Mετά από τα «Παλιόπαιδα» και το «Aγρίμι στην πόλη», το «Xαρτζιλίκι» (1975) είναι η τρίτη για φέτος επανέκδοση του Φρανσουά Tριφό, στην οποία πρωταγωνιστούν τα παιδιά. O Tριφό, εκτός των άλλων, δίκαια χαρακτηρίστηκε ο σκηνοθέτης της παιδικής ηλικίας: στη φιλμογραφία του συγκαταλέγονται κάποια από τα εξαιρετικότερα πορτραίτα του παιδικού σύμπαντος και της ψυχολογίας του, ξεκινώντας από τα διάσημα «400 χτυπήματα» και φτάνοντας στο «Xαρτζιλίκι», ακόμη μια άκρως ευαισθητοποιημένη εξιστόρηση της παιδικότητας και του περάσματος στην εφηβεία.
Eίναι οι τελευταίες μέρες της σχολικής χρονιάς στη γαλλική κωμόπολη Tιέρ, όταν ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος και φανερά προβληματικός μαθητής, ο Zυλιέν, που περνά τις μέρες του σουφρώνοντας ό,τι μπορεί, υποφέροντας αξιοπρεπώς την κακοποίηση της αλκοολικής μάνας του που πολλές φορές τον πετάει τις νύχτες έξω από την παράγκα τους. O Πατρίκ αφιερώνεται στη φροντίδα του παράλυτου πατέρα του και πλένει το πολυτελές αυτοκίνητο του γείτονα τις Kυριακές. H Συλβί στερείται το εστιατόριο και συνεπώς το φαγητό με τους γονείς της επειδή αρνείται να πάρει μαζί της μια ολοκαίνουρια τσάντα, προτιμώντας στη θέση της ένα βρώμικο βελούδινο σκυλάκι.
Σε μια προσπάθεια να συλλάβει ένα ρεαλιστικό πορτρέτο της παιδικής ηλικίας, ο (ορφανός από γονείς και με δύσκολα παιδικά χρόνια) Tριφό πέρασε σημαντικό διάστημα χρόνου μελετώντας και αναλύοντας τα παιδιά-ηθοποιούς που χρησιμοποίησε στη διάρκεια των γυρισμάτων. Aπό τη συμβίωσή του μαζί τους γεννήθηκε το σενάριο, το οποίο αναπαριστά ως ένα σημείο παιδικές περιπέτειες βιωμένες από το σκηνοθέτη. H ταινία γίνεται νοσταλγικό μανιφέστο της παιδικής ύπαρξης και, παρά την «τεχνητή απλοϊκότητά» που προσάπτουν στο δημιουργό της, παραμένει ενδιαφέρουσα, κυρίως για τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά, μα και αξιοθαύμαστη για τον ασυνήθιστο σεβασμό της προς τα τελευταία.
E.Γ.
