Οταν το κράτος-τρομοκράτης, δηλαδή το Ισραήλ, δεν ασχολείται με τις δολοφονίες των αντιπάλων του, καταγίνεται με την προπαγάνδα της εικόνας του ως θύματος πότε της Ιστορίας (βλέπε Ολοκαύτωμα), πότε του ρατσιστικού μίσους και πότε των Παλιστινίων και των Αράβων. Πλήθος ταινιών με την παραπάνω θεματολογία χρηματοδοτήθηκαν από το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι, κυρίως των ΗΠΑ, χωρίς να λείψουν και οι εβραϊκής καταγωγής δισεκατομυριούχοι, όπως ο Σπίλμπεργκ, που πρόθυμα συμβάλλουν στο μύθο των Παλαιστινίων τρομοκρατών και των αμυνόμενων Ισραηλινών. Για όσους βέβαια γνωρίζουν λίγη ιστορία τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα, όμως για το Ισραήλ είναι κέρδος ακόμα και η άποψη ότι όλοι έχουν ίδιο μερίδιο ευθύνης.
Κάπως έτσι, δήθεν αντικειμενικά και δήθεν ισορροπημένα, ο Σπίλμπεργκ επιχειρεί στην τελευταία του ταινία να παρουσιάσει την προσπάθεια μιας ομάδας πρακτόρων της Μοσάντ να εξοντώσει τους υπεύθυνους της ομηρίας και της αιματηρής κατάληξής της, εννέα Ισραηλινών αθλητών, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Μόναχου. Τότε, στις 5 Σεπτέμβρη του 1972, οχτώ Παλαιστίνιοι κομάντο σκότωσαν δύο Ισραηλινούς αθλητές και κράτησαν ομήρους άλλους εννιά, ζητώντας απελευθέρωση 234 συμπατριωτών τους από τα κάτεργα του Ισραήλ, καθώς και των ανταρτών πόλης της RAF Αντρέας Μπάαντερ και Ουλρίκε Μάινχοφ. Ολοι οι αθλητές και πέντε από τους Παλαιστίνιους σκοτώθηκαν, μετά από επέμβαση της γερμανικής αστυνομίας. Τους υπόλοιπους τρεις και άλλους δεκατρείς, που το Ισραήλ θεώρησε υπεύθυνους για την ομηρία, ανέλαβαν οι πράκτορες του να τους εξοντώσουν τα επόμενα χρόνια, ενώ τέσσερις μέρες μετά βομβαρδίστηκαν παλαιστινιακά στρατόπεδα στο Λίβανο και τη Συρία.
Πράγματι, δεκατρείς Παλαιστίνιοι εξοντώθηκαν μυστικά μετά από επιχείρηση που έφερε το όνομα «Οργή του Θεού». Σ’ αυτό το γεγονός, αν και όχι πλήρως αντιστοιχισμένα, βασίστηκε η ταινία αυτή, η οποία πίσω από το υπαρξιακό δράμα του κεντρικού της ήρωα-πράκτορα, που μετά από τόσες δολοφονίες δεν καταφέρνει να βρει τη γαλήνη, καμουφλάρει τα υπόγεια μηνύματά της: α) Η εκδίκηση δεν λύνει τα αδιέξοδα, όμως, ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι είναι δίκαιη και απαραίτητη; β) Η δουλειά των μυστικών υπηρεσιών είναι ψυχοφθόρα, όμως τελικά και οι πράκτορες έχουν ψυχή(!!!) γ) Πες-πες, πότε με το Εντεμπε, πότε έτσι και πότε αλλιώς, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ νομιμοποιείται σε όσα άλλα κράτη θα πήγαιναν στο δικαστήριο της Χάγης.
Για τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Αυτή η αναφορά στο περιεχόμενό της φτάνει και περισσεύει.
Ελένη Σταματίου
