να παραμένει άτρωτος ο καπιταλισμός….
«Η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» ήταν το μήνυμα (ποιο sms ρε;) της περασμένης βδομάδας, ένα μήνυμα που ήρθε ως αντίβαρο στο ότι και η τρομοκρατία δεν δημοκρατείται. Αγνωστοι στον άγνωστο στρατιώτη, εύζωνοι σε ζώνη αφύλακτη, οι βασίλισσες Σοφία και Αμαλία να συναντώνται μέσα στο Σύνταγμα και περιστέρια σ’ έναν εμπόλεμο χώρο. Ω, τι φάσεις, τι αντιφάσεις!…
Habemus Καλλικράτη! Ακολουθώντας την τακτική της δήθεν επιλογής των αρίστων και όχι των αρεστών και τα ρέστα, η κυβέρνηση απέλυσε τον συμβασιούχο Καποδίστρια, απέκλεισε τον Ικτίνο και ανέβασε on stage τον Καλλικράτη (άγνωστο αν ακολουθήθηκε η μέθοδος opengov). Και τώρα πώς θα λέγονται οι Καποδιστριακοί δήμοι; Καλλικρατικοί; Τι φρίκη! Και πώς η Καλλικράτεια, όπου πάει για μπάνια μέρος του προλεταριάτου της συμβασιλεύουσας; Oh mon dieu!
Σαν σήμερα πριν από 107 χρόνια, ο απελπισμένος και μη έχων πόρους πλοίαρχος Δ. Γλάρης, πούλησε τη γυναίκα του σε οίκο ανοχής! Αυτό, για να μη λένε μερικοί για «πρωτοφανείς καταστάσεις» και «δύσκολους καιρούς σήμερα»…
Γαργάρα από το «Ποντίκι» το υστερόγραφο της επιστολής Βλαστάρη και τα όσα λέει για την εφημερίδα των πρακτόρων, ενώ υπάρχει εκτενέστατη αναφορά –σχεδόν ολόκληρη σελίδα– και σχολιασμός για τα τεκταινόμενα στην «Ε». Λίγο πιο εκεί, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος αναγορεύει σε… θεό τον εκλιπόντα Λαμπράκη: «…και τις τρεις φορές που δικαιώθηκα ένιωθα πως δικαίωνα την εμπιστοσύνη Του». Μάλιστα, με κεφαλαίο Τ! Εχουμε χάσει πια τη μπάλα, συντρόφια.
Τίνα, συγνώμη που σας ρωτώ έτσι απλά και ίσως λίγο άκομψα, αλλά μήπως δεν διατρέφεστε σωστά; Καλά τα επιλεγμένα παπά, αλλά διατραφείτε ολίγον καλύτερα βρε παιδί μου. Δεν είναι δυνατό εσείς να είστε περί τα 35 χιλιόγραμμα και ο Θεόδωρος να υπερβαίνει τους δύο τόνους. Με τέτοιες εικόνες θα βαδίσουμε στην πράσινη ανάπτυξη; Με πέτρες στην τσέπη θ’ αντισταθούμε στους σφοδρούς ανέμους του μέλλοντος; Φάτε λίγο πουλάκι μου, δεν διδαχτήκατε τίποτε από τους προκατόχους σας και τις ΜΚΟ που σας περιτριγυρίζουν όπως οι μύγες το ξεχασμένο βαζάκι με το κοκό…
«Ολα είναι έτσι. Μεγάλα και μικρά. Οι θεοί, οι βασιλιάδες, οι άνθρωποι. Κατεβάζουμε το σβέρκο μας μπροστά στον αφέντη. – Τα σέβη μου κύριε! Ο αφέντης μπορεί να ‘ναι φεουδάρχης, μεγάλος καπιταλίστας, γραμματέας γενικός του κόμματος. Μια φορά είναι αφέντης. Γύρω-γύρω πιάνονται σε χορό, ροντόλα τ’ ανθρωπάκια που έχουνε την ανάγκη του, που έχουνε το φόβο του, που τρώνε ψωμί απ’ τη θέληση του. – Χώμα να γενώ να με πατήσετε, άρχοντα μου. Μικροχατζηαβάτηδες όλοι μας. Ο αφέντης έχει τα νεύρα του. – Μην του κολλάτε σήμερα. Εχει τις καλές του. – Θα είχατε την καλοσύνη. Ο αφέντης δεν έχει ποτέ καλοσύνη. Εχει μια πανοπλία σιδερένια κι απέραντη που λέγεται «ο εαυτός του». Κι αν καμιά φορά τύχει και πέσει, ξαναπιάνονται όλοι μια ροντόλα γύρω από τον πεσμένο και λένε γιομάτοι χαρές. – Καλά να πάθει ο κερατάς! Και τούτο δω το τελευταίο είναι η μεγάλη ανθρώπινη αλήθεια (Νίκος Τσιφόρος – «Ελληνική μυθολογία»).
Μπαίνοντας στο ιερό των δημοκρατικών λειτουργιών –ναι, ναι, έβγαλα προηγουμένως τα παπούτσια– μου γεννάται μια απορία: ο «αστυνόμος της γειτονιάς», αυτός ο ένστολος εργαζόμενος, ο τίμιος σύντροφος από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, θα είναι κάτι σαν την αλλοτινή ΕΒΓΑ της γειτονιάς; Κάτι σαν φολκλόρ, κάτι σαν τον μανάβη της γειτονιάς, σαν το περίπτερο ή τον φούρνο της γειτονιάς; Θα γυρνάει στους δρόμους σαν το σκυλί της γειτονιάς; Θα έχει μαγαζί, μια βάση να μην τον τρώει το κρύο ή το λιοπύρι; Συγνώμη που ανησυχώ και συμπαρίσταμαι σε τέτοιο βαθμό, αλλά θα μας προσέχει και θα μας αγαπάει όσο κάνουμε κι εμείς στη γειτονιά; Γιατί, όταν έκλεψαν το παπάκι του Γιάννη, δεν ξεβράκωσε τους δράστες ούτε τους χτύπησε, όπως έκαναν οι αστυνομικοί σε μια άλλη γειτονιά. Α, αν είναι να έχουμε τέτοια, ο αστυνομικός της γειτονιάς καλά θα κάνει να πάει με την άλλη γειτονιά, με την οποία είμαστε εχθροί και παίζουμε πετροπόλεμο.
Δουλειά δεν έχουν τα καλόπαιδα, κάθονται και κάνουν τηλεφωνικές φάρσες. «Τσεκάρουν ανακλαστικά» αποφάνθηκαν οι συνωμοσιολόγοι, «διασκεδάζουν» είπαν οι ψυχολόγοι, «ξύνουν τα τέτοια τους» διέγνωσαν οι εργατολόγοι. Η δε επιτροπή σοφών που απεργάζεται σενάρια εφαρμογής της «Ωκεανίας» του George Orwell, δεν απεφάνθη ακόμη. Να σας τυλίξουμε ή θα σας φάνε εδώ;
Κοκκινοσκουφίτσα
[email protected]
