Σύγχρονη ταινία που φιλοδοξεί να ακολουθήσει τη γαλλική ιμπρεσιονιστική και «νεοκυματική» παράδοση. Αυτό σημαίνει, εκτός των άλλων, ασπρόμαυρη, εικαστική απεικόνιση και μίνιμαλ αποστασιοποιημένη αφήγηση. Η ταινία, με αφορμή το τραγικό τέλος ενός νεαρού φωτογράφου που προδίδει τον έρωτά του, σχολιάζει τις ψυχολογικές εμμονές του έρωτα και τη συγγένειά του με την ιδέα του θανάτου.
Αν κανείς παραβλέψει μια επίπλαστη καλλιτεχνική φόρμα που ντύνει μια απλοϊκή, προβλέψιμη αφήγηση και στοχεύει σ` ένα σινεφίλ, εστέτ κοινό, θα καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με τη συχνά απαντώμενη, κουραστική γαλλική ελαφρότητα, που αποθεώνει την εικόνα, πείθει ελάχιστα και μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δεν είμαστε a priori ενάντια στις φορμαλιστικές αναζητήσεις, ειδικά όταν αυτές προσπαθούν να αξιοποιήσουν βαθύτερα νοήματα, είμαστε όμως ενάντια σε ξεπερασμένες, αφελείς εξιστορήσεις που μάλιστα «ντύνονται» με πολύ «δήθεν» και επιτηδευμένη αισθητική παρέκκλιση. Δυστυχώς, εδώ υπάρχουν και τα δύο: φετιχισμός της εικόνας από τη μια κι ένα λαϊκό ανάγνωσμα αντί σεναρίου από την άλλη.
Το μόνο καλό στοιχείο αυτής της ταινίας είναι η αποδραματοποιημένη προσέγγιση του θέματός της που αναγκάζει το θεατή να κοιτάξει βαθύτερα στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Γιατί κατά τα άλλα έχει κανείς την εντύπωση ότι παρακολουθεί ένα βιβλίο τσέπης που νομίζει ότι είναι Γκαίτε, ένα μελόδραμα που νομίζει ότι είναι τραγωδία ή ένα ελαφρό τραγούδι που νομίζει ότι είναι συμφωνική μουσική. Και το χειρότερο: δεν υπάρχει καν ποίηση…
Ελένη Σταματίου
