δεν έχει τέλος η ύπνωση;
Φιλαράκο (λέμε τώρα), σου θυμίζουμε ότι ένας ακόμα είχε ραντεβού με την ιστορία αλλά δεν πήγε, παρ' ότι το δικό του ραντεβού δεν ήταν για τόσο ευτελείς λόγους όσο οι δικοί σου. Αραξε λοιπόν στην προϊστορία με τους δεινόσαυρους και τα μαμούθ σου. Αλλωστε στο πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία, φαντάζει χλωμό να επιτρέπεται η είσοδος σε τύπους σαν του λόγου σου.
Εκανες σαν τα μούτρα σου την Πανεπιστημίου
έβαλες το χεράκι σου λίγο και στην Ομόνοια
κι έτσι όλοι στο στόμα τους έχουνε τ' όνομά σου
μισοί σε κατατάσσουν στους μπούφους, μισοί στα όρνια.
Ο «θαυμαστός νέος κόσμος» του 21ου αιώνα γέμισε από την παράξενη φυλή εκείνων που αδιαφορούν για οτιδήποτε ουσιώδες και αυτοαναγορεύονται σε ένθερμους υπερασπιστές των ανούσιων και δευτερευόντων. Εκείνων που είναι έτοιμοι να γίνουν χαφιέδες, να σκοτωθούν για πατρίδες, θρησκείες και οικογένειες, για υποκειμενικές γνώμες και εικασίες που διαμορφώνονται από τα κρατούντα και από μόδες, για εκείνα που εμφυτεύονται σε μυαλά και ορίζουν την απόλυτη «αντικειμενικότητα». Ορδές από δαύτους παντού πια, έχουν κατακλύσει τον δημόσιο χώρο μην αφήνοντας στις δικές μας θλιβερές μειοψηφίες παρά μόνο τη «λωρίδα έκτακτης ανάγκης», τη στενωπό του γραφικού και της αφόρητης μοναξιάς και θλίψης απέναντι στον αφόρητο κρετινισμό.
Ο Ανταίος έπαιρνε δύναμη πατώντας στη γη, ο Αλέξης πετώντας στα σύννεφα. Παράδοξα της μυθολογίας.
Βγαίνει η ψείρα στον γιακά, λένε, όταν χορτάσει
μα ο Αλέξης χάθηκε. Μη βγήκε παρακάτω;
«Νίκη. Μα, Νίκη. Μανίκι» είναι το πρώτο χαϊκού της νέας σειράς που απεργάζεται η λαϊκή μούσα στο υπό έκδοση πόνημά της με τίτλο «Αγρός Κεραμέως».
Πάψανε τα μετρήματα μισθών κι οικονομίας
τώρα μετράμε κρούσματα μόνο και τίποτ' άλλο.
«Σ’ ένα κόσμο κυβερνημένο από την εμπορευματική παραγωγή, το προϊόν ελέγχει τον παραγωγό και τα αντικείμενα είναι ισχυρότερα από τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα γίνονται ξένο πράγμα που ρίχνει μακριούς ίσκιους, γίνονται “μοίρα“ και daemon ex machina. Τη βιομηχανική κοινωνία δεν τη χαρακτηρίζει μόνο η αντικειμενοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, αλλά ένας αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας και η όλο και μεγαλύτερη ειδίκευση. Ο άνθρωπος καθώς εργάζεται κατακερματίζεται. Η σύνδεσή του με το όλο έχει χαθεί, γίνεται εργαλείο, ένα μικρό εξάρτημα μιας τεράστιας μηχανής. Και όπως αυτός ο κατακερματισμός της εργασίας κάνει το ρόλο του ανθρώπου πιο μερικό, έτσι και το οπτικό του πεδίο γίνεται πιο περιορισμένο, όσο πιο έξυπνη είναι η διαδικασία της εργασίας τόσο λιγότερο έξυπνη είναι η δουλειά που απαιτείται και τόσο πιο οξεία η αλλοτρίωση του ατόμου από το σύνολο» (Ernst Fischer).
Κάνεις λόγο για άχρηστα βιβλία και περιττό βάρος σε ράφια, για διολίσθηση στην ευτέλεια και σε θλιβερά κοινωνικά φαινόμενα (ρατσισμός, φασισμός, πατριδολαγνεία κ.α.) και σε κοιτάζουν υποτιμητικά και αυστηρά πίσω από τα γυαλιά τους. Τους πηγαίνεις μια βόλτα στις τοπικές εκδόσεις μιας άγονης επαρχίας και «πέφτουν από τα σύννεφα». Εντάξει, έτσι κι αλλιώς δεν φημίζονται για τη μεγάλη επαφή τους με την πραγματικότητα…
Ο Εχίνος κι αν εκόλλησε η Γκόλφω δεν κολλάει
ανέμελη σε ρεματιές και κάμπους ροβολάει
μπάτσοι την καταδιώκουνε και λοιμωξιολόγοι
μα μένει ανυπότακτη κι είναι πολλοί οι λόγοι.
Δεν βάζει αντισηπτικό, τα χέρια της δεν πλένει
χωρίς μάσκα φτερνίζεται στο τρόλεϊ σαν μπαίνει
δεν έχει την παραμικρή επίγνωση κινδύνου
απ' τη Στοκχόλμη έρχεται με αέρα του Λονδίνου.
Οι μέρες που η εργατική τάξη είναι απούσα από την ιστορική σκηνή, μακριά από κάθε αυτοοργάνωση και κάθε σημαία, κάνουν πολλούς να νοσταλγούν ακόμα και τις μέρες που έτρεχε κάτω από ξένες σημαίες! O tempora o mores.
Εγώ Γραικός γεννήθηκα, ραγιάς θε' ν' αποθάνω
εκ γενετής υποτελής και υπερχρεωμένος
λέγοντας «ναι» και κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ
δειλός, μοιραίος, άβουλος και άχρηστος εντέλει.
Κοκκινοσκουφίτσα
