Εχουμε ξαναπεί, ότι τη φετινή χρονιά θα πρέπει να ψάχνει κανείς με το κιάλι για να εντοπίσει ένα καλό κινηματογραφικό θέαμα. Η τρέχουσα εβδομάδα επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωση. Γι’ αυτό θ` αναφερθούμε σύντομα στις ταινίες που παίζονται και πάλι όχι σε όλες.
Καταρχήν, έχουμε μια αντικαθεστωτική ιρανική ταινία του Μπαχμάν Γκομπαντί, με τίτλο «Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας;». Αναφέρεται στη ροκ και μέταλ σκηνή του Ιράν και τη λογοκρισία στην οποία υπόκειται από το θεοκρατικό καθεστώς. Με δεδομένο ότι ο Αχμαντινετζάντ είναι πολύ πονηρός ώστε να ενσωματώνει τις απολίτικες διαφορετικότητες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ταινία αυτή ποντάρει περισσότερο στη φήμη που μπορεί να αποκτήσει καταγγέλλοντας τον ισλαμικό αυταρχισμό, τη γραφειοκρατία και τις απαγορεύσεις.
Στον «Αξιότιμο κύριο» των Μπράιαν Κόπελμαν και Ντέιβιντ Λεβιέν έχουμε τον Μάικλ Ντάγκλας στο ρόλο ενός νεανίζοντος μεσήλικα που προσπαθεί να υπερκεράσει μια δύσκολη καμπή στην επαγγελματική και ερωτική του ζωή.
Ακολούθως, έχουμε δυο παλιές ελληνικές ταινίες: το «Τέσσερα» του Χρήστου Δήμα, μια σπονδυλωτή ταινία τεσσάρων ιστοριών, γυρισμένη πριν δέκα χρόνια, που είναι μια περιήγηση στις αναμνήσεις και τις ευαισθησίες του σκηνοθέτη γύρω από τον έρωτα, το θάνατο, την ξενιτιά, την καθημερινότητα.
Και με αφορμή το «Νησί» –μια σειρά για τη Σπιναλόγκα των λεπρών που παίζεται αυτό τον καιρό στην τηλεόραση και που βασίζεται στο κατάπτυστο από κάθε άποψη άρλεκιν της Βικτόρια Χίσλοπ– βγαίνει στις αίθουσες μια ξεχασμένη ταινία της Λίλας Κουρκουλάκου για την Σπιναλόγκα, με τίτλο «Το νησί της σιωπής». Δεν την έχουμε δει, ωστόσο αναφέρεται στην απαξίωση και την απανθρωπιά που οι υποτιθέμενοι πολιτισμένοι αντιμετώπιζαν τους χανσενικούς τότε. Αν πάντως κανείς ενδιαφέρεται για το θέμα, τότε αξίζει να δει την «Τάξη» του ελληνολάτρη Ζαν Ντανιέλ Πολέ, που γυρίστηκε το 1973 και αναφέρεται σ` αυτό το θέμα και φυσικά να διαβάσει το υπέροχο βιβλίο του Θέμου Κορνάρου που είχε εξαντληθεί αλλά ευτυχώς ξανακυκλοφόρησε με τον τίτλο «Σπιναλόγκα».
Ελένη Σταματίου
