Αν και είναι πολύ δύσκολο να δει κανείς σκηνοθέτες όπως ο Φ.Φ.Κόπολα χωρίς τους δίκαιους μύθους που τους περιβάλλουν, δε γίνεται να μην μείνει τουλάχιστον αμήχανος μπροστά στο συνονθύλευμα που αποτελεί την τελευταία του ταινία. Πρόκειται για την ιστορία ενός ηλικιωμένου ρουμάνου καθηγητή γλωσσολογίας, που μετά την πτώση ενός κεραυνού ξαναβρίσκει τη νεότητα και τη διάθεση να τελειώσει το επιστημονικό του έργο. Οταν μέσα από μοιραία γεγονότα θα ξανασυναντήσει τον πεθαμένο νεανικό έρωτά του, θα πρέπει ν` αποφασίσει τι θα διαλέξει: τη γνώση ή την αγάπη;
Υποτίθεται ότι μέσα απ` αυτό το σενάριο, που βασίστηκε στο βιβλίο του ρουμάνου συγγραφέα Μιρσέα Ελιάντ, θίγονται ζητήματα όπως η απαρχή και η σπουδαιότητα των γλωσσών, η έννοια της νεότητας και της ωριμότητας, η ινδική φιλοσοφία και η μετεμψύχωση κ.λπ. Στην πραγματικότητα, ο θεατής προσλαμβάνει ένα ανερμάτιστο, χαοτικό, μεταφυσικό κατασκεύασμα που καμιά άλλη αρετή της ταινίας (ούτε καν η θαυμάσια εικόνα της) δε μπορεί να σώσει. Πλαστά, επιφανειακά και ανούσια διλήμματα που δύσκολα θα πείσουν τον οποιοδήποτε για την αξία και τη χρησιμότητά τους. Αν τώρα κάποιοι θέλουν με το στανιό να ξαναβάλουν τον Κόπολα στο βάθρο που ήταν κάποτε, δικαίωμά τους. Εμείς πάντως δεν θα κάνουμε σε κανένα τέτοιο χατήρι.
Ελένη Σταματίου
