Η σιδηρά κυρία είναι φυσικά η Μάργκαρετ Θάτσερ και η ταινία αυτή το πορτρέτο της από τη σκοπιά της Φιλίντα Λόιντ (Mamma Mia). H Μάργκαρετ Θάτσερ είναι μία νεαρά με όραμα, όμως η ταπεινή καταγωγή της και το γεγονός ότι είναι γυναίκα στέκονται εμπόδιο στην πολιτική της καριέρα. Ομως, όλ’ αυτά τα ξεπερνά και καταφέρνει χάρη στο θάρρος και την πυγμή της να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στη Δύση. Ταυτόχρονα, όμως, ως μητέρα και ως σύζυγος αποτυχαίνει.
Στην ταινία αναφέρονται –όχι με την ίδια βαρύτητα ασφαλώς– όλα τα πολιτικά γεγονότα που ταυτίστηκαν με το όνομά της. Ολα βέβαια επιφανειακά, ωραιοποιημένα, με τον κλασικό χολιγουντιανό τρόπο, ως αφορμές για την περιγραφή του χαρακτήρα της Θάτσερ ως πολύ δυναμικού, σκληρού και ανένδοτου. Ισχυρός αντίλογος στην ταινία για την πολιτική της Θάτσερ δεν υπάρχει, όμως μαθαίνουμε πόσο μισητή ήταν και τι σκληρά μέτρα πέρασε, αλλά… απολύτως δικαιολογημένα. Σε επισήμανση των συνεργατών της ότι τα μέτρα που παίρνει είναι σκληρά και άδικα, η Θάτσερ απαντά ότι το ξέρει, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, γιατί η χώρα κινδυνεύει να πτωχεύσει και ότι σε τέτοιες στιγμές ενδιαφέρεται μόνο για τη χώρα και όχι για τη διάσωση της πολιτικής της καριέρας (κάπου το ‘χουμε ξαναδεί το έργο).
Φυσικά, σε μια χολιγουντιανή ταινία δεν περιμέναμε να δούμε ιστορική προσέγγιση, δηλαδή προσέγγιση μέσω ανάλυσης της ταξικής πάλης και της τοποθέτησης των πολιτικών προσώπων και των ενεργειών τους στο πλαίσιό της. Κατά την αστική ιδεολογία, τον τροχό της Ιστορίας τον κινούν οι εξαιρετικές προσωπικότητες και όχι η ανειρήνευτη πάλη των τάξεων. Κοντολογίς, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ακόμη κινηματογραφικό σκουπίδι.
Ελένη Π.
