πού είσαι, της ανατροπής γενιά;
Κι αφού πέρασε ο «Γηρυόνης», σειρά έχει το «Δ» στην ονομασία της επόμενης κακοκαιρίας. Γιατί δεν τη βαφτίζουν (τον κακό της τον καιρό) Δόμνα;
Ποτέ δεν θα πειράξω τον Θάνο τον καημένο
μη τάχα σαν κι εμένα κι εκείνος δεν πονεί;
Δηλαδή ο άθεος Αλέξης ήταν καλύτερος φίλος και καλύτερη παρέα για τον Τζερόνιμο και συναντιόντουσαν όλη την ώρα; Ο Κούλης δεν αξίζει τέια και νηστήσιμα; Τι παίζει;
Το έκλεισε; Της το 'κλεισαν; Πάντως το στοματάκι
το στόμα το ζωγραφιστό κάτω απ' το μουστάκι
της Δόμνας πια δεν κελαηδά, παπάρες δεν πετάει.
Πέσαμε να πεθάνουμε, μαράζι θα μας φάει.
Αμ, η άλλη η ασίγαστη, του Μαρουσιού η Νίκη
τι έγινε κι αυτή η ψυχή; Κρίμα, χοντρό μανίκι.
Τόσο ατελείς οι ονειροκρίτες! Πουθενά δεν βρήκαμε τι σημαίνει αν δεις στον ύπνο σου πρωθυπουργό, υπουργούς, συμβούλους ή διοικητές νοσοκομείων, την εφορία ή την ευφορία να έχει προσωποποιηθεί ο ΕνΦΙΑ και να σε κυνηγάει στα λιβάδια…
Και τι έγινε που λερώθηκες από καφέ; Αυτό δεν είναι τίποτε. Φαντάζεσαι να δάγκωνες τη γλώσσα σου και να δηλητηριαζόσουν;
Οι πέντε καταγεγραμμένες απόπειρες καταστροφής του αγάλματος του Harry Truman στην Αθήνα που παραθέτουμε, αποδεικνύουν ότι πρόκειται ίσως για το πιο λαομίσητο άγαλμα στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι που σήμερα υπερθεματίζουν επί των παραπάνω, είχαν χαρακτηρίσει –κατά την προσφιλή τακτική τους- προβοκατόρικη την αντίστοιχη ενέργεια του ΕΛΑ το 1987. Εκείνη τη χρονιά ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας είχε βάψει κόκκινο με μπογιές το άγαλμα, τοποθετώντας και εκρηκτικό μηχανισμό. Είχαν προηγηθεί οι εξής ενέργειες κατά του αγάλματος που στήθηκε στις 29 Μαΐου (άλλη μια ημέρα… άλωσης) του 1963 στην Αθήνα:
18 Νοεμβρίου 1967: Ανακάλυψη αυτοσχέδιου μηχανισμού που δεν εξερράγη στο άγαλμα του Τρούμαν.
26 Νοεμβρίου 1970: Ισχυρή έκρηξη βόμβας του “Κινήματος 20ής Οκτώβρη” στο άγαλμα του Τρούμαν (το έκανε να γέρνει με αποτέλεσμα τη μεταφορά του για επισκευή).
14 Μαΐου 1971: Εκρηξη βόμβας στο άγαλμα του Τρούμαν – νεκρός ο αστυφύλακας Αθανάσιος Κωνσταντάγκας.
23 Μαρτίου 1986: Ανατίναξη του αγάλματος του Τρούμαν (Οργάνωση «Χρήστος Κασσίμης»).
«Η θύελλα! Ας έρθει!». Αυτό φωνάζει ο περήφανος ο αντάρτης. / Αλμπατρος που τριγυρνώντας στ’ οργισμένο κύμα ανάμεσα / και στο μαύρο αστροπελέκι, για τη νίκη προμηνά: / «Ω θύελλα: Ξέσπασε πια!» (Maxim Gorky).
Ενα «ζουμερό» τμήμα από «Ανοιχτή επιστολή προς τα ΜΜΕ, τον δήμο Θεσσαλονίκης και τους κρατικούς αξιωματούχους» που στέλνουν «μαμάδες και μπαμπάδες, θείοι και θείες, παππούδες και γιαγιάδες, που συχνάζουν στις καταλήψεις»: «Δεν σας αρκεί το ότι καταδικάζετε χιλιάδες παιδιά μεταναστών σε φυλακές και σε πνιγμούς. Δεν σας αρκεί που έχετε γεμίσει τις πόλεις με το υβρίδιο στρατού-αστυνομίας που τόσο γραφικά ονομάσατε “μαύρους πάνθηρες” και τα παιδιά μας κυκλοφορούν δίπλα σε οπλισμένα αυτόματα όπλα λες και είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. Δεν σας αρκεί που τα πάρκα για παιδιά είναι ελάχιστα, ενώ τον χειμώνα τα παιδιά είναι καταδικασμένα να μένουν σπίτι. Δεν σας αρκεί που μας έχετε να ζούμε με ψίχουλα, που προμοτάρετε την ιδιωτική εκπαίδευση, που θέλετε μια παιδεία κομμένη και ραμμένη πάνω στη βάση του “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια”. Δεν σας αρκεί το ότι κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου έχει γίνει εμπόρευμα, άλλωστε είστε όλοι σας φανατικοί θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων. Ετοιμάζοντας το έδαφος να λεηλατήσετε κι άλλο τις ζωές μας οικονομικά, αλλά και να τις αλλοτριώσετε κοινωνικά και πολιτιστικά, θέλοντας σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία, χτυπάτε μια σειρά αγώνων, αγωνιστών, δικαιωμάτων, κεκτημένων όπως η απεργία, η διαδήλωση, το λαϊκό άσυλο. Κρατάτε δε για το τέλος και για να προσφέρετε θέαμα, το χτύπημα σε ένα κομμάτι αγωνιστών που ξέρετε πως δεν μπορείτε να εξαγοράσετε, χτυπάτε τους κατειλημμένους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους συνάντησης νέων αλλά και μεγαλύτερων ανθρώπων. Δικών μας ανθρώπων, ακόμα και των παιδιών μας».
Παιδιά, ο Πάγκαλος (με το συμπάθιο) τι γίνεται;
Κοκκινοσκουφίτσα