Η ζωή ενός Βαπτιστή ιερέα και της οικογένειάς του αναστατώνεται, όταν ένας νεαρός λατινικής καταγωγής, που μόλις τελείωσε τη θητεία του στο ναυτικό, καταφθάνει στη πόλη τους και αναζητά στο πρόσωπο του εφημέριου τον πραγματικό του πατέρα. Για ευνόητους λόγους, ο ιερέας αρνείται ν’ αναγνωρίσει την ύπαρξη του γιου του, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η ταινία αυτή φέρνει στο νου τον «Απόστολο» του Ρόμπερτ Ντυβάλ, αφού διαπραγματεύεται στην ουσία το ίδιο θέμα: την υποκρισία που χαρακτηρίζει τους λειτουργούς των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων. Υποκρισία που εδράζεται στην άρνηση των φυσικών νόμων και των ανθρώπινων ενστίκτων, με αποτέλεσμα αφού αυτά δε γίνονται αποδεκτά και δεν εκλογικεύονται να βγαίνουν στην επιφάνεια ανεξέλεγκτα και στην πιο άγρια μορφή τους. Φυσικά, η χριστιανική θρησκεία, που θεωρεί την αμαρτία προϋπόθεση για την αγιότητα, δεν αφήνει παραπονεμένους τους θεράποντές της, αφού όσα εγκλήματα κι αν κάνει κανείς υπάρχει πάντα η συγχώρεση. Αυτό κι αν είναι υποκρισία!!! Υπολογισμοί, καθωσπρεπισμός, άγνοια, «αθωότητα» και ηλιθιότητα, ιδού τα στοιχεία που συνθέτουν τη βδελυρή φύση των φανατικών χριστιανών. Εναν τέτοιο ενσαρκώνει με ανατριχιαστικό τρόπο ο Ουΐλιαμ Χαρτ στην αξιόλογη αυτή ταινία που έχει να πει πολλά περισσότερα, πέρα από τις εκπληκτικές ερμηνείες της.
Ελένη Σταματίου
