Τελικά πολλά προβλέπει η στήλη, κάτι που οι φαν-Αττικοί φίλοι της το γνωρίζουν! Δεν το παίρνουμε επάνω μας, γιατί δεν θέλει δα και κανένα ιδιαίτερο χάρισμα. Ασχετα αν μερικοί αριστεροί (όπως μας κοιτάζουν) δεν τολμούν (ακόμα) να παραδεχτούν τα προφανή και αυτονόητα… Δεύτερο κρούσμα Τσίπρα λοιπόν, με το εδάφιο «από την επί του όρους ομιλία του Ιησού» στη βουλή. Το άρπαξε η «Ελληνοφρένεια» και χαχάνισαν ακόμη κι οι πικραμένοι, με τις θρησκευτικές γνώσεις και κυρίως την επίκλησή τους από τον… άθεο. Και πού να φτάσει το Πάσχα. Πας, χα! Εκεί θα έχουμε την καιρία ευκαιρία να δούμε «τον κλαυθμό και τριγμό των οδόντων». Αλλά δεν θα προβούμε σε νέες προβλέψεις, απλά θα τις απολαύσουμε στην ώρα τους.
«…έτρεφαν μάλιστα βαθιά απέχθεια για όλα αυτά τα ευλαβικά γένια που ολημερίς αγόρευαν στα τεϊοπωλεία και ποτέ δεν άπλωναν ούτε ένα δάχτυλο σ’ ένα φτωχό συνάνθρωπο» (Geert Mak – «Στη γέφυρα του Γαλατά»).
Ποιος μ@λ@κ@ς διαδίδει ότι θα «φαγωθεί» ο Βαρουφάκης και γέμισαν πλερέζες ο γυναικόκοσμος και οι τηλεθεατές; Ας γίνει μια καθησυχαστική δήλωση επ’ αυτής της καθόλου δημιουργικής ασάφειας.
– Μίλα σωστά. Το ‘να μου νι γιατί το κάνεις δύο;
– Εντάξει Γιάνη μ’ ένα νι, αφού έτσι σ’ αρέσει.
– Λοιπόν, για το μαντίλι μου να μη ρωτάς. Εντάξει;
– Σε ρώτησα γιατί ήσουνα αστός και fashion victim
φλύαρος, ωραιοπαθής, αρχιερεύς του image
κι όλο πόζες με γκόμενες, κι όλο με καπιτάλες.
– Ρώτησες, ξαναρώτησες, μ’ απάντηση δεν παίρνεις…
«Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης / ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε. / Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί / οι ηγεμόνες δυναμώνουν / ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν / των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν. / Ετούτων των αμίλητων το πετσί / περίεργα θα ‘λεγες είναι φτιαγμένο. / Τους φτύνουνε καταπρόσωπο / κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο. / Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους / και πού το παράπονό τους να πούνε; / Απ’ του μισθού τα ψίχουλα / πώς να αποχωριστούνε; / Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους / μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους. / Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι! / Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους / άλλο δε μας μένει» (Vladimir Mayakovsky).
Χαράς ευαγγέλια για τη στήλη, που με δάκρυα συγκίνησης (συν κίνησης) στα μάτια πληροφορήθηκε το χαρμόσυνο νέο: επανήλθε από την περασμένη Δευτέρα –έστω και πιλοτικά και μόνο και μ’ όνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη- ο κορυφαίος και απόλυτα πετυχημένος θεσμός του «αστυνομικού της γειτονιάς». Θεσμός που όπως γράφηκε στα κεντρικά και κεντρομόλα μέσα εξημέρωσης «εδώ και χρόνια αποτελούσε στόχο των υπουργών Δημόσιας Τάξης, αλλά ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να εδραιωθεί». Η χαρά γίνεται μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι ο θεσμός επανέρχεται με εντολή Πανούση (ποιος Τζιμάκος ρε;), ο οποίος δήλωσε ότι «αυτή τη φορά έρχεται για να μείνει». Πού να χωρέσει τόσος ενθουσιασμός; Πόσο θα συσφιχτούν εις χέσεις! Τι κλίμα εμπιστοσύνης θα οικοδομηθεί πάλι, τι αγάπες θα γεννηθούν, τι λουλούδια θ’ ανθίσουν! Ούρα!
ώρα καλή σου Γερούν*, καλώς τα τα παιδιά.
«Για ένα πολίτη που δεν έχει κοινωνιολογικές γνώσεις, η κοινωνική επανάσταση σημαίνει χάος γιατί αυτός είναι ανίκανος να συλλάβει το νόημά της. Για έναν επαναστάτη, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους εκμεταλλευόμενους σημαίνει το μεγάλο ξεκίνημα για μια πραγματική ρύθμιση της υλικής ζωής της κοινωνίας» (Wilhelm Reich).
Βάλτε μια άνω τελεία και σκεφτείτε το μεγάλο ερωτηματικό για το κόμμα: ο καημένος ο Καμμένος δεν είναι παρά τα δεξιά εισαγωγικά μιας αριστερής παρένθεσης. Τελεία και παύλα.
Κοκκινοσκουφίτσα
* Die, sell, bloom.
