραφικά ενδιαφέρουσες πολιτικές θεατρικές παραστάσεις γύρω. Κι αυτό γιατί από αύριο έρχεται ο Αύγουστος και –ως γνωστόν– αυτό τον μήνα δεν υπάρχουν ειδήσεις (υπάρχουν όμως οι δύσεις). Αλλωστε, το (όποιο απέμεινε) μυαλό, αποζητά για λίγο την αποφυγή των τεκταινομένων ώστε να ανασυντάξει τα απάρτιά του. Οχι τίποτε άλλο, αλλά θα τρελαθούμε με τους μαλάκες (πρέπει να έχουν φωλιές κάπου κοντά, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια αθρόα προσέλευση, κινητικότητα και δράση), αλλά και τους ακόμα πιο επικίνδυνους από τους παραπάνω, που ενέσκηψαν τελευταία… Ναι, μιλάμε για δωσίλογους, γορίλες, Νενέκους, βδέλλες, οδαλίσκες, ρουφιάνους, θεραπαινίδες και λοιπές ομοταξίες του θαυμαστού κόσμου των ζώων, που κατά ορδές επανέρχονται σήμερα για να εγκαθιδρύσουν το νέο καθεστώς. Ομως χαλαρώνουμε τους αρμούς της στήλης, γιατί τώρα είναι «καλοκαίρι, εκείνου με το άσπρο κράνος που μας ξέρει» όπως παραδέχεται ο Αθηνιόνιος 2004 και σακατεύει (άποψη, δικαίωμα!) ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν για το καλοκαίρι (αν σήμερα η στήλη ήταν στο ύψος της και όχι με το ένα πόδι έξω, θα σας έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σαν την αγελάδα –ποια Βάσω ρε;– που μαζεύει γάλα και μετά κλοτσάει τον κουβά. Αλλά δεν σας το λέει και παρακαλώ να σβηστεί από τα πρακτικά, θεωρητικά…).
«Ασφαλώς χρειαζόμαστε την ιστορική γνώση, τη χρειαζόμαστε όμως αλλιώτικα απ’ ό,τι τη χρειάζεται ο καλομαθημένος αργόσχολος μέσα στον κήπο της γνώσης. Εμείς τη χρειαζόμαστε για τη ζωή και για την πράξη και όχι για το βολικό αποτράβηγμα από τη ζωή και την πράξη ή –ακόμη χειρότερα– για τον εξωραϊσμό της φίλαυτης ζωής και της δειλής και φαύλης πράξης (Friedrich Nietzsche – «Ιστορία και ζωή»).
Στις 5 Αυγούστου –που θα είναι και παχιές οι μύγες– η αντιτρομοκρατική υπηρεσία γίνεται 22 ετών. Η καλύτερη ηλικία… Τις προάλλες η μεταπολίτευση έκλεισε 36 συντάξιμα χρόνια και προσπαθεί να βγει στη σύνταξη, αλλά εμπίπτει στη διάταξη περί πλασματικών ετών και καθυστερεί… Και αύριο είναι η ημέρα των πολύτεκνων, ενός ακόμη κλάδου μετά τους συμβασιούχους που –όπως υποσχέθηκε– ευθύς αποκατέστησε άπαξ διά παντός ο πρώην πρωθυπουργός και νυν τουρίστας (διαβάζεται χωρίς ιστορικές αλλοιώσεις και αντίστροφα, με αντιμετάθεση των ουσιαστικών). Δεν παραθέτουμε άλλες ιστορικές μνήμες για να μην επιβαρύνουμε το ταραγμένο μυαλό μας, ημών και όσων αυτό τον καιρό φορτίζουν τις τόσο πεσμένες μπαταρίες τους μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό της κατεδάφισης και της απάτης που ακόμα περιμένει απάντηση…
«Σ’ ένα κόσμο κυβερνημένο από την εμπορευματική παραγωγή, το προϊόν ελέγχει τον παραγωγό και τα αντικείμενα είναι ισχυρότερα από τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα γίνονται ξένο πράγμα που ρίχνει μακριούς ίσκιους, γίνονται “μοίρα” και daemon ex machina. Τη βιομηχανική κοινωνία δεν τη χαρακτηρίζει μόνο η αντικειμενοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, αλλά ένας αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας και η όλο και μεγαλύτερη ειδίκευση. Ο άνθρωπος καθώς εργάζεται κατακερματίζεται. Η σύνδεση του με το όλο έχει χαθεί, γίνεται εργαλείο, ένα μικρό εξάρτημα μιας τεράστιας μηχανής. Και όπως αυτός ο κατακερματισμός της εργασίας κάνει το ρόλο του ανθρώπου πιο μερικό, έτσι και το οπτικό του πεδίο γίνεται πιο περιορισμένο, όσο πιο έξυπνη είναι η διαδικασία της εργασίας τόσο λιγότερο έξυπνη είναι η δουλειά που απαιτείται και τόσο πιο οξεία η αλλοτρίωση του ατόμου από το σύνολο» (Ernst Fischer – «Η αναγκαιότητα της τέχνης»).
Συμφωνούμε με την πρόταση που διατύπωσαν οι «Ριπές» σε προηγούμενο Κοντρόφυλλο: Να κάνει μια βόλτα ο Παπακωνσταντίνου (ποιος Βασίλης και ποιος Θανάσης ρε;) στην Ομόνοια κι εμείς να παρακολουθούμε. Να δούμε αν όντως οι πολίτες του λένε «υπουργέ κουράγιο» όπως διατείνεται ο ίδιος ή αν θα τον στολίσουν μ’ αυτά που όλοι ακούμε καθημερινά σε κάθε πλατεία και σε κάθε καφενείο. Τι λέει μεγάλε, είσαι μέσα; Στοίχημα τον μηνιαίο μισθό σου με τον ετήσιο δικό μου για να είναι σχετικά δίκαιο και επί ίσοις όροις χρηματικά το στοίχημα…
Δε γαλέγω… Κι ας κλείσαμε το τελευταίο φύλλο μεθ’ ορατών τε και αοράτων μπινελικίων. Καλή αντάμωση συντρόφια και για όσα ξέχασα ένοχοι…
Κοκκινοσκουφίτσα
