Για τα 197 χρόνια από τη γέννηση του Karl Marx που συμπληρώθηκαν στις 5 Μαΐου: «Η εθνικότητα του εργάτη δεν είναι σερβική, αλβανική ή ελληνική, αλλά είναι η εργασία, η ελεύθερη σκλαβιά, το παζάρεμα του εαυτού του. Η κυβέρνησή του δεν είναι ούτε σερβική ούτε αλβανική ή ελληνική, είναι το κεφάλαιο. Ο αέρας της πατρίδας του δεν είναι ούτε σερβικός ούτε αλβανικός ούτε ελληνικός, είναι η μολυσμένη ατμόσφαιρα του κοινωνικού εργοστασίου. Το έδαφος που του ανήκει δεν είναι ούτε σερβικό ούτε αλβανικό ούτε ελληνικό. Βρίσκεται μερικά μέτρα κάτω από τη γη».
«Η συμβολή των οδών όπου βρίσκεται το αστεροσκοπείο Πεντέλης. Δημοκρατικά τα ήθη της γειτονιάς…» γράφει χλευαστικά κάποιος σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, παραθέτοντας σχετική φωτογραφία όπου συναντιούνται οι οδοί των ενδόξων βασιλέως Παύλου και Ιωάννου Μεταξά. «Ελα από τη δημοκρατική Παιανία μια βόλτα να φρικάρεις! Η κεντρική οδός “Ιωάννου Μεταξά’’ και οι κύριες οδοί με όλο το σόι των Γλυκ-ξβούργων», απαντά άλλος (το κλασικό έχει εδραιωθεί παντού εδώ και δεκαετίες). Και οι… προσθήκες συνεχίζονται. Τελικά η Ξάνθη δεν είναι μόνη. Κι ας έχει οδούς μόνο «πατριωτών» (μητριώτες δεν υπάρχουν;) ή «αλύτρωτων πατρίδων» (μητρίδες;), φασιστικά ηρώα κομμουνιστοφάγων, καθώς και το παγκόσμια μοναδικό προνόμιο να τέμνεται η οδός βασιλέως Κωνσταντίνου με την πλατεία… Δημοκρατίας.
«…και στον μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο / ποιος τη θυμάται τώρα πια» έγραφε ο Νίκος Γκάτσος για την «Περιμπανού». Κάτι που ισχύει και για τη «λαοκρατία», την τσακισμένη κάτω από ξένες σημαίες. Αυτή που παραθέτουμε στη σημερινή φωτογραφία. «…κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά». Πριν από πολλά χρόνια. Εκεί στα στενά της πάνω πόλης στη Θεσσαλονίκη, απέναντι από ένα ιστορικό στέκι ενός αιώνα.
«Πρώτη φορά αριστερά»! Δε γαλέγω (the γάμοι, ω μαστέ, λέω εγώ. Κατά το ξεχασμένο πια «ευελφάλεια»)…
Μες στης βουλής τους πλάτανους γινόταν πανηγύρι
μα η γιορτή ήταν πολλή κι ο τόπος ήταν λίγος
δώδεκα δίπλες ο χορός κι εξηνταδυό τραπέζια
χίλια ψηνότανε σφαχτά σ’ ούλες τις εταιρίες
κι η λματ θερμοπαρακαλεί, μιζάρει τον αη Γιώργη
μη τύχει κι έρθει άλλη στραβή και τους χαλάσει η φτιάξη.
Το κίνημα ψυχορραγεί, μα έτοιμος ο Αλέξης
που ροβολάει προς το βουνό, λέει κατά τα πλατάνια:
– Σώπασε λματ, ούλοι σιωπή, κουράγιο παλικάρια
αφουγκραστείτε το τρελό αγέρι τ’ς Ευρωλάνδης
οι αντιστάσεις κάμφθηκαν, όλα δικά μας θα ‘ναι.
Απ’ όλα έχει η επικαιρότητα, έτσι όπως καταγράφεται από τα αστικά Μ.Μ.Ε. (Masturbation Media Emesis) της Γ.Σ.Ε.Ε. (Γονυκλινούς Συλλογικής Ενημέρωσης-Εξημέρωσης). Δίκη των χρυσαύγουλων, μέρες νίκης κατά του φασισμού καταπλακωμένες από… ευρωπαϊκές μέρες που είναι νύχτες βαθιές κι ερεβώδεις, Μίκη και Σταύρο Θεοδωράκη, Μίκυ και Γκούφι, Ρουβά και άξιον εστί (άξιον as tea ή action ST), Παπαγγελόπουλους, Ησυχους, ανήσυχους και μεταφορείς χρημάτων στο εξωτερικό, δεξιούς, αδέξιους, αριστερούς και αριστεροδέξιους, μπάτσους και αλήτες, κιθαρίστες και ντράμερ, καλόγερους και κωλόγερους. Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Αλέξης, αμήχανος μα και σοβαρός, σαν τους «στρατιώτες στα δημόσια ουρητήρια» που τραγουδούσε ο αείμνηστος Αθηνιόνιος 2004 (τον αποκαλώ «αείμνηστο» διότι για μένα έχει πεθάνει). Ποιος πλήττει σ’ αυτή τη χώρα;
Και μια που τ’ αναφέραμε: Αυτά τα Α.Β.Γ.Α. (Ανεξέλεγκτα Βρωμερά Γλοιώδη Ανθρωπάρια), τα αβγά του φιδιού που εκκολάπτονται στις σακατεμένες και κατ’ επανάληψη βιασμένες κοινωνικές μήτρες, πρέπει να σπάσουν ένα προς ένα. Η καλή ομελέτα (καλομελέτα) πρέπει να γεμίσει τους ΧΥΤΑ, τους ΧΥΤΥ και τις χαβούζες, τους μεγάλους σκουπιδοτενεκέδες όπου ανήκουν όλοι οι εχθροί του ανθρώπου, όλα αυτά τα τυχάρπαστα καθάρματα-γεννήματα του πολιτικού-πωλητικού συστήματος που τα εκτρέφει ως εφεδρείες του, ακριβώς όπως κάνει και με κάτι άλλες εφεδρείες, δήθεν αριστερές (μυχ’ έσω).
Κοκκινοσκουφίτσα
